ik keek verlangend naar buiten… het zag er koud uit maar wel een klein bleek zonnetje… zou ik? liefste zag me kijken…. probeer het toch zei hij, als het niet gaat kom je weer naar huis. Ja maar ik durf niet dacht ik…. want ik voel me zo slecht… gisteren besloot ik even naar de Coop te lopen. En dat was echt te ver…belachelijk gewoon natuurlijk want het is 500 meter denk ik… maar ja, ik loop twee dagen in de week op de loopbank 850 meter en dat is echt wel de max… al een half jaar. Als ik meer doe verkramp ik de dagen erna totaal…. en lopen op de loopband waar je je vasthoudt is ook iets anders dan lopen op de stoep… dus ik kwam totaal buiten adem en met een zeer lijf terug met mijn pakkie melk… stom vind ik het dat ik dat niet meer kan. Confronterend ook… en dat maakt angstig….
En dus keek ik verlangend naar buiten….probeer het toch hoorde ik liefste zeggen….hmmm hij wilde wel erg graag dat ik ging…. ik zou bijna denken dat hij me weg wilde hebben… dat zal tonnie zeg? :-)
maar goed, zo gezegd zo gedaan… fietskleding aan, bandjes oppompen en richting ‘s Heerenberg, Stokkum, Zeddam had ik zo bedacht…. ik snoof de frisse lucht op, kreeg subiet een hoestbui op wielen maar voelde me zo lekker… ik ging gewoon fietsen en dan zag ik wel waar het schip stranden zou. Ik fietste prettig… lekkerder dan ik dacht dat het zou gaan… komt natuurlijk ook omdat mijn fiets zo fijn licht is… en het was zo mooi richting de bossen.
ik fietste langs huis Bergh en kwam via een paadje opeens bij Joke voor de deur uit…. even een pitsstop dan maar…nieuwe banden bleken niet nodig maar een koppie thee was wel lekker. Spieren even opwarmen en dan weer naar huis had ik bedacht. Na een lekker kopje thee en een heerlijk stukkie cake ( alles kan ze ook he!…. want daarnaast maakt ze de leukste kleding ever waar ik gelukkig ook een aantal dingen van mag dragen… echt te leuk, maar dan echt! ) En dus stapte ik vol goede moed weer op fietske… maar dat ging ff niet zo als gepland…. ik had meteen pap in mijn benen en stond totaal geparkeerd… ik fietste en mijn hart bonkte maar ik kwam nauwelijks vooruit, hielp ook niet echt mee dat ik wat heuveltjes hier en daar over moest… WTF zeg… maar ik dacht ik ga echt niet bellen, rustig doorfietsen maar, puffend als een oude stoomlocomotief en net doen of er niks aan de hand was… na een km of 5 voelde ik me heel iets beter… nog even wat foto’s maken en dan snel naar huis. Al met al viel het gelukkig nog mee, tot een km voor ik thuis was, toen was het wel klaar…rustig uitfietsen en thuis stond ik te trillen op mijn benen… bizar hoe gek dat kan gaan met spieren… maar het was toch fijn! Ik zou het zo weer doen… gewoon omdat ik er gelukkig van word.
Lekker onder de douche opwarmen en nu met een dekentje weer onwijs gestrekt… maar het was een skon rondje… en die tijd is niet helemaal juist he… mijn rustpauze heeft hij gezellig meegerekend in het gemiddelde en heel snel een stukje cake eten levert schijnbaar geen snelheid op :-)
Geef een reactie