het leven is raar op het moment… ik voel me gevangen in mijn huis. Dat wil zeggen, nog meer gevangen dan anders…. want echt vrij ben ik natuurlijk al een tijdje niet…
En ik vind het zo’n gek idee, een onzichtbare vijand die door onze levens glijdt. Ik vind het maar bizar. Hoe kwetsbaar zijn we he….ik was me daar overigens al heel lang van bewust…. voor mij is het leven al jaren niet meer zorgeloos…dat kun je zwaar noemen, het heeft me voornamelijk ook heel veel bewustwording en meer geluksmomenten gebracht…
en toch is dit wezenlijk anders gevoelsmatig… ik zit in de kwetsbare groep en naast dat ik dat toch wel wat meer beangstigend vind voel ik me ook behoorlijk nutteloos…en dat voel ik eigenlijk nog meer….frustrerend vind ik het, ik lees over de helden in de zorgsector, daar waar ik gevoelsmatig thuishoor… daar waar mijn hart ligt. Hoewel ik dat heldengedoetje niet zo begrijp, het is iets dat in je hart zit… (ik gok dat niemand die in die sector werkt zichzelf een held vindt maar met alle liefde iets voor een ander wil doen, daar zijn ze veel te bescheiden voor)…. Maar ik hoor er niet meer… het doet zeer… niet meer kunnen werken doet altijd zeer maar nu helemaal… want ik zit thuis… en moet anderen het werk laten doen… terwijl ik heel goed weet dat ik echt wat toe te voegen zou hebben daar. En ook dat ze zoveel hulp nodig hebben…maar nee, ik zit thuis. Verstopt… Alleen!… ik zie mijn lief… en verder eigenlijk niemand… en dat gebeurt wel vaker hoor… maar nu is het anders. Ik kan niet even naar mijn moeder maar kon ook niet fietsen,niet sporten, oedeemtherapie of bij een vriendin kletsen… want ik had keelpijn…niks aan de hand normaal maar nu toch maar niet… ik heb last van die nare positie dat ik in de groep zit die dit niet zou kunnen overleven, een zwakke schakel…. toen ik kanker kreeg had ik nog het gevoel dat ik daar zelf de hand in had… dat ik sterk moest zijn om die nare vijand te verslaan… wat overigens niet zo was he, maar dat voelt nu niet zo. Ik moet me gedeisd houden, en aan de zijlijn staan…. wat een naar gevoel is dat… ik hoor hoe iedereen iets betekent, de transport, de zorg, de leraren, de moeders, de thuiswerkers, de bouwers…. allemaal kanjers waar iedereen trots op is… ik ook…. maar wat beteken ik in deze situatie?
Ik worstel er een beetje mee wat mijn weg zal zijn… want dat die er is is 1 ding dat zeker is… ik laat me niet als een bijnadoodvogeltje wegstoppen…. koekkoek! Ik ben zoekende maar dat er voor mij ergens een weg is om iets te betekenen voor anderen is voor mij zo klaar als een klontje. No way dat ik me zo maar af laat schrijven zeg… ik trek iedere dag een vrolijke outfit aan en probeer er weer een fijne dag van te maken. Soms door even in de zon te zitten, een goed boek te lezen, een fijn gesprekje via whatsapp of messenger te hebben, of dingen op afstand te regelen voor het inloophuis, of 2c2r. Ik puzzel (wat heel NL opeens schijnt te doen) en ik ben druk achter de schermen bij de groepen, maak grappen met mijn vrienden en stuur kaartjes rond om mensen te verblijden. Ik krijg via de app oedeemtherapie om mijn litteken soepel te houden en doe oefeningen… ik vind langzaam een beetje mijn weg….maar ik weet zeker dat er meer is… ik ga nadenken, en zoeken… want rustig in een hoekje zitten wachten tot het voorbij is hoort niet bij Paola 2.0! En de huilstruik uithangen al helemaal niet!
ZoRolIk namelijk!
Wat heb je dat weer prachtig geschreven dat is ook waardevol .En mooi gemaakt.
Lieverd, iets betekenen voor anderen doe jij op zoveel manieren! Echt, echt nooit onderschatten hoe waarde-vol jij bent. Juist door eerlijk, oprecht jezelf te zijn. Te laten zien dat je leven prachtige momenten heeft, ook als het echt *** met je gaat. Of andersom… dat alles eigenlijk “super” gaat voor dat moment, maar je je *** voelt. Puur jezelf.
Dat waar anderen mee worstelen- zijn wie je bent- doe jij als vanzelf.
hahaha ja dat vind ik ook :-)
dankjewel lieve Ria, dat applausje hoeft niet hoor, deze reactie wel, die is keilief!
echt he, dat gevoel is naar…ik vind het altijd naar dat ik niet kan werken maar nu sta je letterlijk helemaal buitenspel en is het zoeken naar de dingen die je wel kunt betekenen. want die zijn er, echt!!
we gaan ervoor!!
snap ik zo goed Lia…. ik geef je een dikke virtuele knuffel
Paola,
Dit keer alsof je mijn verhaal verteld, verplicht thuis zitten, bloedend hart omdat daar je zorghart ligt…. en dan toch zie je kans er een lachje op mn gezicht te toveren wat op dit moment knalrood en ontploft is van de nieuwe chemo…
Paool
Spot on, Zorolik heeft mensen over de streep getrokken, hoeveel meer kan je doen, nu ff volhouden en op naar Oz, xxx!
Stoere vrouw, hoe herkenbaar helaas. Ik krijg updates van oud collega’s uit t ziekenhuis waar ik 25 jaar mocht werken als verpleegkundige. En ik zit op de bank en lees hoe het hen vergaat. Nutteloos 2.0 is mijn gevoel. Probeer met kaartjes en berichtjes anderen positief te laten blijven. Hoop dat het helpt. Het zit toch in je hart en nieren dat hulpverlener zijn. Lieverd let op jezelf dikke knuffel.
Jij…. jij vrolijkt onze dag op met je leuke foto’s, met je grappig geschreven teksten,…
Je beseft waarschijnlijk niet dat jij ons vreugde brengt, dat is heel waardevol!
In plaats van elke avond om 20 u te applaudiseren voor alle hulpverleners zouden we ook eens voor jou de handen op elkaar mogen slaan!
Lieve Paola een huilstruik . Dacht het niet! Maar vind het stiekem een leuk woord.