waar te beginnen? echt… ik denk dat ik net als iedereen een beetje van de wap was de afgelopen tijd… ik kon niet eens bedenken waarom ik zou willen bloggen maar ik merk ook dat ik heel onrustig word als ik het niet doe. Dus ik ga toch maar weer een poging wagen….dat is voor iedereen beter maar vooral voor mezelf want als je geen kant op kan zit je toch vooral tegen jezelf te miepen he :-) En aangezien ik al met mijn jurkjes praat (tja, als ze Tante Betsy heten, of Margot, en meer van dat fraais heb je al snel de kamer vol he als je de kast open doet :-) Kortom…het wordt tijd dat ik weer meer buiten kom… dus….
mijn leven is net als dat van iedereen maar raar op het moment. Ik blijf zo veel mogelijk thuis en dat betekent dus ook dat ik niet kan trainen en nog erger, geen oedeemtherapie krijg. Gelukkig is mijn oncologie therapeute echt enorm betrokken en fanatiek in die dingen. Ze heeft me dus een app gestuurd waarin ze oefeningen zet die ik moet doen en videobelt me. Zo ziet iedereen me dus in de kamer met een paraplu, gewichtjes en een stoel in de weer…. nadeel is dat ik ze afteken en ze ziet wanneer ik niet train. Maar hee, ook daar is begrip voor. Ik heb nu eenmaal hele slechte dagen… je doet wat je kan he…
En ze stuurde me de link naar de filmpjes van Edine Beukers met oefeningen voor oncologie patiënten. Superleuk gedaan en voor iedereen mee te doen. Ik stuur ze naar mijn tv en kan zo makkelijk met haar meedoen. Top om dit zo op te zetten. Ik ben er erg dankbaar voor. Op deze manier kan ik de pijn een beetje minderen, hoewel ik erg toe ben aan de littekenmassage die ik anders iedere week ook krijg. Mijn geamputeerde kant is echt een behoorlijke kuil en staat heel strak. Door die massage kan ik beter bewegen en meer met de arm doen zonder pijn. Zo zie je maar weer hoe belangrijk dit soort dingen zijn…hopelijk kan het snel toch weer op de 1 of andere manier.
Verder zit ik veel buiten… in het zonnetje met de parasol op, en ik lees, haak en regel van alles en nog wat op de laptop. Ik videobel met mijn mam…en ik ben zo dankbaar voor iedereen om me heen die lieve dingen voor me doet… want het vliegt me soms aan. Ik mis het fietsen zo… heb net de fiets weer een blije opknapbeurt gegeven bij de fietsenmakerbuurman die net een toffe winkel heeft geopend, nieuwe banden erop, spic en span… en dan staat hij in de schuur te schitteren met dit prachtige weer… dat doet echt zeer… in mijn lijf… echt…. dat ik dat ooit nog eens zo erg zou missen… wie had dat een jaar of vier geleden gedacht… toen vond ik fietsen vooral heul erg stom. Nu droom ik ervan dat ik toch ga… maar het is gewoon even beter van niet. En nee, fietsen op een hometrainer haalt het bij lange lange lange lange lange lange na niet… ik mis de frisse lucht, de vogels, de vrijheid, de prachtige natuur… maar we zetten nog even door…ik doe een rondedansje als het weer kan.
Echt, dat mooie weer is een zegen hoor. Het maakt het voor mij zoveel makkelijker als de zon schijnt. Het wordt er niet anders van en toch voelt het anders… ik heb veel contact met vrienden via messenger, mijn groepen, whatsapp maar mis persoonlijk contact wel echt heel erg… maar hee, ik zie Rob nog en er zijn mensen die echt alleen zijn. Count your blessings Paool. En meestal kan ik dat…en soms heb ik een dikke vette Coronadip… net als iedereen. Ik ben net een mens…
Gisteren was mijn mams jarig en ik had een oproepje gedaan in mijn jurkenzussiesgroep of ze een felicitatie voor haar in wilden spreken… ik heb dus serieus een filmpje van 20 minuten kunnen maken met allemaal lieve boodschappen. Echt, ik moest wat traantjes wegpinken als er weer 1 binnenkwam, en te lachen om die gekke meiden… echt ontroerend lief. Er werden liedjes gezongen, bloopers gedeeld en alle liefde naar mijn mam… dankjewel…. Ik kan hem helaas niet delen hier want het is voor mijn mam gemaakt en alle filmpjes zijn puur en oprecht maar wel privé… maar neem van mij aan dat het lief was. En dat helpt dan meteen als je zelf niet even kan gaan knuffelen. Het geeft me toch het idee iets liefs te kunnen doen. En mijn moeder vond het fantastisch…. en daar word ik dan weer blij van.
Ik kan in ieder geval mijn deeltje laten zien :-)
en af en toe wandel ik een rondje… vinden mijn heupen niet tof maar mijn geest wel… en voor de rest kan ik toch geen kant op dus dan kan de rest weer bijkomen LOL…. win/win
vanmorgen stonden de schoapkes weer aan de andere kant van de vijver en ik was al heel vroeg bij het water… er hing nog mist over het water, met de zwanen erin… echt een sprookje…ik had zin om Tchaikovsky ’s zwanenmeer te gaan dansen maar mijn spitzen stonden nog binnen… zo gaat dat soms he… en er lagen hondendrollen waar ik op moest letten…dat ook… want opruimen van hondenpoep blijft nog steeds erg moeilijk merkte ik……. dus op zich deed ik al iets van een pas de deux in mijn eentje…
Lator!!
jij bent nu alleen maar alleen om straks weer allemaal samen te kunnen zijn.
Hoi Paola,
Per toeval kwam ik op deze blog.
Wat leuk om te lezen dat je wat aan de oefeningen hebt gehad! Hoop dat je er in de toekomst nog iets aan hebt.
Ik wens je veel succes met alles.
Groetjes,
Edine Beukers
Wat een heerlijke blog weer. Blijf van je af schrijven want t lezen is zo leuk. En geweldig een filmpje voor jouw mams.
Wat een fijne blog weer, echt oprecht hou ik van. Mooie dochter heeft je moeder, ik doe een dansje mee zodra jij weer op je fietsje springt. Dikke knuffel
Wat een toffe blog heb je weer geschreven. En zo fijn dat ik je moeder gister even een bosje bloemen kon overhandigen namens jou en Rob. Wel op gepaste afstand hè dat dan weer wel. Kusje voor jullie
Lieverd beredikke knuffels