tsja, waar zal ik eens beginnen… er zat al een hele tijd, wel driekwart jaar een klein blaarachtig plekje op mijn kleine teentje… na een poosje vond ik het raar dat het niet wilde helen maar ik had altijd wel een reden, schuren van de sokken, schoenen, stoten… noem maar op… Je moet er altijd een pleister opdoen maar thuis liep ik zoveel mogelijk met blote voeten… ik dacht er helemaal niks van eigenlijk… tot ik opeens besefte dat het best lang duurde voor het heelde, ik had er al blarenpleisters op gehad en van alles geprobeerd… toch maar eens naar de dokter… vond ik eigenlijk best belachelijk voor zo’n plekje… maar toch maar gedaan…die stuurde me door naar de dermatoloog omdat hij geen idee had wat het was… en ook daar vraagtekens… dus besloot hij twee weken geleden een biopt te nemen.

Afgelopen maandag moest ik voor de uitslag, ik wilde eigenlijk gewoon alleen gaan want gedoe gedoe maar Rob zei, doei, doen we niet…er is altijd wat met jou, ik ga mee. Eenmaal daar trapte hij keihard achter op mijn hak, schoen uit, hak kapot en au…echt, top! alsof het nog niet genoeg zeer deed… nee hoor, echt fijn dat hij meeging :-) Maar ff serieus… gelukkig was hij mee… want het bleek foute boel… als in behoorlijk foute boel… een vorm van huidkanker die helaas ook uit kan zaaien maar verzekerde de dokter me, daar maak je maar niet al te druk om nog want we zijn er volgens mij op tijd bij. Ik moet morgen naar de plastisch chirurg om een afspraak te maken voor het laatste beetje want we hebben ws bij de punctie bijna alles al wel weggehaald maar je weet nooit en ik wil geen enkel risico. Ik bleef ijzig kalm, vroeg een aantal dingen en zat maandag de hele dag in een bubbel… de beschermingsbubbel noem ik dat… die houdt alles een beetje tegen. Maar ergens komt het er toch door he… gisteren fietste ik tegen de wind in.. hard trappen zodat ik niet na kon denken…ik had fijne afleiding door met Arjan op een prachtig plekje in Doesburg even te lunchen maar ergens moet je een keer nadenken he… er ligt een steen in mijn maag, het vliegt me regelmatig aan, ik heb weer kanker. WTF! En echt ik ben serieus nooit bezig met de vraag waarom dingen mij overkomen, ik heb nu eenmaal al bijna mijn hele leven allerlei gedoe maar ik moet zeggen dat ik even in een zelfmedelijdenzwelgtijd zit… het bevalt me niks maar ik denk dat ik er even doorheen moet… om daarna weer door te kunnen. Het kwam voor mij echt zo onverwachts, ik heb er geen seconde over nagedacht dat het fout kon zijn…maar nu komen daar de vragen, wat als het al wel ergens anders zit, ik ben al zolang zo moe en ik heb zo weinig kracht (en ja dat kan ook allemaal van alle andere kolere dingen komen in mijn lijf maar praat maar eens tegen angst he) en wat als het geen nieuwe kanker is maar een oude kanker die hier opduikt en wat als… en wat als… en dan slaat de angst om mijn hart. Hoe hard ik ook mijn best doe om het te relativeren, het lukt even niet. Ik heb gewoon weer kanker en ik vind echt heel erg dat het tijd wordt dat ik de hoofdprijs in de postcodeloterij win….. als je zo vaak prijs hebt in de nareziektesloterij mag daar best iets tegenover staan…

ik vertelde het van de week aan Chantal en zei al tegen haar, mijn geheugen zat in mijn rechterborst, maar het laatste beetje zit in mijn rechter kleine teentje…no way dat die er af gaat LOL… zijn ze nu helemaal gek geworden ofzo…. zou er iemand zijn die stiekem een Paola in elkaar probeert te zetten? Een soort van Frankestein 2.0 (ik zit te overdrijven hoor, ik ga daar helemaal niet vanuit, maar lachen om dit soort dingen is voor mij echt nodig…daardoor kan ik het een beetje aan)

Kortom, ik ben een beetje verdrietig… en daar erger ik me tegelijkertijd ook weer aan.. doe eens even normaal zeg, dit gaan we gewoon aanpakken en doorrrr… en dat is natuurlijk ook zo. En zo gaat dat dadelijk ook wel weer…maar nu zit ik even allerlei Kubler Ross fases door te worstelen en ben ik vooral heel heel heel boos. En waarop? tsja… geen idee, en dat maakt me nog bozer…

Vandaag besloot ik dat ik even tussen de bloemen wilde en reed ik naar het tuincentrum hier in de buurt… ik moest visvoer kopen en besloot wat plantjes die dood waren te vervangen… er stond ook een prachtig lief taartje met veldbloemen erin in allerlei kleuren… ik heb er eigenlijk een beetje spijt van dat ik het niet gekocht heb… maar zo gaan die dingen…ik vond het een beetje stom om voor mezelf zomaar een bloementaartje te halen…waarom eigenlijk? Raar kind! :-) Maar ik snoof even alle heerlijke bloemenluchies op en mijn hart werd er blij van… en daar ging het om… ga ik gewoon iedere dag even naar bloementaartjes kijken… dat kan ook he!

Ik slaak even een diepe zucht en ga weer verder met mijn rollercoasterlife. Never a dull moment en da’s ok wat weert he… attamottamotta!