In hoeverre kun je een weekplanning maken en een beetje inschatten hoe zo’n alpweek nu gaat verlopen? Redelijk blijkt nu. Ik weet op papier echt wel wat ik denk wel of niet aan te kunnen. Maar in de praktijk bleek het een tandje erger… of zeg maar een tandje of zes….daar waar ik dacht echt best heus af en toe mee te kunnen eten in de grote groep weet ik nu dat dat echt niet kan. Kleinere groepjes trek ik redelijk maar het is echt al snel te druk… en het valt me zo verschrikkelijk tegen. Ik ben van de blij ei glas halfvol en kijk mij eens snel tevreden zijn… en dat is op zich ook zo maar ik had even gerekend buiten het gevoel dat het met me meebrengt om er niet echt bij te horen in zo’n groep. Dat kan ook niet he…ik neem dat echt helemaal niemand kwalijk… ik weet nl zelf niet eens goed wie wie is… hoe kunnen de anderen mij dan kennen? Of ze dat überhaupt zouden willen is natuurlijk vraag 2, dat snap ik ook wel he… inkoppertje :-) Ik zou me ook nog wel een keer of 5 achter de oren krabben… wie is die jarenzeventig flowerpower hippie in kamer 407? :-) En er is niemand die me dat gevoel geeft he…maar als je altijd 1000 procent betrokken bent geweest en ook het gevoel had dat je iets betekende is dit nogal lastig. Mijn hele leven vind ik op het moment nogal lastig.

want ik kan wel de hele dag roepen hoe blij en gelukkig en halleluja kijk mij eens shinen ik ben, maar dat maakt nog niet dat het zo is… ook al gooi je er nog zoveel glitters tegenaan, soms komt er uit een pinata geen snoep maar sla je jezelf met de knuppel of is dat iets wat alleen mij overkomt? :-) ik kan het tot op zekere hoogte ook heel goed hoor, toch de glitters zien… ik geniet van het prachtige weer, de gezelligheid en de leuke mensen om me heen. Gisteren heb ik heerlijk op het bankje halverwege de trainingsberg in de zon gezeten… snoepjes, cola en stroopwafels uitgedeeld aan wie wilde, en ik heb daar oprecht van genoten. De volgende keer maak ik meer reclame :-) Paola’s Pauze Plekske

Daarna nog een poosje gezellig in een ligstoel op het terras…

iedereen is keilief voor me, wil alles voor me doen en ik vind dat dan ook weer lastig want hee, het gaat niet om Paool he… dus hoeveel ruimte neem ik in… kortom… ik worstel een beetje om de week door te komen. Ik ga van, goh, ik geniet heel erg naar verdrietig een paar keer per dag….En soms vliegt het me keihard aan…gisterenavond dus… en vanavond weer…..nee, ik kon niet beneden even gezellig meeborrelen, ik kon niet mee eten en ik kon niet meequizzen, zelfs niet op afstand… echt wat is er mis met dit lijf….ik wil daar iemand de schuld van geven… nou om heel eerlijk te zijn wil ik iemand op zijn muil slaan. Niet zomaar iemand he, degene die dit soort dingen bedenkt en uitdeelt…. het zal je beroep maar wezen…goh, wat doe jij dan, nou ik deel kakdingen uit in het leven en soms heb ik er nog wat over en die gaan naar Paola… echt een toffe baan. Ooit zei iemand tegen mij dat je nu eenmaal krijgt in het leven naar kracht die je aankunt…echt dan ben je waus hoor. Tuurlijk niet…de shit overkomt je en het is aan jou om daarmee te dealen… je moet wel…. je hebt toch geen keus ofzo gekkie, ik krijg daar een beetje zure oprispingen van…en jeuk, ik denk dat ik dat de volgende keer gewoon ga zeggen… als je me ziet krabben moet je je mond houden :-)

Ik ben nu al een half jaar aan het proberen om een beetje beter te worden.. en voor mij is er nog niet veel verandert….ik vind dat echt eng….en als je thuis alleen bent zijn de prikkels zo laag, dan lijkt het al heel wat…maar nu in een grote groep, veel mensen, merk ik dat het lijntje nog heel erg dun is… hoelang gaat dit in hemelsnaam duren en hoe kom ik hier uit… want dat het niet meer wordt zoals het was heb ik al wel door. Ik heb dadelijk zoveel geborduurde shit aan de muur hangen dat er een kamer bij aangebouwd moet gaan worden. Of tien…ofzo…

los van het feit dat ik een puzzelwinkel kan beginnen, miniatuurmuseum en als het niet gekker wordt ga ik ook nog koken en bakken ofzo… en ik hoop heel erg dat er mensen zijn die dekens willen die ik haak…. kom maar door :-)

Toen ik vanmorgen deze blog begon voelde ik het verdriet nog van de avond ervoor… ik voelde me zo alleen en niets toevoegend…. en natuurlijk waren er fijne dingen en heb ik ook vooral heel veel genoten maar het is allemaal zo beperkt en klein… gelukkig kan ik me wel vermaken, dat scheelt al een stuk. Maar de avonden vind ik lastig…ik ben op mijn kamer… en iedereen is dichtbij maar ik ben wel alleen…..daar zitten mijn zwakke momenten. Ik hou niet van zwakke momenten…maar daar hebben mijn tranen absoluut geen boodschap aan… tranen zijn altijd al eigenwijze donders geweest, die luisteren nergens naar…

Vandaag zijn we samen naar de alp geweest even… even lekker rondgeneusd, fijn jasje gekocht voor als ik straks weer 70 km kan fietsen want dat gaat weer lukken, mark my words, want dat moet…dat houdt me op de been…..we hebben samen in het zonnetje een broodje gegeten, kaarsen geschreven en vooral veel quality time. Even naar de supermarkt Nederlanders uitlachen die vergeten de groenten te wegen, teveel lekkers kopen en ook dat is gewoon even fijn. En laat ik niet mijn noisecancelling oortjes vergeten, die zijn dabomb..echt, dat helpt enorm. Ik kan daar vandaag weer op teren. De rest van de dag is het weer back to mijn kleine wereld maar dat is maar wat het is, dit pakken ze niet meer af! En dat die stomme tranen toch weer uit mijn ogen rollen zij dan maar zo… het zijn maar tranen, daar heb ik er nog veel meer van…