zo’n dag…

waarop je een beetje in je foto’s zit te turen en dan opeens deze tegenkomt… gemaakt een paar maanden voor het overlijden van Daphne, ze was net uit het ziekenhuis en wij konden toch samen naar de voorstelling van Acda en de Munnik…dat was voor haar niet zeker maar voor mij ook niet….. daar zitten ze….. zoals we zo vaak samen zaten met zijn drietjes…. 3 blijerds op een rijtje…. wat hebben we samen veel meegemaakt… ik kijk naar de foto en zie de stralende ogen van Daphne en Petra… en ondanks dat ik er verdrietig van wordt maak het me ook gelukkig… kijk ons daar nu zitten, het hoeft niet meer… niks hoeft meer…niet meer op de rem… alles is intens weet ik nog… intens verdriet maar ook intens geluk… waarom is dat…die bubbel waar je dan in zit, dat fijne gevoel van met elkaar verbonden zijn? En waarom zeggen we de dingen dan opeens wel…of het dan wel kan maar anders niet… ik besloot op dat moment dat het me allemaal niet meer kon schelen wat een ander van me dacht, echt bevrijdend… hoezo is dat interessant als een papleppel die ik niet eens ken me uitlacht om mijn jurk of schoenen of haar, of jammer dat iemand iets vindt van het afzeggen van een feestje… ik doe het toch! Weldoordacht en ja met frustratie vaak omdat ik toch graag was gegaan….maar ook met opluchting dat ik het mezelf niet meer aandoe… en als ik het wel doe doe ik het ook met een goede reden…

gisterenavond waren we bij een voorstelling van Lenette van Dongen die als leidraad had dat nu ze ouder is heel veel niet meer hoeft en dat geluk niet in dingen en spullen zit maar in zien wat je doet, voelen wat je ziet en in het moment leven…iedere dag weer. Dat is wel zo’n beetje mijn manier van leven. Ik hoef daar geen zestig voor te worden zoals zij beschrijft maar bij mij kwam het door andere dingen…. hetzelfde verhaal, andere weg…. Ik hoef niets over drie jaar…. of over drie maanden for that matter…..ik kijk iedere dag weer naar een nieuwe dag die voor me ligt… en hoe kak de dag ook is, vaak kan ik toch zien wat voor leuks er wel gebeurde of waarom ik moest lachen of ontroerd raakte of wat dan ook… ik ben gewoon een walgelijk blij mens… echt zo’n jeukmens waar je van denkt noh, doar he’j weer zo’n bli’je.. maar ik kan er niks aan doen… gelukkig staat daar tegenover dat ik ook hartstochtelijk chagrijnig, kortaf en truttig kan zijn. En ik kan niet koken… laat dat een troost zijn!

Ik hou van die bubbel die Daphne me gegeven heeft… door haar openheid en alles uitspreken en vooral elkaar vasthouden en veel lachen…het is een leidraad in mijn leven geworden… ik ben veel minder zwaar op de hand en boos en verdrietig dat mijn leven liep zoals het liep… ja dat is zo maar ik heb geen spijt gelukkig… ik weet dat ik alles eruit haal en als dat niet is wat ik verwacht had zijn er morgen weer nieuwe rondes, nieuwe kansen….ik draag wat ik wil, ik dans in de kamer, ik zing en ik lees wat ik wil, niet wat moet, ik heb de tv niet meer klakkeloos aanstaan, ja op de radiozender… ik ben een radio2junk… ik kijk op netflix naar dingen die ik leuk vind en flap er zomaar dingen uit als beter mijn mond kan houden….. maar soms is beter stom, soms is opkomen voor jezelf bevrijdend als mensen over je grenzen stampen.. …. ik ga naar workshops in mijn eentje, ga alleen fietsen en ga alleen op een terras zitten of een ijsje eten…. allemaal dingen die ik nooit durfde…. we doen leuke dingen, omdat het kan…. en anders doen we saaie dingen…ook omdat het kan… ik heb niet zoveel nodig om geluk te voelen… waarmee ik niet wil zeggen dat ik niet ontzettend graag de loterij zou winnen om ook de dingen te kunnen doen die nu niet kunnen…. maar vooralsnog heb ik vooral heel veel wel… Daphne heeft me in die laatste maanden zo ontzettend veel gegeven, ze zei niet alleen hoeveel ze van me hield maar ook waarom, hoeveel ik voor haar betekende en wat ik anderen te bieden had…dat was ik helemaal kwijt… ik had soms het gevoel dat mensen mijn lief maar een held vonden dat hij dat allemaal met mij moest doorstaan… dat hij bij me bleef was een raadsel kreeg ik het idee… maar misschien doen mensen hem daarmee tekort… en mij ook vooral. Dat gaf ze me mee… en nu vier jaar later kijk ik naar die foto in het theater en de liefde van een paar andere foto’s van ons samen… Dankjewel Daphne, jouw leven was achterlijk kort, veel te kort….en dat is vet stom, maar je hebt van mij een 2.0 versie gemaakt!!