soms kan het leven me zo aanvliegen… morgen word het plekje op mijn kleine teentje weggehaald, en ik wil het gewoon niet meer. Ik merk dat ik het lastig vind om het gewoon te ondergaan zoals moet… er zit niks anders op natuurlijk. Want met kanker valt niet te onderhandelen, het is zo’n slechte medespeler….maar voor mij is het even genoeg…niks niet krachtig, flexibel en doorzetten. Ik vind het stom! En ik maak me zorgen…ik wil gewoon in mijn subtropische zwemparadijs achter het huis liggen… en dat gaat ff niet gebeuren he…want ik moet met been hoog en het mag niet nat worden… been over de rand kan bv maar ik kom er nevernooitniet meer uit…en ja, ik heb daar beeld bij… en het is niet fraai mensuh! Plus dat het zou betekenen dat Rob me er ’s morgens in moet gooien en er ’s avonds weer uit halen… dat lijkt me toch iets te veel van het goede zo’n hele dag… met een beetje pech doe ik een imitatie van een kreeft in de pan…. heb ik het ook nog voor niks ondergaan… dat is stom in het kwadraat tot de 5000ste macht ofzo…het is ook nooit goed he, of het deugt niet… zielig en aanstel en overdrijf en meer van die dingen…

Stop!!
In the name of love… (ohnnee dat laatste niet maar dat zingt zo lekker er achteraan… befooooore you break my heart, think it ooohooover :-)

Klaar nu, he Bep! Zeuren helpt geen reet en er is zoveel liefs om me heen..fantastische gave krukken die ik mag lenen, kruidvat heeft gewoon een zakkie voor mijn peutje voor onder de douche, ik kreeg lieve kaartjes, appjes, en meelevende woorden, knuffels, en meer van dat fraais… Dat helpt, dat iemand gewoon even tegen me zegt dat ze het kut voor me vinden want dat is het namelijk ook. Ik heb veel gefietst, hoofd leeg en buiten zijn is voor mij de ultieme hulp, ik word er echt gelukkig van… zo fietste ik op de fiets van Tallie maar ook op mijn eigen fietske…. met een big smile en mijn hoofd in de wind…ik hoop altijd dat mijn angsten er dan door mijn oren uitvliegen… vaak is dat ook zo! Vandaag fietste ik naar mijn mama… en deed ik een klein rondje maar het was echt te warrum…dus klein rondje…met de superfiets van Tallie

En gisteren kwam er zomaar een fantastische jurk binnen van 1 van mijn favoriete merken… die kreeg ik van iemand die ik nog nooit ontmoet heb in het echie… echt ik word daar echt nederig van… omdat het zo überlief is! Ik heb zoveel leuke lieve mensen ontmoet via de groep en ik hoop deze dame ook snel eens te zien. Het blijft gek dat we verbonden zijn door kleurige jurkjes maar dat het zo’n leuke en waardevolle aanvulling is in mijn leven. Wat een leuke stoere wijven toch allemaal… vorige week maakte ik met een aantal van hen een leren armbandje bij Greet’s toffe workshop, (aanrader, echt!) zo leuk, maar ook de vriendschap, gezelligheid en warmte is een feestje. Dat zijn de cadeautjes van het leven en ik grijp ze met beiden handen aan… en ik deel het ook weer… zowel in de groep als daarbuiten door anderen te verwennen…iets krijgen maakt je gelukkig, iets geven ook.

Mocht u zin hebben om me te entertainen de komende dagen… wees welkom! Graag zelfs… voelt u zich geroepen om voor me te koken? Heeeeeeel graag zelfs! *gniffel*
Tot latert! Ik ga ervoor… toevallig… en ik hoop dat mijn arts dat ook denkt en dat ie niet al met zijn hoofd op de Canarische Eilanden zit… en ik straks kleineteenloos door het leven moet… dat zou pas echt stom zijn… stel je voor wat dat voor een blog op zou leveren… dat is pas horror. Want neem maar van mij aan…ik pijn, jullie ook

zoroliktoevalligooknogeenseenkeertje!