gewoon doorgaan, niet opgeven… ik kan dat… het heeft me door vele moeilijke tijden geloodst… benen eronder en gewoon opstaan Paool… liggen blijven is geen optie… ook al ga je dan beneden op je bed liggen, dat mag, maar wel opstaan en uit je bed komen! En dingen doen die nog lukken…en toch boodschappen doen als het eigenlijk niet gaat, gewoon koken, of toch naar het ziekenhuis kleppen omdat er nu eenmaal een afspraak is… en dat is goed, dat heeft me gered… maar het is op het moment mijn valkuil geworden…what the fuck happened? waarbij ik mezelf dus niet heel fantastisch vindt he…het is gewoon een manier van omgaan met het leven…en turns out, niet zo’n hele beste soms…. het mooie zien dat er ook is, op allerlei manieren en in allerlei vormen…  en meestal lukt me dat…een bed in de kamer is stom, maar met een leuk dekbedovertrek en lekkere kussens lijkt het nog wat… ooit komt er een PIP quilt als ik de loterij win… maar zo werkt het wel voor mij…..ik heb tijden geblogd over alleen maar de leuke dingen in het leven, deels omdat ik niet wil zeiken, deels omdat ik er zelf gelukkig van wordt om te zien dat ik ondanks shitdagen ook heel veel geluksmomenten heb… dat is niet geweldig of knap of rozebrillerig maar gewoon iets wat altijd in me heeft gezeten… met humor en met gelukkig zijn van kleine dingen kun je heel ver komen… ik ben zo blij dat ik mijn geluk niet uit dure spullen, verre vakanties of dure kleding hoef te halen om maar wat te noemen… en hee tuurlijk zou ik wel graag een weekje met mijn lief op vakantie gaan maar als het niet kan kunnen wij ook heel gelukkig zijn met een barbecue in de tuin ofzo… dat is fijn…

Ik merk dat ik in het steeds maar doorgaan het contact met mezelf ben verloren… bwahaha hoe dramatisch klinkt dát zeg, het lijkt wel zo’n zinnetje uit een new age folder (hee daar hangt geen waarde oordeel aan he… ik vind het allemaal goed :-)…stelt u zich even voor hoe ik mijn handen ten hemel hef om mijn grote wanhoop uit te beelden….  nah, nee he… zo bedoel ik het natuurlijk niet maar gedurende mijn revalidatieperiode kom ik daar steeds meer achter….. hoe ik roofbouw pleegde en eigenlijk nog maar net met mijn hoofd boven water kwam terwijl ik steeds vermoeider werd van het watertrappelen… waarom? omdat dat is wat ik kon, zo deed ik dat al jaren, zo ging ik door allerlei shitperiodes heen, zo dealde ik met mijn pijn en mijn chronische vermoeidheid….en dan opeens moet het allemaal anders… ik leer te plannen, ik leer te doseren, ik leer hulp te vragen, ik leer hulpmiddelen gebruiken en zie dat ik op die manier echt vooruit ga……echt ik maak enorme grote stappen…niet letterlijk he, dan hobbel ik gewoon achter een rollator…maar figuurlijk ga ik in zevenmijlslaarzen de wereld over… en niet alleen in mijn dromen…..echt, maar lichamelijk vind ik het allemaal een ellende zeg….mijn pijn is niet minder geworden, we hebben al van alles geprobeerd en ook de optie TENS was het niet voor mij….. ons volgende plan is kijken of we wat aan mijn conditie kunnen doen… en ook daar ga ik weer voor…. omdat het misschien toch wat oplevert…denken dat het niks is is nog nooit een goede manier geweest om dingen uit te proberen…. dus vol goede moed ga ik aan de gang op de hometrainer die we kunnen lenen….

en misschien daarom wel dat ik vandaag echt behoorlijk instortte… van uren huilen word je ontzettend moe, krijg je een knallende hoofdpijn en als je in de spiegel kijkt moet je weer huilen…dat werk…maar ik kon gewoon niet meer stoppen…..zoveel opgekropt verdriet….ik moet wel goed slapen vannacht zeg, elk nadeel hep zijn voordeel he… maar goed, vandaag was niet mijn dag…. ik heb het gevoel totaal vast te zitten in een honderdentwintigjarig lijf (meid wat zie je er dan nog goed uit zeg vinden jullie nu allemaal… danku danku) en mijn geest wil nog zoveel…. ik snap best dat als je honderdtwintig bent dat je dan misschien ook nog wel van alles wil maar dan mag je van jezelf niet al te veel meer verwachten he… jaren gaan nu eenmaal tellen… daar heb je als hippe senior niet al teveel over te zeuren vind ik dan persoonlijk…daar helpt geen botox of facelift tegen mevrouw Paay…gewoon genieten van het leven dat je nog hebt en genieten van het leven dat je gehad hebt…. ik vind dat wat anders als je lijf nog een stuk jonger is…… feit blijft dat mijn jaren al 15 jaar tellen en dat ik werkelijk zoveel dingen heb geprobeerd om me beter te voelen… laat niemand ooit zeggen dat ik het opgeef want dat is pertinent niet waar, dat ik niet alles opschrijf wil niet zeggen dat ik niet overal voor open sta en overal vol instap… en ik weet heus wel dat het revalideren me ook veel heeft opgeleverd, maar lichamelijk…pffffff… helaas niet… en als aan het eind van de streep het alleen opgeleverd heeft dat ik er anders in sta is het al de moeite waard geweest…. maar vandaag kan ik dat even niet zien…ik ben al bijna een half jaar aan het werk, met soms 5 afspraken in de week en die kosten zo ontzettend veel energie… echt revalideren is verdomde hard werken mensen… en ik doe het graag maar ik zou zo graag ook eens hebben dat iets gewoon hielp bij mij of dat een arts zeg, dat pilletje en je voelt je beter… het gaat altijd moeilijk, altijd zoeken en altijd is het de weg die het zwaarst te bewandelen is….ik moet in een vorig leven wel een afschuwelijk mens in het kwadraat zijn geweest… en oja er is ook heel veel geluk in mijn leven…echt… maar nu ben ik vooral heel verdrietig om hoe zwaar het soms is en hoe mijn toekomst eruit ziet… het beklemt me gewoon even… van de week schreef ik dat ik weer leuk zou doen de volgende keer… niet gelukt dus…maar dit moest er gewoon even uit… en dan ga ik morgen maar eens tarotkaarten leggen of in mijn glazen bol kijken of ik eindelijk van die stomme anniekrullen afkom…ha prioriteiten he :-)

nietleukdag is bijna voorbij

morgen is het leukdag

toevallig!