Gisteren was het eindelijk zo ver… we hadden kaartjes voor de kleine zaal in het theater… een try-out voorstelling van Harrie Jekkers .. een onverwacht mooi klein maar voor mij ozogroot feestje. Want ik wilde zo graag gaan maar ik wist ook dat het heel lastig zou gaan worden. Want druk, veel mensen, gepraat… lachen, en prikkels prikkels prikkels… alles wat het leven gezellig maakt en waar post-covid totaal niet mee om kan gaan. Het is me een partypooper, Mr. P ost Covid.. echt, alles wat maar een beetje fun is wordt afgeknald door de feestcommissie. Ik weet niet waar ze die opgeduikeld hebben maar ik vrees dat op een bijeenkomst van de vrolijke nootjes van de club van Hel tot Verdoemenis moet zijn geweest…dat lijkt me logisch. Want alle fun is er wel uit… ik denk dat ze sloffe laffe chipjes hebben en zure bommen op hun partijtjes.. en het vieste der vieste..erwtensoep… niks geen knüsperige fuifnootjes he….of een feestelijke bonbon met een strikje… of wijnen wijnen en gezellige bubbels… blauwe knopen hebben ze… per dozijn…naja, u snapt waar ik heen wil… ze zijn stom… dat had ik ook kunnen zeggen maar mijn fantasie houdt van aanstellen en doorslaan… kun je niks aan veranderen.

kortom… ik vond het spannend… en had mijn week er al wel op ingericht… agenda zo veel mogelijk leeg.. noise cancelling oortjes opgeladen en in de tas, uitgezocht waar we zaten, wat de makkelijkste weg was naar onze plekken…of er nog meer te doen was… makkelijk te maken eten… echt ik had zo ongeveer alles voorbereid, een militaire operatie is er niks bij, draaiboek met namen en rugnummers… heerlijk zo spontaan ook… ik had nog net niet de wc bezoekjes ingepland maar verder was ik voorbereid.
Okay, waar was ik gebleven…oja, ik smeerde mijn gezicht in met een camouflagestift en pakte de…… ohnee dat was een ander feestje… daar gaan we het nu zeker niet over hebben… ik trok gewoon een leuk pekske aan, pakte mijn spullen en ging met liefste mee in de auto naar het theater.

We hadden echt geluk dat er in de grote zaal niets te doen was, dat scheelde toch een heuleboel mensen. En het viel echt niet mee, de oortjes waren echt hard nodig, alles was veel en druk… ik moest mezelf echt afsluiten. Teveel in de zaal kijken en hopla meteen duizelig… maar we zaten fijn tegen de achterwand op de laatste rij…concentreren op acda en de munnik die zachtjes in mijn oren zongen… en in de pauze niet mee naar de foyer gegaan (liefste bracht me een flesje cola met een rietje waar geheid de helft overheen gutste door datzelfde rietje… ff he mensen…dat heb ik tonnie alleen altijd he? vertel? echt, hoezo is dat?… gelukkig was ik alleen in het kader van kijk mij eens rock en roll zijn gulpte ik snel het flesje leeg zonder rietje…. zo gaan die dingen…soms zit het mee he…. lomp en onbenullig maar niemand zag het… hoop ik…

en ik kon me echt tijdens de voorstelling op Harrie concentreren.. mooie liedjes met prachtige teksten… wat een woordenkunstenaar is hij toch. Ik lachte om de grappige teksten (de kinderliedjes van hem zijn ook zo verschrikkelijk gaaf) en de leuke opmerkingen… ik zat te smilen om de lieve grappige vondsten in zijn liedjes…..En ik pinkte hier en daar stiekem wat tranen weg.. van genieten van de voorstelling maar ook van het feit dat ik er mocht zijn…na zo’n lange tijd. Een man met een gitaar… dat was mijn geluk…dat het niet Mama Mia was waar ik ook nog kaarten voor heb omdat ik een driekwart jaar geleden dacht dat ik dat tegen die tijd heus wel kon… maar dat zien we dan wel weer… voor nu is het me gelukt om er bij te zijn. Vandaag was het bagger natuurlijk.. en morgen en overmorgen ook vrees ik…maar ook dat was ingecalculeerd… stond in het draaiboek he… waar ik me voor de verandering ook nog eens aan houd…ik leer het nog wel een keertje….

Nu ik nog leef…
Nu ik nog leef…
Hé noem me lief, nu ik nog leef!
Nu ik nog leef…
Nu ik nog leef…
Hé kom maar langs… dank u wel
Nu ik nog leef.
Hé kom maar langs…
Hé kom maar langs…
Nu ik nog leef!