Deze post is sticky, dat wil zeggen dat hij altijd als eerste verschijnt… gewoon omdat het me zo gelukkig maakt!
“How do you spell ‘love’?” – Piglet
“You don’t spell it…you feel it.” – Pooh”
Het blog waar ik me echt op verheug om het te mogen schrijven…. de dag waar het allemaal om draait is eindelijk aangebroken. Pak maar even een zak chips en een fles cola erbij want dit gaat even duren… ik wil het niet in twee keer doen dus het wordt een lang verhaal….. miss kort van stof is vandaag niet thuis dus jullie moeten het met mij doen… nu ik er nog even over nadenk.. zet de vetpan ook maar aan…ik wacht wel ff….misschien een paar boule du bittér of wat fumeetjes erin…
Ik heb helaas nog niet alle foto’s want er zijn echt zo ontzettend veel fantastische foto’s gemaakt van ons, echt dank dank dank allemaal dat jullie dit voor mij en Jen gedaan hebben, het is zo gaaf om deze terug te zien op het scherm in de bar iedere dag… ik kan niet wachten tot ik ze zelf heb om er iets moois mee te doen… ik heb er al wel een aantal dus die plak ik vast bij dit verhaal… (als je op de foto’s klikt kun je ze beter zien het onderschrift lezen)
Ik weet niet of ik over kan brengen hoe ontzettend gaaf het was. Soms zijn woorden gewoon ontoereikend ofzo… gelukkig is er het gaafste filmpke van de wereld om het een beetje over te brengen maar daarover later meer. Laten we beginnen bij het begin… we moesten er al vroeg uit maar aangezien ik nauwelijks heb geslapen die nacht was dat geen probleem, totaal gespannen zat ik al vroeg beneden weer en probeerde ik wat te eten naar binnen te werken… met de nadruk op probeerde… op de 1 of andere manier had ik al 5 stoeptegels op… wanneer dat gebeurt is weet ik niet maar ze lagen er…in een mooi motiefje ook nog… ik verdenk de stratenmaker onder ons maar ik noem geen namen…
daarna was het tijd om met de bus naar Bourg d’Oiseans te gaan voor vertrekken en je zult het niet geloven maar het regende echt pijpestelen daar… wat een kakweer, de hele week hadden we al heerlijk weer, zonnetje soms een buitje in de avond… beetje jammert dit maar goed, mocht de pret niet drukken…wij gingen er voor. En tegen kwart voor negen gingen we rustig richting start. Korte broek, korte mouwen, optimist tot in de kist… alleen nog wel overschoenen aan want dat gesop in de schoenen vind ik zo naar… en regenjasje mee maar toen we op fietske stapten was het gelukkig droog. En daarna hop over de startmat die hopelijk nu wel werkte want de tijdswaarneming was nogal van slag… ik scheen alweer om half 5 te zijn gestart maar naar later bleek alle deelnemers… pfieuw… nu maar hopen dat het nu goed ging en dat ze geen politie naar beneden zouden sturen als het te lang duurde voor ik weer over zo’n matje moest 🙂 want anders bleven ze aan de gang… zoals ik al tegen mijn mam had gezegd, je hoeft niet te vaak te kijken want het duurt wel ff…en dus daar gingen we over de start om meteen steil omhoog te gaan… ik had opeens hele zware schoenen… ik gok dat dat het moment was dat de moed er ff in zakte… waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen en aan de andere kant vond ik mijn moed een grote hoesthoesthoestaanstellerhoesthoest want ik had er zoveel zin in… ik moet ook stiekem heel hard lachen als mensen vragen hoe vaak ik hem heb gefietst… als je deze berg ooit gezien hebt weet je dat je dit alleen maar kunt als getrainde topsporter of op zijn minst als gezond persoon. Met mijn achtergrond praat je niet over 6 keer of in welke tijd ik gefietst heb… echt serieus, dit was de tweede keer dat ik een berg op fietste, afgelopen maandag was de eerste keer… met mijn lijf met alle mankementen, vermoeidheid, is het gewoon überhaupt al bizar dat ik dit kan.. en lopen is in mijn geval geen optie dus ik moet blijven trappen… en dat kun je echt geen meerdere keren… dus vraag maar niet meer want ik voel me een enorm watje als ik moet zeggen dat ik 1 keer heb gefietst… toch een beetje het oh maar dat is ook goed gevoel 😉 Arjan fietste met mij mee en Anko met Jenny… team Orange was er klaar voor, de heren hadden ernstig sjans met hun oranje nagels en dat is maar goed ook want het zou wel een maand of drie blijven zitten had ik begrepen… zorollenwijtoevallig. We werden de hele week al volop geplaagd dat ze al allerlei cafeetjes en lunchafspraken hadden gepland tijdens onze tocht…. ik moet daar echt heel heel hard om lachen, ik hou zo van dat gepest en keihard lachen… serieus mensen zelfspot is een groot goed, dat zouden meer mensen moeten hebben. We hadden ook allemaal een lief steuntje meegekregen, een klein bijtje voor onszelf allemaal en nog eentje voor iemand die je onderweg tegenkwam die het nodig had… jullie begrijpen zeker wel dat ik er al vanuit ging dat ik met 38 van die bijtjes boven zou komen… acherm, hebben jullie Paola al gezien, bewaar dat bijtje voor haar, ik herhaal bewaar dat bijtje…… en dat ik dan denk dat ik ernstig goed bezig ben… dat werk.
Maar goed, to the point, ik had een smile op mijn gezicht gebakken, verzet op standje kinderfiets want serieus mensen, het is meteen kei en keizwaar…. mijn benen wilden nog wel maar mijn hartslag liep na een tijdje hoog op dus dat betekende even afstappen… mijn lijf herstelde wonderbaarlijk snel en dan kon ik wel weer een stukje… dat gold voor ons allebei en voor de goede orde, ik heb het over Jen en mij he… ik geloof dat Anko en Arjan’s hartslag in standje niks aan de hand bleef… misschien even een uitschieter als ze aan een fumeetje of een boule du bitter dachten maar verder was het voor hen vooral zaak om niet van de fiets te pleuren naast onze snelheid, zoals Arjan zou zeggen, hop fietsen kreng…. (ik zit hier met een big smile te lachen terwijl ik het opschrijf) Hoewel ik het stiekem toch ernstig prettig vond dat alle mensen om me heen het ook heel zwaar hadden onderweg… het is voor niemand appeltje eitje, behalve voor Pantani dan maar die was met zijn slurf door een bakje poedersuiker gerend, of een boterham met pindakaas, daar wil ik even af wezen dus dat ik zo aan het zweten was was heus niet gek te noemen ofzo.
Ik kan niet uitleggen hoe ontzettend gelukkig dit me maakt, vorig jaar zei ik het al, ik sta weer in het leven in plaats van uit het raam kijkend het leven aan me voorbij laten gaan. Ik kreeg na de alp mijn fantastische oranje fietske pas dus ik fiets nog geen jaar zelfstandig. Ik weet nog dat ik op het stukje van Doetinchem naar Doesburg 3 keer moest stoppen onderweg en nu moet ik er af omdat mijn kont zeer gaat doen maar verder kan ik nog best een eindje… laatst fietste ik met Michael in 1 keer naar de Posbank toe… nu hielp het ook wel dat hij me letterlijk als hondenvoer gebruikte toen ik driehonderd meter achtervolgd werd door een bijtertje maar toch… ik kan dat… Hoewel het me wel duidelijk is geworden dat ik zonder problemen opgeofferd wordt als de nood aan de man is, troika hier troika daar…. en echt het lopen is nog steeds 25 keer niks en dat is dan maar zo maar kijk mij nou zeg, ik fiets tegen fucking 11% omhoog…. ik kan alleen maar lachen, zelfs als het zo zwaar is dat ik me afvraag hoe ik ooit boven moet komen, het maakt me allemaal geen barst uit, ik fiets!!!! Ik fiets! Alleen! Op mijn eigen nietbestaande kracht, hoe eigenwijs moet je dan zijn zeg (Rob en Arjan mogen hierop geen antwoord geven, eigenlijk niemand, het is een retorische vraag bij deze) Niets kan mij stoppen, ik wil dit en hoe lang ik erover ga doen zal me worst wezen, ik wil dit!! Ondertussen was mijn lief me al voor bocht 21 voorbij gesjeesd want die liep gewoon bijna ongetraind het asfalt van de berg, maar daarover later in een ander blogje meer… het hele jaar had ik hier naar toe geleefd met in mijn achterhoofd toch ook wel de grote angst dat het niet door zou kunnen gaan, want het lijkt heel wat als je mij ziet, ik zie er met mijn 30 kilo minder zoveel beter uit als 2 jaar geleden, en als je me gewoon een klein stukje ziet lopen is er niet zoveel te zien maar binnenin mijn lijf is het commandoteam alle zeilen aan het bijzetten om mij overeind te houden… vaak letterlijk… in de week voor we gingen viel ik flauw en sinds die dag was ik heel erg duizelig, de vloer bewoog de hele week en ik deed net of ik het niet merkte… dat zien we wel weer als we thuis zijn, zwabberbenen zijn hot! dus net doen of het er niet was lukte me meestal wel, soms viel ik ff om maar meestal kon ik me goed staande houden… gaat vast weer over voor ik een jongetje ben…hmmm kan die uitdrukking nog wel in deze genderneutrale tijd?
Back to the mountain… we hebben onderweg 1 klein buitje gehad en verder dus gewoon prachtig zonnig weer, af en toe wat mist maar over het algemeen echt heerlijk fietsweer…dat was voor velen die sneller gingen wel anders begrepen we later. Iedereen had heel veel medelijden met ons viertjes in de stromende regen… ja heel zielig waren we… gewoon feestend in de stralende zon… stukje fietsen, foto’s maken van het uitzicht genieten, lachen, en stiekemme traantjes wegpinken omdat ik me zo gelukkig voel… van mij mag dit wel een uurtje of zes doorgaan… (harhar) Onderweg verwend worden met bouillon, banaantjes, stroopwafels, pannenkoeken…noem maar op… ik had zelf ook een banaan bij en ik kwam er bijna mee weg toen ik stond te pielen om de sliertjes eraf te halen, Arjan stond iets moeilijks te doen met zijn foon dus ik snel die banaan pellen, helaas werd ik betrapt… die blik….hahaha, zit ze weer te pielen met een banaan, eet op…. sorry…. geen sliertjes, zoals we weten zijn sliertjes holygatverdamme en ik denk dat er ergens op de wereld een konijntje doodgaat als ik een sliertje opeet… zo gevaarlijk zijn die dingen.
En dan dat geweldige 2climb2raise team he… ze waren allemaal al gefinisht en daar kwamen ze 1 voor 1 weer naar beneden om samen met ons omhoog te fietsen… echt, ik schiet weer vol als ik daar aan denk… wat een intens fijn gevoel… heel langzaam werd er een enorme groep rond Jen en mij gevormd… ik heb me daar echt ontzettend gesteund door gevoeld… dankjewel Natasja en alle mannen, jullie maakten dat ik me heel speciaal voelde. Wat een ongelooflijk geweldig topteam zijn jullie toch allemaal… En als jullie naar beneden kwamen omdat het veel te lang duurde en het tijd werd dat we door gingen fietsen snap ik het uiteraard ook, ik prefereer de eerste versie dus ik wil het niet horen als het anders is 🙂
Lieve Rob, stoertje dat je bent, loopt gewoon keihard bijna ongetraind de berg op, en daarnaast zorgde je al die jaren dat ik overal bij kon zijn, dankzij jouw kon ik dit avontuur met dit team aangaan…Je weet wel hoeveel ik van je hou maar ik wil het toch een keertje zeggen… jij hebt me altijd mijn gang laten gaan en het vertrouwen gegeven die ik niet meer had. En nu liep je zelf te shinen, veel en veel sneller dan gedacht…de volgende keer loop je maar een keer of drie hoor, dan kan ik jouw ook binnen zien komen 🙂 Ik hou van je en ik ben zo blij dat dit op ons pad is gekomen… zowel voor mij als voor jou… zonder jou ben ik nergens… of verdwaald… of iets kwijt…..mijn rots in de branding. Altijd!
Lieve Jen, Anko en Arjan… wát een belevenis… echt… ik weet niet wat ik moet zeggen gewoon zonder vol te schieten… Jenny, dankjewel voor al je opbeurende woorden, voor je warmte en je prachtige schaterlach… het was fijn dit samen met jou te mogen doen… en samen hebben we de lieve kanjers die zo gemist werden mee naar boven genomen. Dat maakte het nog specialer. Jeroen op mijn rug, en Frieda bij jou…het was een eer om dat te mogen doen…ik hoop dat ze zich gesteund voelen hierdoor… ik heb er extra kracht door gekregen. Echt Jen, ik ben retetrots op je, bikkel.
En dan Anko, dankjewel voor je humor, en je rust en dat je me het gevoel gaf dat we met iets heel speciaals bezig waren… dank ook voor je mooie foto’s en je overzicht….je fijne begeleiding en de droge opmerkingen… ik hou daar zo van… dankjewel voor 1 van de mooiste dagen van mijn leven… hee, die pak jij toch maar mooi ff mee….. stel je voor dat ik een jankdag had gehad…. oh wacht…. slecht voorbeeld…. maar je snapt me vast wel… ooit gaan we samen een petit mexicano eten of gewoon een wafel met kersen op de Elterberg… ik ben snel tevreden… dank, je bent lief!
En dan Arjan… jemig, zeg Arjan, wat een weg hebben wij bewandeld de laatste twee jaren, je moet je ongans geschrokken zijn toen je me voor het eerst zag in mijn huisje, en mijn bed in de kamer. Het feit dat ik met rolstoel naar de kickoff van AD6 kwam…. al buiten adem als ik naar een trap keek… maar je hebt me vanaf het begin meteen het gevoel gegeven dat ik speciaal was…jij zou niet mee gaan vorig jaar naar de alp maar na het lezen van mijn blog koos je er voor om dit avontuur met mij aan te gaan, terwijl je geen idee had waar je aan begon. Je hebt me vertrouwen gegeven die ik echt niet voelde… in niets eigenlijk…vertrouwen had ik alleen nog maar in mijn lief maar verder nog maar in weinig dingen in het leven….maar na onze eerste trainingen groeide dat al snel weer… letterlijk loslaten en jou de koers laten bepalen… loslaten… het begin van mijn weg naar de top…dingen loslaten en vertrouwen op iemand anders. Het lukte jou, ik voelde me vanaf het begin veilig, en dus knalden we soms met standje knoertehard van de bult af… heerlijk…. dat ik dat durfde zonder zelf te kunnen sturen of remmen is jouw verdienste.
En dan het vertrouwen in dit avontuur… vanaf het eerste moment durfde je het weer aan… nu niet op de tandem maar naast elkaar… ik weet zeker dat je wel eens schietgebedjes gedaan hebt als je mer weer zag stuntelen…. want serieus, je zal maar met mij opgescheept worden, ik zou mezelf zelfs inruilen….maar dankjewel dat je me geen moment alleen hebt gelaten, je motiverende woorden, je humor, dat je honderd keer zei hoe trots je op me was als je zag dat ik dat zeker niet was…. bedankt voor het lachen….het geplaag en gepest over en weer….. soms leer je iemand kennen en weet je meteen dat het goed zit… tenminste ik voelde dat zo… hopelijk andersom ook anders sta ik hier mooi voor joker…maar ach, ook dat is niks nieuws… dankzij 2C2R stap ik weer uit de schaduw, maar dankzij jouw kon ik weer Paola worden, of Paolo of Paool of Hee, kom eens hier, ik wil een foto maken…. Ik vind het leven een stuk leuker dan twee jaar geleden. En dat is voor een groot deel jouw verdienste… Ik ben fier op onze vriendschap en ik hoop dat ik ook wat aan jouw leven bijgedragen heb. Wat gaan we nu doen? 🙂
deze foto zegt alles… een steuntje in de rug toen ik het echt heel heel erg zwaar had… als ik deze foto zie moet ik huilen…omdat ik hoop dat iedereen ziet wat ik hierin zie… soms kun je het net even niet alleen…en doe je het samen…. dat is iets anders dan opgeven of het niet op eigen kracht kunnen… soms is om hulp of een steuntje vragen namelijk honderd keer krachtiger dan alleen aanmodderen… kracht zit namelijk in hele andere dingen!
En dan dit filmpje… zet de vetpan nog maar een keertje aan, gooi er een disque oriental in ofzo….krachtvoer…. want hij duurt even maar wat ontroerend prachtig mooi en lief is dit…. echt ik hou het niet droog en ik heb het nu al tien keer gezien geloof ik… soms zeggen beelden meer dan woorden… hmmm kom ik nou op…. ik had beter alleen dit filmpje kunnen posten… maja… beetje laat he… ik kan dat… als lullen worst was hadden we nog jaren te eten…maar goed, ik ga hem niet meer deleten… pak een doos Kleenex, zet het geluid niet al te hard want ik jank wat af…calimero die ik ben 🙂
