Ik wil graag even een stukje schrijven over het geweldige team waar ik dit avontuur mee aan ben gegaan….echt dit kan alleen maar goed voor je zijn… ik zeg, neem contact op met deze geweldige stichting. Ik ben denk ik wel een voorbeeld, vorig jaar met rollator en rolstoel richting Frankrijk, om mijn stoere dappere vriendin aan te moedigen daarna heb ik een aantal hele slechte maanden gehad… ik heb veel op bed gelegen in de kamer en wilde het afblazen… ik heb regelmatig tegen mijn lief gezegd dat als het zo doorging ik eigenlijk niet meer wilde, niet dat ik niet meer wilde leven maar op deze manier leven vond ik zo zwaar op dat moment…. ik ben serieus een enorm positief blij ei he, ik geniet van de vogeltjes buiten, de zon, mijn vrienden om me heen, mijn hobbies, mijn lief, mijn familie, alles… ik zie altijd het zonnige in dingen, dat is niet knap of een verdienste, het is hoe ik ben… ik heb altijd een halfvol glas, altijd…. maar soms wil ik gewoon eens een vol glas…. zelfs op de operatiekamer kon ik nog denken dat dit allemaal best lastig was maar dat ze leuke muziek draaiden :-) (als ik met een ruggenprik ging he… zij die alles graag in de hand houdt groet u)
Ik kon nauwelijks nog lopen, niet fietsen en moest bijna ieder feestje of gezelligheidje af zeggen, te ziek om daar bij te zitten…. energie is een woord dat ik alleen nog maar kende van een ver verleden en daar kon ik zeker geen gevoel meer bij oproepen…. moe was ik… en to be fair, dat ben ik nog steeds…. ook leuke dingen kosten naast dat ze heel veel opleveren energie en soms zelfs zoveel dat het beter is om ze niet te doen….sommige dingen zijn nu eenmaal zo en daar moet je je bij neerleggen… en ik zag het leven aan me voorbij gaan vanaf mijn bed in de kamer…. mijn lijf wilde niet maar mijn hoofd wilde dansen in de zon, die wilde naar het theater of met vrienden uit eten, die wilde keihard lachen op een terras en noem maar op…. mijn computer was mijn lijntje naar de wereld, naar mijn vrienden, naar mijn hobbies,… maar echt fysiek dingen doen, dat ging steeds minder vaak gebeuren en dus mailde ik dat het maar beter was dat ik hun tijd niet zou verdoen, misschien konden ze iemand anders meenemen….mijn vriendin was dat jaar ervoor gestorven aan darmkanker op 36 jarige leeftijd….dat had er zo ingehakt omdat ik zoveel mogelijk bij haar wilde zijn, mooie herinneringen wilde maken, en dat deden we…. intens geluk en intens verdriet wisselden elkaar af….. en het ging zo snel, zo hard….ik ging mateloos over mijn grenzen maar ik zou het zo weer doen… het was het meer dan waard… ik weet dat ik alles voor haar gedaan heb wat ik maar kon, we grappen wel eens, als Daphne riep springen, vroegen wij hoe hoog…. en dat valt verdomd nog niet meer met een rollator he, springen….. maar wow, neerwaartse spiraal anyone?….na haar overlijden stortte ik langzaam in…. en een aantal maanden geleden stierf onze lieve francy, een lotgenootje die een vriendinnetje werd door de jaren heen…en weer stond ik te spreken naast een kist waarin een veel te jonge vrouw lag die ik echt nog niet kon missen…. echt slechte tijden waar ik niet graag aan terug denk….
Ja dat mailtje, ik ga dit niet doen mensen… jullie hebben geen bal aan mij…. en erger nog, dadelijk moest ik tegen hen zeggen dat dit verhaal ook weer niet goed ging komen en dan hadden ze misschien wel al die tijd aan mij zitten verdoen…. dat was vooral de reden…niet omdat ik zelf niet wilde maar omdat ik hen niet teleur wilde stellen…..God zij dank lieten ze me niet zomaar gaan en vroegen ze of ze toch voor een gesprek mochten komen… mijn lief zag het niet zitten ook….die had aan de zijlijn zijn vrouw alleen maar achteruit zien gaan en die wist dat dit avontuur ook zomaar kon betekenen dat het nog slechter met me ging… we hebben veel moeten praten samen… maar na dat gesprek was ik al om en Rob volgde even later toen hij zag hoe gelukkig ik alleen al van het idee werd…gelukkig maar want we hebben dit echt samen gedaan!!!
En zo ging ik dit jaar achter op een tandem de berg op…hoe simpel klinkt dit zinnetje maar hoe niet simpel was de weg er naar toe…
Het heeft me zoveel gebracht, natuurlijk conditie en lichamelijk voel ik me zo veel beter, ik was al bezig met afvallen maar door het bewegen ging het nog beter, tenminste meestal… ik kreeg ook meer spieren en die zijn weer zwaarder maar tot nu toe 30 kilo lichter zag ik gisteren op de weegschaal…. maar daarnaast gebeurde er iets wat misschien nog veel belangrijker was… ik hoorde ergens bij, ik had een doel, ik groeide iedere dag meer (niet letterlijk he, gekkies…) omdat ik nu eindelijk met iets positiefs bezig was, het was jarenlang alleen maar achteruit gegaan… natuurlijk heb ik ziektes die niet meer overgaan, maar voor het eerst sinds 15 jaar heb ik niet ingeleverd dit jaar, ik ben sterker geworden…ik was daar overigens wel vanuit gegaan… ik ga dit doen maar het betekent dat ik daarna misschien wel heel lang op bed moet liggen… en toch vond ik dat dat het waard was…. want ik was inmiddels heel erg goed geworden in kijken naar het leven maar zelf leven bestond uit kijken en meeleven met andere mensen die dingen mee maakten….hoe mijn borstkankerverhaal verder loopt weet niemand maar voor nu sta ik aan de goede kant van de streep, ik zit nog steeds in de behandelingen, al zie je dat niet meer zo duidelijk…hormoontherapie is zwaar, het vergt iedere dag heel veel van me….mijn nieren zijn redelijk stabiel en met die 25% werking blijf ik oeverloos moe en dat zal nooit overgaan… nierfalen gaat niet over, het gaat bij mij op en vooral vaak af maar toch lever ik steeds meer in….het gaat heel langzaam toch wel achteruit maar dat doet het ook als ik op bed lig… mijn niet goed werkende schildklier en niet werkende bijschildklieren doen ook nog een flinke duit in het zakje… en echt een flinke duit… ik heb de hoofdprijs met mijn ziektes, niet tof, maar het is wat het is…ik ben al vanaf mijn 17de ziek dus ik weet niet heel veel anders meer….ik vertel dit niet om zielig te zijn he…het is wat het is, ik wil alleen duidelijk maken hoe slecht ik er lichamelijk aan toe ben/was maar dat ik dit kon doen… en daar zit de verdienste van deze stichting in.
Want echt die rockt!!
Bigtime!
Zij zorgen voor alles, het hotel, de fietsen, de trainingsplaatsen, alle dingen rondom het starten, skipassen, the whole shabang….ik hoefde me nergens druk of zorgen over te maken… alleen maar genieten en vragen als ze iets voor me konden doen….alles kwam goed…en deze week… men, deze week… echt, iedereen van 2C2R…. jullie mogen zó trots zijn op jezelf, alles was tot in de puntjes geregeld, ik voelde me een koningin en werd ook nog zo behandeld… respect daarvoor, jullie geven mij het gevoel dat ik het waard ben om iets voor te doen en daar kan niets tegenop… en daarnaast zijn jullie ook nog eens zo verschrikkelijk lief… allemaal, stuk voor stuk… ik voel me rijk dat ik jullie heb leren kennen en ik hoop van harte dat het niet over is nu…. want als ik daar aan denk word ik gek… misschien kan ik zelfs wel wat voor jullie betekenen…. dat zou fijn zijn… ik zou zo graag iets terug doen waar ik jullie gelukkig mee kan maken….Ik ga niet al jullie namen noemen want ik word gek van al die schuilnamen *gniffel* maar jullie mogen zo trots zijn op jezelf….ach heck ik doe het toch (Arjan, Peter, Lau, Paul) wat zijn jullie toffe gasten!! Ik heb me zo vaak bezwaard gevoeld maar nooit het gevoel gehad dat het voor jullie zo voelde…. dat is een gave…
(als ik mensen nu nog niet noem komen jullie zeker op het D day verslag voorbij… reken maar!)
Ik heb gehuild, afgezien, pijn gehad maar vooral ben ik zo gelukkig in dit team, ik heb in jaren niet zo hard gelachen en genoten… buikpijn van het lachen en doorslaan, van elkaar plagen en troosten… weet dat jullie echt heel veel voor me betekenen. Een plek in mijn hart is voor jullie allemaal gereserveerd…
ja en nog 1 naam ga ik noemen even….mijn captain… lieve Batman, (gossamme, toch weer een schuilnaam :-) ) wát een avontuur… ik dank je dat de moed je niet in de schoenen zakte toen je zag hoe ik er aan toe was, dat je me altijd het gevoel gaf dat het voor jou ook een feestje was… dat je het aandurfde om die berg met mij te beklimmen en we weten allebei dat er twee bergen waren he…de alp en de berg die ik zelf met me meezeulde…soms ontmoet je mensen in je leven precies op het juiste moment… en ik snap heus dat je af en toe doodmoe van me werd met mijn gedoe en mijn onhandigheid en mijn doorslaan, met mijn oeverloze gelul en grapjes, maar ik hoop dat het voor jou ook iets moois heeft gebracht ( al was het maar dat je weet dat ik nooit voor je hoef te koken :-) count your blessings Arjan! Maar ff serieus… we hebben zoveel gelachen naast het afzien, jij hebt mij het gevoel gegeven dat ik dit kon, dat het ook mijn verdienste was… dat ik niet achterop zat maar dat we het samen deden en tuurlijk weet ik dat je heel heel hard moest werken maar ik heb ook heel heel hard gewerkt om deze berg op te komen… Je betrokkenheid bij alles wat ik deed, het delen van mijn berichten, even naar de workshop komen met verdomd lekkere macarons, niet waar Milja? ;-) echt, ik waardeer het zo ontzettend…dat is niet in een flesje whiskey te vatten, ik hoop dat ik nog een beter idee krijg.
Lieve Arjan, jij bent echt een kanjer… en durf het niet te zeggen dat mensen de laatste alinea maar moeten vergeten als je dit verhaaltje misschien wel deelt… want dat is niet waar!! Ik heb een rotsvast vertrouwen in jou… de eerste keer dat ik achterop de tandem klom zat ik met mijn ogen dicht nog net niet te gillen als er weer een boom overstak, nu zit ik nog net niet als een maffe ernie achterop wheeeeeeeeeeeeeeee te schreeuwen als we met 55 km per uur naar beneden gingen soms… dat ik dat kon loslaten zegt iets over jou! Helaas is de keerzijde dat je mij niet meer kwijtraakt he… dát, en je kan nooit meer een batmanfilm zien zonder aan fietsen te denken….. maar nieuwe plannen beginnen te kriebelen, hoe gaaf is dat…
Waarom schrijf ik dit allemaal…. omdat ik wil dat iedereen deze kans moet pakken, dit team kan dat aan… dus lieve lotgenoten van me of mensen die dit lezen en kankerpatiënt zijn, neem alsjeblieft contact op met deze stichting, je kunt alles vinden op de webpagina hier. Ik gun dit team weer een mooie groep voor volgend jaar en ik gun mijn lotgenoten en alle andere mensen met kanker een ervaring als de mijne… het gaat je iets moois brengen. Denk er eens over na en lees mijn verhaal nog een keer…. ga ervoor!!!
Klik hier voor een interview van onze voorzitter boven op de alp!! Het geluid wordt beter… en het is de moeite waard! En daarna mailen :-)
oh wow, dankjewel allemaal, ik ben flabbergasted door alle views, berichten in mijn inbox, op facebook en hier…. mijn grote grote dank, deel het zo veel mogelijk, ik hoop zo dat het de mensen bereikt die net als ik denken dat het niet voor hen is weggelegd… superlief al jullie reacties!!!
Lieve Paola, ik heb jouw verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Tranen van herinneringen, maar zeker die van geluk voor jou dat je de weg vooruit weer .wt vreugde hebt beklommen en die van trots op Arjan die voor ons allemaal een hele goede vriend is. Ik wens jou het allerbeste en nog heel veel mooie momenten.
Wat heb je dat mooi beschreven, kwam recht uit je hart, kreeg er een brok van in mijn keel. Geniet van mooie gevoel. XXX Silvy (collega Arjan)
Kanjer! zowel jij als Rob als Batman..sterk staaltje teamwerk.
Met tranen in mijn ogen heb ik dit verhaal zitten lezen,in mijn ogen Paola ben je een grote topper en dit komt uit de grond van mijn hart ik wens je ontzettend veel sterkte toe.
Je hebt t weer heerlijk geschreven Paool!!!!! Je bent een topper
Ageweldig verwoord top Gr Diny kreekels
Pols prachtig en op sommige punten zeer herkenbaar, moet eerlijk zeggen dat ik verhaal nogwel 3 keertje moet omdat nu de puf niet heb. Maar Wat ik zo uit opmaak is hoe slecht het ook gaat we kunnen altijd iets betekenen. Groetjes en hou je goed. Johan Eberwijn
Prachtig Paola, zo rol jij ;) <3 ik ga het zeker delen voor je :) xxx Hugs
Lieve Paola wat een mooi stuk (zo als altijd heb ik het nu ook niet droog gehouden zo ben ik nu eenmaal) ik heb met bewondering het hele stuk twee maal gelezen en heb nog meer bewondering voor jou gekregen ook voor Rob die heeft het ook moeten meemaken.en hoop dat ik nog meer van je mooie ervaringen mag lezen,je bent een KANJER. veel sterkte en we zien elkaar nog. knuffel Wim