het is elk jaar hetzelfde, ik heb het lastig in deze twee weken… het zijn de weken in de aanloop naar het overlijden van Daphne… de mooie, liefdevolle prachtige maar ook zo verdrietige weken…. De laatste vier jaren waren wij op onze geliefde Alp rond deze tijd om weer andere prachtige herinneringen te maken en vooral als balsem voor de ziel…. drie jaar geleden ging ik op deze dag achterop de tandem naar boven…. ik blog daar morgen over…. het is blogtijd voor mij…. ik moet het kwijt, al die verhalen….maar deze moet eerst…. anders kan ik niet door.

Want dit jaar is er geen Alp en ben ik dus thuis….ik zit buiten in de zon…het is prachtig…maar de tranen lopen steeds over mijn wangen…. er is geen afleiding dus voel ik het verdriet des te harder…. ik kan gewoon niet geloven dat het al bijna 5 jaar geleden is dat ik die prachtige schaterende klaterlach gehoord heb… 5 jaar en twee weken om precies te zijn…. precies 5 jaar geleden mocht ik haar getuige zijn van hun huwelijk… dat ze mij daarvoor vroeg was zo bijzonder. Ach wat, ons hele verhaal is bijzonder…. ze was tien jaar jonger dan ik was, en we leerden elkaar kennen door onze Acda en de Munnik liefde…. het klikte… hatseflats. Beklonken was het…. we zaten de eerste dag dat we elkaar ontmoeten een hele middag in heen cafeetje te kletsen… gek hoe dat kan gaan soms. Ondanks ons leeftijdsverschil (noh, niet echt hoor, Daphne was een oude ziel in heel veel dingen, en ik was een pippi met vlechtjes… tsja :-) was het zoals ik met meer fantastische vrouwen heb vriendschap op het eerste gezicht, of gevoel…of humor….want dat hebben de vrouwen in mijn leven eigenlijk allemaal gemeen… zonder humor kom je er niet in hoor…. things to do, people to see en dat wil ik zeker met veel lachen doen. En we hebben zoveel gelachen… die prachtige blonde schone met haar knijterlange benen en blonde haar hoor ik nog lachen in mijn hoofd. Ik bewonderde haar lef… ze vertrok naar Den Haag om voor MOJO theater te gaan werken en ik logeerde daar heel vaak. En we kruisten het hele godganse land door om naar Thomas en Paul te gaan…. gillen als we weer kaartjes hadden… had ik al gezegd dat ik nog steeds 12 ben in veel dingen?

En toch verloren we elkaar na een jaar of tien door omstandigheden een tijdje uit het oog…niet met ruzie….maar zo gaan die dingen soms, ik kon steeds minder door mijn ziekte en het verwaterde iets…. ze hoorde van een gemeenschappelijke vriendin (hartjes Petra!) dat ik kanker had… het liet haar niet los… ze moest en zou weer contact met me opnemen… ze zei later dat het moest…. ze wilde dat ik wist hoe dierbaar ik voor haar was…want als het mis met zou gaan wilde ze dat ik dat wist…. en dat wist ik wel he… altijd geweten…. maar ik omarmde haar handreiking met alles wat ik had…. ik had haar zo gemist. Of dat zeg ik niet goed, ze is altijd in mijn leven gebleven… alleen even niet letterlijk maar ik heb nooit gedacht dat ik lang zonder haar zou blijven… dus toen ze me een mailtje stuurde reageerde ik onmiddellijk… en….we gingen door waar we gebleven waren… geen enkel probleem en vooral vonden we het jammer dat we die tijd verspild hadden… ja… maar hee, we hadden nog een heel leven voor ons dacht ik maar zo…die kanker was ik mee aan het werk en dan samen mooie herinneringen maken… tsja… life is what happens to you while you are busy making other plans… ik was net aan het bijkomen van mijn kanker en toen werd Daph ziek..en dat bleek na een aantal weken van onzekerheid ook die verschrikkelijk kut kanker te zijn en weer een week later wisten we dat er niets meer aan te doen was…. ik kan nog voelen hoe de grond onder mijn voeten verdween….. hoe dan? en vooral WHAT THE FUCK!

Ik blijf erbij dat het zo heeft moeten zijn…. dat ik in haar leven moest zijn toen zij het moest verlaten. Ik voel dat aan alles. Zij wilde er voor mij zijn tijdens mijn ziekte maar uiteindelijk was ik er voor haar ook.. je kan het niet bedenken voor een aflevering van GTST zonder te horen dat het in het echte leven niet zo gaat…. believe me…het echte leven is vaak veel gekker… er zijn alleen wat minder mensen met een dwarsleasie die opeens weer gaan lopen of tijdelijke lesbiennes (maak er dan van dat de actreutels op zowel mannen als vrouwen vallen beste schrijvers…tipje…dat bestaat ook he…niks mis mee vind ik persoonlijk *wink*

Ik ben zo dankbaar dat ik deze weken met haar had… de zwaarste en ook de mooiste weken van mijn leven… de allesoverheersende liefde en de warmte, ik koester het. En ik lach vaak nog hardop over alles…. dat we samen in het bed lagen van haar lieve ouders… en dat ik een verhaal aan het vertellen was… op dat moment vloog ze overeind en spuugde in de emmer… ik hoorde een bedompt “praat maar door” uit de emmer komen…. en het enige dat ik kon zeggen was “djeez, zo slecht was mijn verhaal nou ook weer niet” en vervolgens lagen we samen zo hard te lachen. Het hielp ons allebei… Daphne had keiharde zwartgallige humor en ik kan daar ook wat van…vind u Hans Teeuwen grof? Een schoolmeisje met strikjes op de sokjes is hij in vergelijking met onze theatershows :-) Ik schrijf dit met een traan over de wangen maar zit ook te lachen…

vandaag 5 jaar geleden ging je trouwen lieve Daphne….het mocht maar twee weken duren… ik weet nog hoe de Ambtenaar worstelde met hoe hij het paar moest feliciteren… ik ben wie dan ook verantwoordelijk is voor de kosmos dankbaar dat er toen geen corona was… want ik deed het zo:

Net nu ik dit allemaal zit te typen hoor ik opeens dat Ren Lenny Ren van AEDM op de radio is…..uit de Groeten uit Maaiveld voorstelling die we vierhonderduizend keer gezien hebben samen…. . ze is er nog… en hoe!

en ja ik zing nog steeds Len Renny Len :-)

Zoek me om je heen, als je voelt dat je me mist

Ik weet gerust wat mijn vertrek heeft aangericht

Godsamme wat mis ik je toch…