dat unheimische gevoel dat al dagen om me heen hangt moet eruit… ik weet dat ik eerst dit blogje moet schrijven om weer verder te kunnen. Ik doe geforceerd leuk merk ik… daar ben ik niet goed in en het kost alleen maar plenty energie waar ik al niet heel veel van heb….

ik ben moe

heel erg moe…

en nee dat is niet het ik ben moe gevoel dat gezonde mensen kennen… het is uitputtend… het helpt niet of je slaapt, of rust… ik krijg daar geen extra energie van… het lijf is zo moe en zo op dat liggen een beetje comfort geeft…het lost niks op maar op die manier is het draaglijk….

de griep, longontsteking en alle narigheid dat daarop volgde maakt het natuurlijk ook niet makkelijker maar het zijn vooral mijn nieren die nu een probleem worden… ze gaan steeds slechter werken en zitten nu nog maar op een kwart ofzo…  en dat maakt dat ik oeverloos moe ben…. en niet te vergeten de restverschijnselen van de borstkanker en de hormoonkuur waar ik nog een aantal jaren mee verder moet….

en wat nu?

en ja, het verlamt me… ik lig veel meer op bed dan hiervoor, ik merk dat ik steeds vaker moet rusten… en dan niet na een leuke activiteit maar gewoon na het douchen, na het koken, na de afwas doen etc… ik merk dat ik het belangrijk vindt dat het rondom mijn bed gezellig en sfeervol is, omdat het mijn wereld is…maar ik kan het gevoel niet van me afschudden dat ondertussen de wereld maar mooi aan me voorbij gaat… en dat maakt me gek! Ik wil verder… maar er blijft iedere keer weer iets nieuws komen waardoor ik moet inleveren… er komt steeds meer bij en er gaat niks weg… ik ben retepopulair als het om aandoeningen gaat…fijn om te weten :-)…. feit blijft dat dit wel mijn lijf is en dat ik hier een weg in moet vinden. Ik zei vorige week tegen mijn huisarts dat ik dit lijf niet meer wil…. waarop hij in de lach schoot en zei dat ik het er toch mee moest doen… klopt… maar soms wilde ik dat ik het een tijdje uit kon doen om even bij te komen…. Dat lukt me overigens heel vaak wel he… die weg vinden… ik kan zo langzamerhand ieder klein paadje of weggetje vinden en daar gewoon weer mijn weg vervolgen….. sterker nog…die kleine paadjes zijn vaak tien keer leuker dan de snelwegen….. ik zie zoveel meer dan ik vroeger zag als ik weer eens door het leven stoof en met elk circus mee wilde….. omdat je denkt dat je niets kunt missen…. nu ben ik opeens kampioen missen van dingen…… ik moet alles plannen en zelfs dan moet ik erg vaak dingen afzeggen… dat is waardeloos… maar dan ook echt…. maar ik geniet wel honderd keer meer van alles waar ik wel heen kan of  meemaak… ik kan dat niet uitleggen maar voor mij werkt het zo…. gelukkig… en ja ik huil ook wel eens om dingen die ik moet missen, maar als ik me daar op concentreer word ik doodongelukkig… en daar heb ik geen zin in, dit is mijn leven, hier moet ik het mee doen en ik verdom het om dat ongelukkig door te brengen…ik hoor vaak dat mensen dat knap vinden… nope, dat is niet knap….dat is zoals het is… ik wil pertinent geen zuur, naar mens worden die niet meer van de dingen kan genieten die ze wél heeft… dat is een keuze… en ik heb echt geen waardeoordeel over mensen die dat wel doen he… jouw leven jouw keuzes…maar ik wil de mijne graag positief en blij doorbrengen… dus las ik af en toe een huiljankzeurdramdag in, of twee of drie… en doorrrr…. voor mij werkt het….

Ik vind het heel erg fijn om vrijwilligerswerk voor het Inloophuis te doen en ik vind het superfijn dat mensen met me meedenken dat dat ook gewoon kan, ik doe veel vanuit huis maar ga ook graag naar het huis toe… even onder de mensen en gezelligheid. Ik ben veel alleen….. en soms dus ook gewoon eenzaam…met al mijn vrienden, familie en contacten kan ik heel erg alleen zijn…en echt ik ben erg positief maar soms vliegt het me zo aan… hoe gaat dit verder? en hoe ga ik dit dan invullen?… ik kan me gelukkig erg goed vermaken, ben creatief en vind heel veel dingen leuk, maar ik vraag me soms echt af wat ik nog te bieden heb?  en ik probeer het watzullenmensenerwelvandenkengevoel los te laten, dat lukt me steeds beter… er zullen altijd mensen zijn die vinden dat ik me aanstel, dat ik zeur en dat ik veel te veel deel op facebook en op mijn blog of me gewoon niet aardig vinden, het zij zo… ik probeer het pleasen los te laten…. want het gaat ten koste van mezelf…. fijn als iemand me leuk vind, ik vind namelijk ook heel veel mensen leuk maar zo niet, dan maar niet, their loss…… ik vind ook heel veel van die mensen zal ik maar zeggen maar ook daar steek ik liever mijn energie niet meer in….opmerkingen raken me soms wel, vaak niet meer… als mensen niet de moeite willen doen om zich in mij in te leven doe ik dat ook niet meer…. en dat geeft rust…. ik voel me er ook niet meer schuldig over….  daar staat gelukkig tegenover dat er ook heel veel lieve mensen in mijn leven zijn… die er voor me zijn als ik ze nodig heb, of naar me luisteren of gewoon heel hard samen met me lachen, vooral dát… lachen en genieten…. dat is zo belangrijk…..lachen is een levensbehoefte…. en ik heb veel vrienden….en die zijn allemaal ook nog eens heel erg leuk…..  bijzonder vind ik dat altijd….. dat er zoveel mensen met me verbonden zijn….. aan de andere kant, ik ben niet alleen mijn zieke lijf he… er is veel meer Paola dan dat…. tuurlijk is dat zieke lijf een spelbreker en maakt het vaak dat ik het leven knap lastig manoeuvreren vindt maar ik ben eigenlijk best een leuk mens *gniffel*… dus kom maar op… ik kan jullie hebben :-)

kortom,  ik ben een beetje zoekende… naar wie ik nu nog ben…naar wat ik nog kan… en hoe ik verder vorm wil geven aan mijn leven met alle onzekerheden die er nu zijn…