Gisterenmiddag laat zijn we aangekomen in Oz na een voorspoedige reis… rustig rijden, heerlijk weer, goede airco, fijn gezelschap, veel lekkers en vooral veel entertaining… want wat hebben we ook gelachen. Met Esther en Jos richting de alp :-) En als ik voorspoedig zeg bedoel ik zo ongeveer alles behalve de tolpoortjes… ik zweer dat we nog nooit zoveel toestanden hebben gehad als dit jaar. Bij de eerste liet Rob 2 euro op de grond keilen… zeg maar dag met je handje tegen het ijsje Paool…. bij de tweede accepteerde hij het geld niet… we moesten 2,20 betalen en Jos riep nog, hee, dat is nog maar 20 cent… die andere twee kun je bij de vorige ophalen maar daar gingen ze niet mee akkoord. In het frans via de intercom begrepen we dat het alleen betalen was…ja dat wisten wij ook wel… dus zei ze het in het engels, “payer only, payer only” waarop Rob antwoorde, “Payer, duttutniet… de tranen liepen ons over de wangen van het lachen… uiteindelijk mochten we het nummer invoeren en konden we verder…. maar toen de laatste… Rob stopt het kaartje erin en floep, hij spuugt hem zo uit… ik weet niet of u wel eris bij een tolpoortgategedoe hebt gestaan… DAT WIL JE NIET! wapper zei het kaartje en Jos en Rob vlogen uit de auto er achteraan… wij stikten inmiddels van het lachen maar probeerden ons in te houden want ik zag dat Rob inmiddels ver voorbij het ‘ik ben amused stadium’ was… met waterige oogjes keken we elkaar aan… ik heb eerlijk gezegd niet eens meegekregen hoe het opeens wel lukt maar we konden betalen… pffff… en we moeten nog terug mensuuuuh…. ik zet de camera vast klaar :-)

Na een korte nacht weer, zit in nu als enige beneden op mijn vertrouwde plekkie te typen…heerlijk is het! Het belooft weer een mooie dag te worden en hopelijk niet al te warm want ik ga proberen de trainingsronde naar ons hotel achterop de tandem met Arjan mee te fietsen. Dat wordt een happening want ik weet nu weer hoe akelig hoog en steil hij is… maar ik wil het toch graag proberen… wat een verschil met vorig jaar toen ik zelf fietste… en nu maar af moet wachten of ik het op de tandem aankan. Het irriteert me, dat stomme lijf… en ik weet dat ik het los moet laten want er gaat zoveel energie in frustratie zitten, dat kan ik beter voor leuke dingen gebruiken, het is wat het is Paool, deal with it! En ja mijn verstand zegt dat dat zo is, mijn hart is een beetje krak… echt. Maar dank voor de wijze les gisteren… “je bent er nog Paool, om dit weer te beleven, het had ook zo maar anders kunnen zijn” en ja, dat klopt… dat klopt zo ontzettend!

maar we gaan het beleven! De zakken chips staan weer op standje knaluitelkaar dus we zijn er weer, ik heb er zin in. Lator!