Ik heb altijd van vrolijke blije kleding gehouden, gekke leggings met printjes en gekleurde jurken, of bloesjes…  ik trok me nooit zoveel aan van de mode, ik hobbelde zo aan de zijlijn mee. Maar ik was ook niet van de hoge hakken en korte rokjes… het moest allemaal ook vooral comfortabel zijn.. wel vrouwelijk maar dan wel met gympen… dat was op zich ook niet heel handig als groepsbegeleidster bij meervoudig gehandicapte mensen maar dat terzijde… ik was gewoon niet zo bezig met mijn lijf… ik vond er gewoon niet zoveel van. Ik heb jaren in tuinbroeken gewoond… of shopte bloesjes bij de mannenafdeling :-) altijd net even anders dan anderen….

Toen ik door medicatie en ziektes alleen maar zwaarder werd ging ik me ook meer en meer verstoppen in te grote kleding en donkere kleuren. Ik was gewoon aan het overleven… thuis wel met knalkleurtjes in de dekbedovertrekken en de pyama’s en sokken maar buiten vooral dat vooral  niet opvallen… met als enige uitzondering mijn nagels, die waren altijd gekleurd en opvallend.

en toen kreeg ik kanker… en daar ging mijn lange haar dat bijna onderaan mijn rug viel, mijn wenkbrauwen, mijn wimpers en ook mijn nagels, oh wat zagen die eruit… totaal verwoest…zowel van mijn voeten als mijn handen… ik kreeg antihormoontherapie voor 5 jaar om mijn hormonen stil te leggen…en natuurlijk mijn borst… ach mijn borst… verminkt voelde ik me… ik voelde me een niksniet… alles waardoor ik me vrouwelijk voelde werd me beetje bij beetje afgenomen… nog meer verstoppen en niet meer in de spiegel kijken vooral… want ik was lelijk, en wat had ik nou nog te bieden ofzo… kwijt was ik… totaal kwijt…. ik keek twee jaar niet in de spiegel… alleen om me op te maken want dat bleef ik doen

en dus ging ik aan het werk, therapie, revalidatie, ik pakte alles aan om mezelf weer te vinden, ik viel af omdat ik stopte met medicatie maar ging ook flink met mezelf aan de slag,  ik fietste samen met Batman en Tallie de alp op en ik zag mezelf beetje bij beetje weer in de spiegel terug…. maar de grote omslag was wel dat ik besloot dat het goed was zo…mijn wimpers zijn rare dunne ongelijke haartjes, mijn wenkbrauwen zijn gehalveerd en scheef, mijn nagels zijn broos en heel dun… maar mijn haar groeit langzaam weer nadat ik het een tijd in een boblijn had, maar vooral het feit dat ik maar 1 borst heb is goed zo… let wel, ik had er graag twee gehad maar dat is nu eenmaal niet zo… prothese wil/kan nu niet, het is wat het is.

Een poosje geleden zag ik een rokje waar ik instant verliefd op werd.. het was felroze met vogeltjes en ik ontdekte dat het van het merk Tante Betsy was… en nu ga ik to the point komen met mijn verhaal… want sinds ik een maand of tien geleden voor het eerst dit soort kleding aantrok wist ik dat ik mezelf weer zag in de spiegel…dus ik probeerde te kopen via marktplaats en ik kwam via wat zoekwerk op een paar leuke facebookpagina’s terecht..
Daar nam ik rokjes, shirtjes en jurkskes over omdat ik alles leuk vond… maar niet alles stond me goed… kijk, het is wat het is, die ene borst, en ik heb besloten gewoon aan te trekken wat ik wil, dus strakke truitjes, blouses of jurken…maakt niet uit… ik werd gelukkig van de leuke printjes. Ik had al wel ontdekt dat donkere shirtjes prima gingen, maar lichte zagen er toch niet echt mooi uit.. want er is niks mis met die ene borst en het verschil zien maar ik wil er toch niet echt de nadruk op leggen, zie je het, is het okay maar het hoeft niet het enige te zijn wat mensen aan me zien…..

Vorige week zondag ging ik samen met Esther een dagje uit naar Utrecht. (een poosje daarvoor waren we op een mooie zondag bij S ster geweest, en had ik ook al wat dingen gepast en veel plezier gehad met alle leuke dames van de groep… daar is een ontzettend melige foto van, ik zou zeggen ga googelen)
Maar even terug naar Utrecht….daar was een meeting en verkoopmiddag en het leek me een goed idee om ook wat jurkjes te proberen, kijken wat nu echt bij me past… Ik wil Binnie en haar team van So Much  bedanken voor het begrip en het feit dat ik rustig boven mocht passen samen met Esther. Echt lief… dank! En er werden wat dingen duidelijk… ik moest kleding hebben waar wat gebeurd, drukke prints, zakjes, kraagjes waardoor het mijn lijf accentueerde maar ook juist niet de nadruk op de rechterkant legde. Jurken waar ik echt helemaal waus van was bleken mij totaal niet te staan en jurken die ik echt niet gekozen had bleken een schot in de roos… iedereen leefde mee, gaf advies en stuurde me met jurken naar boven. Ik was al een paar maanden op weg naar Paola 2.0 maar nu is ze daar weer… ik kocht een prachtige blauwe jurk die ik voor mijn verjaardag van Rob had gekregen. Keilief dat hij ook ziet wat het met me doet en me dit cadeau gaf… en de lieve mensen om me heen die hier ook aan bijdragen op allerlei manieren, jullie betekenen heel veel voor me… ..kortom jullie rocken!

Ik deel graag wat Outfit of the day foto’s die we delen in de groepen met jullie… om te laten zien hoeveel het met me doet. Van de week zette ik een foto op Insta met de tekst dat mijn vrouwelijkheid niet in mijn borsten zat… en dat ik daar dus ook niet van beroofd ben zoals ik wel eens hoorde en zelf een tijdje gedacht had… het zit in mij…het was een tijdje verstopt maar ik vond het weer terug…ik ga samen met mijn jurkenzussies op zoek naar de jurkjes die me het beste staan en kijk uit naar nieuwe collecties… ik verkoop mijn oude te grote kleding en kleding die me toch niet zo goed staat… en ik scoor gave tweedehands dingen in de groep of op marktplaats, ik straal weer en ik hoop dat ik dat mee kan geven aan andere dames met borstkanker… de kanker en andere ziektes nemen veel van je af…  maar niet wie je bent, niet je dromen, niet je kracht…het zit in je… en in mijn geval kwam het er weer uit door een simpel rokje en daar kwam heel veel moois achteraan… lieve meiden, leuke kleding maar vooral een vrouw die zichzelf weer ziet in de spiegel.

Paola 2.0