oh ik stop ermee hoor zegt ze tegen me… ik voel en weet zeker dat ik goed zit, en dan opeens is het weg, ik probeer niet te gniffelen omdat ik die zin denk ik al wel vierduizend keer in allerlei variaties heb gehoord…. dan zie ik haar naar mijn handen kijken, nope, ik vind veel goed maar mijn handen en voeten gaat niet gebeuren, been there done that, werd paars, groen geel en blauw en verder leverde het niets op…. ik heb mezelf beloofd dat dat nooit meer gaat gebeuren nadat ze ooit een uur of twee bezig zijn geweest met 7 verschillende prikkers waaronder de anesthesie op de OK, dat nooit meer!…ik zeg, probeer dan mijn andere arm, aan de geamputeerde kant? Ik zie haar liever niet blik maar ik ben vastberaden… geen geklooi in de rest van mijn lijf…. dat mijn port a cath op het moment geen bloed geeft vind ik typisch een kwestie van heel jammer…. maar goed… het is gelukt… een keer of wat prikken, roeren en zoeken leverde eindelijk een klein straaltje op… wij vonden dat een hoeraatje waard en ik zag dat ze een zucht van verlichting slaakte… joh, maak je niet druk zeg ik tegen haar… ik kan wel wat hebben he… en zelfs de anesthesisten worden lichtelijk paranoia als ze mij zien verschijnen dus je bent in goed gezelschap

en zeg nou eerlijk, voor de symmetrie is het wel zo gezellig zo met tig watjes en pleisters :-)