ik heb besloten dat twintigtwintig weer mijn jaar gaat worden. Want 2019 was tof (echt zoveel leuke lieve en fijne mensen en dingen etc… kijk maar terug in al mijn blogs… veel blijheid! Ik ben daar dankbaar voor… wat heb ik toch enorm veel lieve mensen om me heen.Veel oude en nieuwe vrienden in mijn leven…echt niet te filmen wat een bofbips ik ben. Echt ik voel me voor het overgrote deel een zondagskind, het is zo fijn om te weten dat jullie er voor me zijn)

Maar lichamelijk was het stom…

Daar! ik heb het gezegd.

onwijs stom!

Ik heb inmiddels bedacht dat ik weer terug naar de basis moet. Ik had er van mezelf zo’n lepel of twintig bijgeleend de laatste tijd, ik jatte er hier eens eentje en pakte er daar eens eentje mee….ongemerkt werden dat er een heleboel…. (klik hier voor een uitleg van de lepeltheorie) en dat kun je niet ongestraft doen. Naast het feit dat misschien iemand anders die lepels nodig heeft, al was het maar om een soepie te eten gaat het je een keer opbreken. Ik sport twee keer in de week dik anderhalf uur en deed dat er eigenlijk gewoon bij… oja sporten en dan gaan we pas tellen… en datzelfde gold voor het fietsen… maar zo werkt het niet… ik kan niet meer doseren… ik wil alles en ik wil het nu! Met toeters en bellen… en glitters…..veel glitters. Ik wil overal heen, met iedereen lachen en praten, veel mensen om me heen, sporten, fietsen, alle leuke uitjes meemaken, ik zuig het leven op….ik wil nl IN het leven staan…. en dat is te begrijpen…dat doorslaan… als je zolang weinig hebt gekund is het zo moeilijk om niet als een superheld links en rechts vier marathons te rennen, in een skon jurkske, altijd opgewekt zijn en ook nog mijn wereld redden, elke dag…. iedereen weet dat dat niet kan maar toch gebeurt het… en dat gaat een tijd goed tot het fout gaat…. goed fout gaat…

en dat gebeurde afgelopen zomer… de uitputting sloop er langzaam in en ik kon steeds minder… de afgelopen maanden moest ik weer steeds meer gaan liggen om bij te komen. En dat maakte me zo boos… ik werk toch (insertvloek) niet voor Jan Doedel zo hard om weer in het leven te staan. Als je dan keihard teruggefloten wordt voelt dat als een straf… ik heb dat echt maanden zo gevoeld…. van de week begon ik aan een blog waarin zoveel boosheid zat dat ik hem verwijdert heb…. ik werd er zelf flauw van. Wat een chagrijnige kansloze zeurdoos…. ik was een cliché aan het worden…. een zure nare trut….. dus riep ik iets van opzouten en man wat een waardeloos stuk en gooide hem weg… dat wilde ik ook met mezelf doen maar ik had ooit een klasgenoot die altijd in de prullenbak ging staan en daar wil ik totaal even niet mee geassocieerd worden… er zijn grenzen. Als ik op haar ga lijken gaat het echt niet goed met me… niet omdat ze een muts was maar omdat het zelfs op onze softe Z- opleiding best gek was om tijdens de les te roepen dat je in de prullenbak ging staan om het vervolgens nog te doen ook. En nee het gaat niet stiekem om mezelf. Ik deed dat niet… ik deed weer andere dingen…. maar dat is een ander verhaal…. of misschien beter van niet ook.

Heel langzaam begint het besef dat het anders moet….meer doseren, meer afzeggen maar even, en beter plannen… sporten is superleuk maar wel een activiteit waardoor ik andere dingen moet laten. En dat kan ik hondermiljoenmiljard keer stom vinden maar het is wat het is en hoe eerder ik daar wat mee doe hoe beter het is…. weet mijn hoofd…..en mijn hart doet zijn best om het ook te snappen…. want het roer moet weer eens om… (en nu denk ik aan een stel onvoorbereide mensen die in een ander land gaan wonen zonder enige kennis van zaken… hmmm die metafoor is zo gek nog niet….want zo voelt het wel een beetje ook…. Paolaland waar ik nog steeds dans en zing maar het klinkt nog een beetje vals…..en ik struikel ook nogal vaak….dus daar is nog wel wat verbetering te halen…. en ik ga het doen ook! Dus als u denkt, wat een saaie doos…. ha, dat lijkt maar zo…ik ben namelijk danspasjes aan het instuderen en grote uithalen aan het zingen onder de douche…. “hee babe, take a walk on the wild side” , want dat is de enige manier om de mist uit mijn hoofd te halen….. en dan kan ik weer op weg…. met mijn hoofd in de wind en de zon op mijn bol…. toevallig! Gelukkig is het nu kakweer in het kwadraat maar dan ook echt…. ik weet niet wie daar over gaat precies bij het weer maar misschien kunnen ze een iets minder depressieve collega aan de knoppen zetten. Gewoon een tipje…

Maar ik ga er voor…..en als dat betekent dat ik weer vaker op de bank moet gaan liggen moet dat maar… ik heb 384 kerstfilms opgenomen dus ik kan even vooruit……ik hartje ons huis en ik verheug me op mijn komende pyjamadagen…. en dat is maar goed ook want dit gaat even duren ben ik bang want ik ben me aan het voorbereiden om weer lachend op de fiets te zitten…. waarschijnlijk zelfs zingend… God bewaar me! En iedereen om me heen…. voor nu wens ik iedereen hele fijne lieve mooie kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar! We gaan elkaar zien!