het is begonnen, onze week alpe d’HuZes. Ik had er zo naar toe geleefd… heel veel zin maar ook heel veel spanning hoe ik dit zou gaan doen. Na veel wikken en wegen waren we heel blij met het aanbod van het bestuur dat we een dag van tevoren met hen mee zouden kunnen rijden. We vertrokken in de middag bepakt en bezakt…serieus, wat ik allemaal meeneem…je verzint het niet maar je kan het maar net nodig hebben he. We wilden net beginnen met het zingen van een potje met vet toen we de melding kregen dat het 10 km bij ons vandaan al zoete inval van duitse toeristen was en we om moesten rijden om naar de snelweg te komen… ook daar hebben we flink lang in files gestaan. Maar het is gelukt… we kwamen aan in Geldrop waar we na een lekker diner een kort nachtje konden slapen om om half 5 te vertrekken. Wat fijn om dit op deze manier te doen.

Achterin de bus was een bedje voor me gemaakt en ik vond dat natuurlijk allemaal gedoe en lastig maar men wat was dat fijn…ik verbaasde mij ook zo over het feit dat ik me zo goed kon ontspannen met mijn noise cancelling dopjes in. Ik heb echt heel veel geslapen, muziekjes geluisterd en veel te veel gesnoept. Ik zit voor de rest van de week op een sugar high waarvan ik met gemak zes keer de alp op zou kunnen fietsen als ik een normaal lijf had gehad :-) We komen onderweg echt na een superranzige wc gelukkig ook een superdeluxe exemplaar tegen die zelf doortrok, en waarvan de spiegel high tech spannende dingen verborg :-) Ik ben daar ernstig gevoelig voor. Maar ach, dan vreet ik gewoon een reep chocola en een zak chips op… daar zijn ze voor gemaakt… of Paul en ik gaan een ijsje eten ergens….zwaar leeeeeeeeevuuuuh

na de ontvangst in het hotel konden we lekker samen eten en ben ik naar bed gegaan. Echt met mij erbij heb je een rock and roll leven hoor, maar goed het is wat het is. Voordeel daarvan is ook dat ik echt ook geen energie heb om de hotelkamer te verbouwen of alleen om blauwe MEnM’s te vragen… En ik heb echt redelijk goed geslapen gelukkig. Dat scheelt de helft….en nu ga ik even bloggen en na de lunch ga ik liggen want ik voel dat ik instort nu… gelukkig zie je dat niet echt aan me (right Paool, keep dreaming) Ik voel me op mijn gemak maar hoop dat ik het ook vol ga houden als we met 70 mensen zijn… dat wordt nog wel een dingetje vrees ik… maar dat lossen we dan wel weer op…ik ga gewoon kijken hoe ver ik dingen aan kan… en kijk hoe ik daar mee omga. Mijn weekplanning hou ik bij de hand en dat helpt ook….Ik hoop zo dat het morgen mooi weer is want dan ga ik tijdens de training lekker op de berg op het bankje zitten die ik al geconfisqueerd heb, ben ik er toch een beetje bij. En het is hier zo onvoorstelbaar mooi….

Desnoods neem ik mijn borduurwerk of puzzel mee… ik ben zo flex… de wind ook vrees ik…. maar ik hou wel van een uitdaging … een beetje een berg op fietsen kan iedereen he, maar puzzel maar eens een hele puzzel in elkaar met windkrachtvliegvandeberg. Dat is pas topsport! ;-) en inderdaad van je hela hola houd er de moed er maar in enzo…want eigenlijk wil ik heel hard huilen omdat mijn prachtige fireflyfietske in de schuur thuis staat en niet hier is om samen met mij rond te fietsen.