zo dat was een enerverend weekje… met alle pijn en gedoe… ik heb nu wel even genoeg dokters, apotheken, spuiten, eerstehulpgedoe, naalden, scans en infuuspalen gezien… gelukkig hele lieve verpleging, ondertussen liep ik ’s nachts ook nog met infuuspaal mijn verwarde buuf weer in bed te leggen… lief menske, maar ze kletste nog 10 keer meer dan ik… even om uit te leggen hoe ernstig het was…

ik dek haar toe, zegt ze, “za’k ow zo ook ff onderdekken deerntje”… “nou doe maar niet want dan blijven we samen aan de gang he, ga maar lekker slapen”… (right what was I thinking) het werd nog een enerverende nacht, maar gelukkig sliep ik toch niet…kortom, ik heb me niet verveeld… nadat de pijn een beetje onder controle kwam vond ik dat ik het best getroffen had met mijn kamergenoten maar mijn blik was op naar huis… en dat duurde en duurde maar..

gelukkig ben ik weer fijn in mijn eigen bedje nu…pijn onder controle voor zover dus nu nog op zoek naar de oorzaak…maar dat zie ik dan wel weer.. nu eerst even bijkomen van alles. En hopen dat het zeikweer wordt anders ga ik iets nieuws invoeren… stoned wiebel mountainbiken….

vooralsnog heb ik een hele week leeg gepland, even kijken wanneer ik weer af kan gaan bouwen naar gewoon normaal Paolaniveau *gniffel*…. want ik kan geen kant op wat ik wel lastig vindt maar zoals Chantal zou zeggen, heb je meer tijd om te haken…. wat ook weer waar is natuurlijk…. maar laten we het zo stellen: beware! On my way back

:-)

let niet op mijn droopy ogen, fris en fruitig ben ik! that’s my story and I’m sticking to it!