De tweede dag…

De tweede dag… ik had redelijk geslapen, maar ik merkte wel dat de vermoeidheid toe begon te slaan… maar ik zit hier niet voor mijn rust ofzo he… alles wil ik meemaken, sfeer proeven en opsnuiven…. (oh verrek, ik heb de sliertjes nog buiten hangen, straks even regelen…. zal je net zien dat iemand anders een stairway to heaven zit te beleven ofzo…)

maar dat terzijde…de tweede dag… de grote bijeenkomst van Big Challenge stond op het programma en daar wilde ik heel graag bij zijn… want mijn stoere vriendin was daar 1 van de sprekers. Daar wilde ik echt wel bij zijn. Rob ging samen met een groep het geitenpad beklimmen naar alpe d’huez en kon me dus niet naar de alp brengen… gelukkig konden we wat regelen….hoe lief is dat, en dus werd ik samen met Jenny naar boven gebracht… dat wil zeggen, eerst deze berg af, dorpjes door naar oiseans en dan dat “bergje” ernaast weer op… dat was wel even een ritje naast het feit dat Edgar eigenlijk Max Verstappen bleek te zijn maar ons geruststelde met de woorden, “hee, we gaan bergop, als ik mijn voet van het gaspedaal haal, staan we stil he” :-) uhum knikten wij, dat snapten we best… heus… :-) Maar dankzij Max en mevrouw Max die eigenlijk Elsa heet kwamen wij toch maar mooi tien minuutjes voor tijd op de alp aan… okee, we zijn er, nu dat hele stel mensen nog vinden, dat zou toch moeten lukken… nadat we de weg gevraagd hadden moesten we een heuvel beklimmen, en weer afdalen…en bleek er nog een heuvel te liggen… maar we hoorden niemand en zagen niemand…best gek want het moest toch wel een behoorlijke groep zijn… nadat ik Tallie geappt had dat we het niet konden vinden en ons te pletter zochten was daar een mevrouw die het wel wist, heuvel op en daarachter…tuurlijk joh, doen we even… maar enfin (die moest effe, we zijn tenslotte in Frankrijk he, ik denk dat ik er zo ook nog wel even een trottoir ingooi) we klommen wel weer even, dat konden wij namelijk. En yep gelukkig, daar hoorden wij wat…het was al begonnen maar men, wat een mensen… ik zag natuurlijk echt niet waar ze was zo, dus ging ik als pocahontas die uitkijkt over de prairie op zoek naar Tallie….met mijn hand boven mijn hoofd tuurde ik naar de mensen, en van links naar rechts en nog maar een keertje… en nog een keertje… ik hoorde ondertussen wel de spreker maar focussen he… eerst kijken waar ze is… ik had nog net geen verrekijker mee, laat ik het zo zeggen, subtiel was het niet… opeens hoor ik achter me een zacht stemmetje… “Paola, hee Paola”… ..ik tuur rustig door, “wat is er?” …toen hoorde ik zo’n zin die je echt nooit wil horen…gewoon niet….

“ik weet niet of je het in de gaten hebt maar je staat al de hele tijd achter de spreker”

uhum…

okee

wacht ff

WAT?

ik verschiet van kleur en we schuivelen langzaam naar de zijkant om in het gras te gaan zitten… niets tegen elkaar zeggend maar gewoon langzaam uit beeld verdwijnend… echt wat verschrikkelijk, bij deze mijn oprechte excuses en ik hoop dat er iemand kan photoshoppen en van mij a little happy tree kan maken ofzo… wat genant!! Elk moment dat het weer in mijn gedachten schiet en believe me, dat is heus vaak mensen voel ik de hitte weer naar mijn hoofd trekken…. echt, wat een blamage… of is het blámágé hier? Maakt ook geen Uck uit natuurlijk, het voelt hetzelfde he…

Nadat ik weer wat was bijgekomen was Chantal de eerste spreekster…. ze wordt aangekondigd en ik zie ergens mijn vriendinnetje opstaan uit de grote groep, “kijk”, zegt Jenny, dáár zit ze nou Paool”, daar hebben we ons later verschillende keren de tranen om gelachen…

Maar daar stond ze he, dat stoere wijf voor al die mensen haar verhaal te vertellen, die ondanks dat ze weet dat ze niet meer beter wordt van deze kakziekte een verhaal vertelde van hoop en hoe belangrijk het is om je leven te vieren, om te koesteren wat je hebt en hoe zij in het leven staat.. echt ik ben zo trots op haar, hoe krachtig ze is en hoe ze omgaat met alle dingen in haar leven. Dat wist ik natuurlijk allang, maar nu weet iedereen die op die berg zat dat! En ook de rest van de sprekers hadden verhalen die verdrietig waren maar ook hoopvol naar de toekomst. De ballonnenceremonie was ook prachtig, mooie blauwe lucht, echt indrukwekkend…wat fijn dat we daar bij mochten zijn! Ik gok dat het meteen de laatste keer is dat we dat mochten, sorry Jen, ik heb het voorgoed voor je verpest….

Daarna hebben we nog lekker samen een terrasje gepakt, en wat gegeten… zalig weer, en het besef dat we dit samen gingen doen kwam langzaam binnen… ik ga zo ontzettend veel huilen… fantastisch! Aan het eind van de middag kon ik nog net even de meiden van de lotgenotengroep treffen voor palais du sport, waar we ook een aantal coole foto’s hebben laten maken.