Laat ik voorop stellen dat er natuurlijk mensen zijn die in een situatie zitten die vele malen erger is dan de mijne. Die hun toko over de kop zien gaan, die alleen zijn, die in de war zijn, die zes kinderen thuis moesten onderwijzen en entertainen (de hel) …. I know… maar daar gaat het nu even niet over….mijn leven bestaat voornamelijk uit mijn blessings counten…. en dat doe ik ook…iedere dag! Echt, hoe die ook verlopen is… ik ben over het algemeen een heel gelukkig mens. Ik wil dat even zeggen omdat ik nu even de dramneus uit ga hangen… het moet er even uit zodat ik weer verder kan met alles, en ja dit gaat ff over mijn situatie en daar moet ik het mee doen. ! En oja…het wordt een epistel… take it or leave it.

Ik heb echt zo’n effing nare week achter de rug, of nee dat is niet helemaal waar, het is nog niet achter de rug… maar ik hoop dat ik het weer een beetje behapbaar vind. Het gekke is dat het me zo verbaasd.. echt! Want er is niet zoveel verandert toch zoals mijn lief zei toen ik echt niet meer kon stoppen met huilen… nee, dat klopt… ik had altijd al heel veel slechte dagen waarin ik veel op de bank lag, weinig andere mensen zag, of veel pijn had…. en de zon schijnt veel gelukkig dus ik ben in de tuin, en ik loop af en toe een rondje en heb zelfs weer wat tochtjes gefietst. Ik heb mijn hobbies waar ik me prima mee vermaak… mijn groepen met al die lieve meiden… klopt allemaal..

maar…

en er komt een dikke vette maar… ff tussendoor, het doet me denken aan het programma first dates: Oh ik vind je echt een toffe vent, je ziet er leuk uit, je hebt humor, je bent attent, we hebben veel raakvlakken, je oren zitten gewoon recht aan je hoofd en je hebt uberhaupt een hoofd…. en je voelt hem al van verre aankomen…. dus roepen wij het ook heel hard vanaf de bank:

maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar….

we hebben geen klik!

en dat vind de ander dan ook altijd.

Altijd!

Maar goed, er komt dus een dikke vette maar:

Ik ben eenzaam.

Daar! ik heb het gezegd.

Eenzaamheid kent vele vormen, believe me, het overkwam me door de jaren heen vaker hoor, dit gevoel maar nooit zo heftig en verdrietig… en ja, iedere avond komt mijn lief thuis…maar we zien elkaar niet echt veel, hij gaat erg vroeg weg en als hij thuis komt eten we, en stort ik alweer in…. ik lag deze week bijna iedere middag in bed en iedere avond rond 8 uur, half 9 taaide ik alweer af… desondanks slaap ik als een drol,….met slaappil, zonder slaappil… een drol it is! Ik ben uitgeput… waarvan weet niemand maar mijn gekke lijf zal er wel mee te maken hebben en dit rare leven helpt niet…. ik ben dan echt te moe om beneden te blijven, de tv te horen of wat voor prikkels dan ook… dus ja, er komt gewoon iemand thuis bij me, ik kan met hem praten en knuffelen… thank God for that… ze is een tof wijf, die God van mij dat ze hem in mijn leven bracht….of mij in zijn leven gooide…. het is maar hoe je het ziet….maar daarnaast is het een vrij contactloos leven.

maar ondertussen, in het kamertje van tante Til kon ik alleen nog maar huilen…dus hoera wat een quality time he… ik heb zoveel tranen vergoten deze week… en waarom?

Van de week barstte opeens de bom… ik voel me zo alleen.. natuurlijk heb ik online contacten (mag ik daar mevrouw God ook even voor bedanken)? bedankt voor de wifi, facebook en whatsapp… als dit in de jaren tachtig was gebeurd zaten we mooi met onze bussen haarlak die vast gehamsterd zou zijn tegen de buttons van Doe Maar en Grease te praten) en natuurlijk heb ik Rob en mijn gezellige praatjes met de buuf, de lieve kaartjes, de bloemetjes, de kleine aandachtsmomenten op een dag….en het verrasingsbezoekje van Chantal en die lieve Es die twee keer voor het hek kwam met een bloemetje en iets lekkers…maar daar bleef het bij, er was geen uitzicht op theater, op AD6, op samen trainen en genieten om in een groep te fietsen…op niks, op uitjes met vrienden, op therapie, sport, op samen bij elkaar zitten, op samen eten… bij hen dan he, voor u schrikt…. voor de mensen die me kennen is dat een silver corona lining, niet bij Paool eten….I know… en ik snap het…. maar echt geen uitzicht gewoon op contact… en daar zit hem volgens mij de kneep… ik mis contact, mensen zien, praten over niks maar ook over van alles, elkaar knuffelen, en echt ik hang echt niet hele dagen om iemand heen, en ben zeker niet de ruudffknuffelen van het heelal, maar mensen om je heen zien lopen met een bocht, en dat zelf ook doen, van afstand met iemand praten, áls ik met iemand praat… want ook dat zit er nauwelijks in. … ik mis even naar de action, hema of gewoon niet op eieren lopen als je toch even snel bij de coop bent en ik word niet echt rustig van spastisch boodschappen doen en constant opletten of ik niet te dicht bij iemand sta, tuurlijk het loopt hier gewoon, mensen doen hun best maar mag ik het even schreeuwen

DIT IS ZO ONNATUURLIJK!

wij mensen hebben contact, aanrakingen, elkaars warmte en nabijheid nodig. Ik leerde dat in mijn verpleegkunde opleiding al….het is een basisbehoefte en wordt daar aan getornd gaat het dus na een paar maanden mis bij me. Ik hoorde Frank Boeijen “ik wil contact, geen afstand” in mijn hoofd zingen… dwingend gewoon….. en constant… en hee, ik weet het Frank, ik ook maar shut up…. ik maak niks mee op het moment, zie geen collega’s, en ja dat was al zo maar het vloog me aan… alle dagen zijn hetzelfde… ik weet negen van de tien keer niet eens wat voor dag het is…. de radio is mijn beste vriend want die praat tegen me…. verder praat ik tegen alles wat een hartslag heeft (de katten) maar ook wat geen hartslag heeft (alles waar ik mee bezig ben…en ja het is best gek om tegen een puzzel of een beker thee te praten, I know) En ik kon het opeens niet meer aan… het niet meer bij elkaar zijn… in het begin riep ik nog, noh, daar verandert niet zoveel aan voor me…maar dat deed het dus wel, in het ziekenhuis wenden mensen die me behandelden hun hoofd af als ze praten en moest ik de andere kant op kijken terwijl er een dikke naald in mij werd gestoken… hoe lief ze ook voor me was, ik vond het naar… ik zit zoveel mogelijk thuis…allennig maar als ik wel buiten kom ben ik ook allennig… een fietstochtje, een stukje rond de vijver lopen, in de winkel snel wat dingen pakken, want boodschappen bestel ik… mijn mama zo min mogelijk zien en als we elkaar zien niet je eigen mama vasthouden… ik vind daar wat van… alleen…. en spastisch… want met een boog om iemand heen fietsen, lopen…niet durven hoesten, je handen honderd keer wassen, hou op met me!

Eergisteren ging ik voor de tweede keer naar Oedeemtherapie, wat ben ik blij dat dat weer gestart is want mijn hemel, wat een ellende heb ik daar op die amputatieplek bij het litteken…. maar ook fijn om iemand te zien, ik praat met mijn therapeute, maar kijk naar een mondkapje en schort, ik breng mijn eigen handdoeken mee en was mijn handen als ik binnen kom en als ik ga… alsof bij iemand in de buurt zijn iets naars is… daarna ging ik voor het eerst weer eens naar een geweldige kledingwinkel, ik was er om 10 uur toen het open ging en de enige klant.. ik praatte met de twee leuke dames die aan het werk waren, me adviseerden, me aandacht gaven en ik slurpte het gewoon op, wat had ik dat nodig… gewoon een praatje die iets langer duurde dan 2 minuten, en ik kocht een gloednieuwe jurk. Als 1 van de weinige keren zonder korting, zonder bonnen, zonder verjaardagsgeld, zonder dat ik daar andere jurken weer voor moest verkopen, zonder dat het second hand was…. gewoon omdat het vakantiegeld er was en ik het nodig had. Ik fietste met een big smile terug… echt ik schiet weer vol als ik dit opschrijf, niet dat dat wat zegt want zoals gezegd, ik heb tranen genoeg om het hele droogtetekort in de achterhoek op te lossen…maar dit was fijn!! heul fijn!

s’ Middags kwam Esther een hele middag op bezoek, we zaten buiten, we dronken muntlimoenranja en we aten koekjes…. en we praatten, we praatten… we bleven praten… ik storte mijn hart uit, zij deed dat, we kletsen, we lachten, ik schoot vol en we spraken uit hoe graag we elkaar vast hadden willen houden… en we hadden het over werkelijk van alles en nog wat, alsof we niet meer konden stoppen met praten. En ik spreek haar iedere dag, online… en toch is het anders…. ik spreek wel meer vriendinnen bijna alleen online, omdat het helaas niet anders kan, en dat is een zegen als het erbij komt…niet als het vervanging is voor dikke vette niks aan de andere kant…

het nieuwe normaal?

zullen we het alsjeblieft het tijdelijke abnormaal noemen?

niks normaals aan en dat wil ik ook niet… het enige normale is de wereld om ons heen die natuur heet, de vogels, de bloemen en de bijen…ik zie ze, ik hoor ze en ik weet dat het leven weer op zijn pootjes komt. Maar dat mensen niet eens elkaar vast mogen houden op een begrafenis of er überhaupt heen mogen om iemand te steunen of afscheid te nemen… of gewoon iemand zoenen omdat ze gaan trouwen, en samen op een foto willen… of je kleinkind door het raam voor het eerst zien…. dat is gewoon dik vet stom…. geen concerten, geen festivals en geen volle stranden…kuch, hoewel dat laatste niet echt een goed voorbeeld is…..laten we anderhalve meter, je staat in mijn aura bitch niet normaal noemen….om over de onzekere toekomst op alle vlakken nog maar te zwijgen….ik word daar verdrietig van.

dan ga ik vandaag de dag weer eens met frisse moed bekijken, de prachtige dingen die ook hieruit voortkomen als een zegen zien, want ik geniet ook van alle mooie lieve initiatieven…. ik ga een lekker broodje in de oven doen, en in mijn nieuwe joerk zitten! Omdat het kan! En omdat ik hoop dat ik het ergste gehad heb door het te onderkennen en te benoemen. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en we moeten het er mee doen…. de situatie verandert niet snel, hoewel in kleine stapjes gelukkig meer mogelijk is nu… en laten we hopen dat dat zo blijft. Dus ik moet er een weg in vinden om er mee om te gaan… het helpt denk ik als ik het gewoon zeg dat ik deze eenzaamheid heel zwaar vindt en mijn hart gaat uit naar mensen die helemaal alleen zijn en het moeilijk hebben! Hou vol! En ik leef met jullie mee…. met heel mijn hart!

Footnote: ja ik zeg heel vaak contact…maar dat is het codewoord van dit verhaal… deal with it! En anders kom je maar even verhaal halen… gezellig :-)

Footnote 2…ik heb het er in 1 keer uitgeknald…ik hoop dat het leesbaar is. En anders maakt u er maar een begrijpelijk verhaal van… puzzelen is hot tegenwoordig… trendsettert ben ik ook!