toen ik ooit aan iemand vertelde dat ik kanker had zei ze tegen me dat het maar gelukkig was dat het maar borstkanker was. Maar…. want zo vervolgde ze, borstkanker is tegenwoordig een chronische ziekte en er sterft bijna niemand meer aan…

ik slikte een paar keer want zat toen nog in de hele mallemolen en dacht, flikker toch op muts…ik ga misschien dood, ik verlies mijn borst en ik moet de meest verschrikkelijke behandelingen ondergaan zodat ik het misschien mag overleven…dat ik het geluk heb dat ik het mag overleven… waar komt dat toch vandaan dat borstkanker een soortement van kanker light is waar je even doorheenhuppelt in het leven?… a little hickup en doorrr…

dat dat echt geen gegeven is…. en zelfs als je het overleeft je er ook van alles aan overhoudt waar je een weg in zult moeten vinden….vandaag kreeg ik een berichtje op twitter onder ogen…1 op de 27 vrouwen sterft aan borstkanker. 1 op de 27!! dat is fucking veel! En in mijn jonge vrouwenlotgroep is dat percentage nog vele malen hoger. De 1 na de ander krijgt te maken met uitzaaïngen en gaat door de hel van kwaliteit versus kwantiteit. Laat ik voorop stellen dat er gelukkig een heleboel dingen op de planken liggen om deze vrouwen nog een mooie reservetijd te geven maar daar moeten zij wel wat voor doen. Operaties, chemo’s, bestralingen, bijwerkingen, scans, infusen, angst, verdriet, doodmoe zijn…noem de hele flikkerse bende maar op…en garanties tot de deur… ook voor mij…. want ik kan zomaar bij hen horen, vandaag niet, morgen misschien wel….

daarnet hoorde ik dat er weer een prachtige jonge vrouw was overleden. Ik had getracht wat te sporten, was bij mijn mams en ging nog boodschappen doen… mijn lijf protesteerde want is echt nog ziek en nadat ik de boodschappen uit had gepakt dook ik onder de douche… en daar zei het opeens krak in mijn hart… zomaar…. een dikke vette krak… voor deze prachtige vrouw, maar ook voor al die fantastische lieve vrouwen die de afgelopen maanden en jaren al gestorven zijn. Ik huilde dikke dikke tranen en kon niet meer stoppen…sterker nog… ik voel ze nog steeds… ik begin steeds weer te huilen….en zelfs als ik denk dat ik niet huil druppen de tranen op mijn shirt… zomaar… alsof alles er in 1 keer uit moet… ik ben zo fucking kwaad op deze ziekte. Ik vind het zo oneerlijk….al die jonge levens, al die prachtige vrouwen die echt iets te bieden hadden aan dit leven, ik begrijp er geen KAK van! ik ben UnEFFINBelievable boos…..en ik wil iemand slaan, of de schuld geven… iets kapot gooien of die man die me vanmorgen verrot schold omdat ik iets op het fietspad stond met de auto van zijn fiets trekken, of zeggen dat ze hun werk moeten doen in het ziekenhuis… totaal onredelijk en zo niet waar maar ik ben zo boos…en ik kan er nergens mee heen… het voelt of ik knap van binnen….

1 op de 27 vrouwen sterft aan borstkanker. Weeg dat eens af tegen de 1 op de 7 vrouwen die borstkanker krijgt. Het zijn er heel heel veel!! Ik ben zo ongelooflijk kwaad… en het moet er even uit… en mijn lezers zijn de dupe. Mijn excuses….maar dit is nu eenmaal mijn uitlaatklep. Ik moet even op zoek naar waarom het leven ook al weer zo leuk is… ik voel me inzakken terwijl ik het schrijf…net een ballonnetje dat leegloopt… pffffffffft…. zoveel verdriet en boosheid typ ik van me af…. pfffffffft….. ik zie mezelf gewoon een beetje heen en weer vliegen…..en wat overblijft is een stom leeg omhulsel waar ik heel snel weer wat lucht in ga blazen….want uit al deze kolerezooi haal ik ergens weer mijn kracht vandaan om door te gaan. Om al het moois te zien wat er ondanks of dankzij of door deze ziekte ook is ontstaan. Mijn dierbare lieve vriendschappen die mijn leven zo verrijkt hebben, mijn levensvreugde die alleen maar groter is geworden, mijn liefde voor de mensen om me heen en alles wat ik nog aan andere mensen te bieden heb! Ga ik mijn humor weer wat leven inblazen…. want ik word onleuk van boos zijn….

En ik ga dat ook weer vinden…. want aan lege ballonnetjes heeft helemaal niemand iets… die zijn stom! En die liggen in de kast…. niks voor mij, in de kast liggen….en het staat me ook helemaal niet….die tranen…ik heb dikke ogen, snot en hoofdpijn…. daar kan geen leuk jurkje wat aan veranderen. Dus even rustig ademhalen…. neus snuiten en een lekkere domme kerstfilm kijken…

en chocola

dat ook!