okee… lotjesweekend in zicht… wij hebben een lotgenotengroep, het is werkelijk  verbazingwekkend hoe ongelovelijk het klikt tussen al die verschillende vrouwen van alle leeftijden, jong, oud, maakt niet uit… het is een warme, lieve stoere en dappere groep dames, mutsen, ladies, beppies, whatever…. een aantal van hen had ik al eerder ontmoet op een high tea en nu zouden er ook een aantal anderen bij zijn… gek genoeg is dat alleen maar spannend en leuk… en echt, als je mij twee jaar geleden zou hebben gezegd dat ik een weekend naar een hotel ging met iemand op de kamer die ik niet kende en uberhaupt op zoek zou gaan naar lotgenoten contact had ik jullie keihard uitgelachen…maar dan ook echt he…ik was er bang voor….wat ik allemaal zou horen, en dat ik daar niet mee om kon gaan…. gisteren zei mijn roommate precies hetzelfde maar het voelde totaal niet onbekend of moeilijk of gek…het voelde als een kriebel in de buik… als een schoolreisje….

ik was er als eerste natuurlijk, in het kader van ik moest alleen komen en van die meiden ben ik niet bang maar ergens alleen heen rijden waar ik de weg niet ken nadat ik zo lang niet verder dan hier de achterhoek ben geweest…kon ik het wel volhouden om dat eind te rijden?… want het is niet zo ver van hier naar Almelo maar wel bijna allemaal binnendoor, langs de boerderieën en door het bos… prachtig… ff tussendoor, wat ongelovelijk mooi is onze achterhoek en twente…ha!…  maar ik was voorbereid, miep tomtom had er zin in in stuurde mij gezellig naar de linker riestrook zoals ze altijd zegt… de heren acda en de munnik zaten achterin mee te zingen, rollator was gepimpt, stijltang mee voor het geval ik opeens vage krullen kreeg… snoepjes, cola light, ereader, wat vakbladen, een pyama want ik slaap thuis alleen in mijn onderbroek en dat vond ik dan toch wel weer een dingetje met iemand op een kamer die ik niet kende, kortom… ik was er klaar voor mensen… miep tomtom was al snel over de zeik omdat ik een andere weg moest nemen wegens een omleiding maar verder… heerlijk richting vorden, door de bossen, en daarna richting Almelo, het theaterhotel…. ik had begrepen dat ik daar onderin de garage mijn auto kon zetten maar kon met mijn rollator bepakt en bezakt dus geen uitgang vinden behalve een smalle wenteltrap omhoog… dus wandelde ik met de hele bubs aan de inrit weer aan uit… onderweg een weesgegroetje om te hopen dat niet 1 van de ander meiden mijn rollator dan wel mijzelf in de prak zou rijden… living on the edge mensen…retespannend leven heb ik….

daarna bleek ik weer een trap op te moeten, maar later kwamen iets heldere lichten dan ik erachter dat er wel een oprijplek was… kuch… ik vond het ook al wel vreemd dat ik opeens een man in een rolstoel zag rijden…

Langzaam kwam de hele bubs binnen druppelen en ik kan het niet uitleggen hoe gewoon en vertrouwd en fijn deze groep is… terwijl we elkaar nog maar 1 of soms 2 keer gezien hebben…maar ik deel met hen dingen die zo persoonlijk en emotioneel zijn dat je al snel een diepe band hebt…. en als dat dan in het echt ook nog zo uitpakt is het helemaal mooi he… ik hou vooral ook van de humor… dat ze naar je rollator kijken die in de weg staat en zegt, allemachtig wie zeult dat ding dan ook overal mee heen, ik noem geen namen kuchkuchgabriellekuch :-) Ik hou d’r van…

Toen iedereen er was kregen we de pasjes van onze kamers en we hadden vooral de derde verdieping ingepikkerd… iedereen had al snel de kamer behalve roommate en ondergetekende… wij konden niks vinden, alles liep dood dachten we… mijn tas was inmiddels al twee keer op de grond gedonderd en ik voelde een whiplash opkomen van het heen en weer lopen… bleek dus na een tijdje dat waar wij een bezemkast dachten uiteindelijk een klapaanjebekdeur richting onze kamer was… en zo moesten we er nog 1… en nog 1… om helemaal aan het eind van het hotel te moeten zijn… toeval? hmmm dacht het niet he… tsssssssssk…. kaart in de deur… niksniet… na 15 keer proberen zagen wij ook wel dat dat um niet ging worden… gelukkig was daar een kamermeisje die ons er wel even in wilde laten… lang leve de kamermeisjes.

Op naar de high tea… whoei!!!

En wat voor high tea, zo ongelovelijk lekker… niet normaal… tomatensoepje vooraf en de lekkerste hapjes die je maar bedenken kunt… en zo gezellig… echt, we zaten aan drie tafels en ik keek rond en ik zag alleen maar lachende, pratende, blije vrouwen…. echt nu ik er weer over schrijf schiet ik weer vol, zo’n grote groep vrouwen die allemaal door zo’n hel gaan en ik gunde het hen allemaal zo…. ik weet het, ik ben natuurlijk ook totaal emotioneel incontinent, komt van de tamoxifen… (yeah right… echt niet, ik huil al als iemand een rode bal bij Lingo pakt (dank Jochem Myjer voor deze prachtige quote over mijn gevoelsleven) dus bij dit soort dingen schiet ik 2790 keer per dag vol… ik denk te weten dat de dames lotjes denken dat ik tranen op mijn wangen getatoeëerd heb… of een bijbaan als pierrot heb… niets minder waar, ik ben gewoon een jankerd…

Na de hightea bood lieve lieve Patries aan om onze sneue wenkbrauwtjes te verfen ondanks dat ze zelf ook behoorlijk moe was… kanjert!!! Ik had altijd hele stoere Brooke Shields brauwtjes, dat vind ik een stuk leuker klinken dan Breznjev brauwen wat ik ook wel eens gehoord heb… rude people… ik hou vast aan de Brooke versie. Wat u denkt mag u uiteraard zelf weten maar ik vind Breznjevjes wel heul stom… gewoon even ter informatie he… doe er mee wat u wil! :-) Maar goed, ik wilde ook heus wel mee.. en dus gingen we met een heleboel dames naar de wenkbrauwkamer waar iedereen alleen binnen kwam na het wachtwoord gezegd te hebben… voor je het weet staat ze het hele hotel te verven… dat ging mooi niet door dames… ik zag 1 voor 1 prachtige wenkbrauwen tevoorschijn komen, zo gaaf om te zien… maar kreeg wel steeds meer het gevoel dat het ook een keertje mis moest gaan ofzo… niet dat ik aan Patries twijfelde he, maar meer aan mijn fatalistische houding tav…nou ja…alles meestal he.. kortom, ik vond het spannend… dus toen ik hoorde dat ik aan de beurt was wilde ik even een appelflauwte veinzen maar hee, ik was hier bij een stel powerpointvrouwen die daar totaal doorheen hadden geprikt, geen schijn van kans he… en het risico dat ik met 6 wenkbrauwen opgescheept zou worden… de rest had al snel in de gaten hoe de vlag erbij hing dus toen ik met mijn verf aangebracht rondkeek keken ze me allemaal met een schok aan…ooooooh, dat komt nooit meer goed zeg… of wilde je het zo?

Daarna ging ik naar mijn kamer en de tijd was eigenlijk te kort om in bad te gaan… aan de ene kant jammerdebammer maar aan de andere kant was het wel een klein badje… Miep 1.82 had moeten kiezen welk deel ze in bad wilde en welk deel niet :-) dus ik besloot lekker op bed te gaan liggen tv kijken… even opfrissen en op naar het tapas restaurant… oh wat een feest was dat ook weer… zoveel lekkere dingen en zoveel gezelligheid…. en maar 1 maag helaas :-) En steeds als ik rondkeek zag ik hoeveel plezier er was, een hoop gekwebbel en veel genieten… en uiteraard, heul veul gewapper… normaal ben ik de enige die constant opvliegers heeft…nu zaten we allemaal te wapperen met alles wat voorhanden was… de waaier van Monica heeft overuren gemaakt… de volgende keer hebben we er allemaal 1, de mijne is al besteld in ieder geval…. ik zoek nog iemand die wil wapperen? U kunt zich opgeven op het welbekende emailadres met uw wappercv… We hebben uiteindelijk tot half 12 getafeld dus ik was echt helemaal op daarna, een aantal gingen nog voor een afzakkertje maar ik ben vast naar bed gegaan…niet dat ik dacht te slapen maar liggen leek me uitermate fijn op dat moment. In het kader van onwijs gestrekt ofzo…

 

en ik was in stijl he… met mijn pyama… ik ben uiteindelijk wel gezwicht en de broek ging uit…. ik heb ’s nachts nog meer hitte dan overdag dus uit met dat ding

De volgende ochtend, na wel drie hele uren slaap hebben we samen ontbeten… ook al weer zo geweldig geregeld, zoveel lekkers… en wij vonden dat de schilderijen boven in de eetruimte treurig waren…dat kon heus anders…

Helaas helaas, de tijd was echt te kort… maar het zat er al weer op! Ik ben echt geradbraakt, moest me ’s avonds aan de trapleuning omhoog hijsen en mijn beide heupen met slijmbeursonsteking stonden in de fik…maar die glimlach was niet van mijn gezicht te krijgen… en de sterretjes al helemaal niet uit mijn ogen… ik ben echt mega over mijn grenzen gegaan maar soms is dat het waard… ik zou het zo weer doen!!! Dankjewel lieve meiden, ik vind het jammer dat ik niet met iedereen bij heb kunnen kletsen maar weet dat ik jullie allemaal in mijn hart heb gesloten!!! Ik weet dat er nog een aantal bijkomweken aankomen… en dat ik dagen heb dat ik niets meer kan… maar als je het leven viert kun je ook in deze tijden weer verder….Lars maakt mij altijd zo blij met zijn versjes… deze is voor jullie…