“maar het gaat niet om mij”, zei mijn captain toen ik hem gisteren een berichtje stuurde dat ik hem had gezien in de uitzending op tv. Nee dat was me ook wel duidelijk, anders was het een waardeloze aflevering geweest, als je de hoofdpersoon 10 seconden in beeld hebt…hoewel dat bij sommige acteurs echt een pre zou zijn maar dat is weer een ander verhaal…

Ik ging daar over nadenken, tuurlijk ging deze aflevering niet om hem, of over het team maar over een vrouw die op haar manier nog mooie dingen wilde doen met haar leven, haar dromen en haar levenskwaliteit… maar ik vond eigenlijk dat het ook een beetje over hen ging… hoewel zij niet de hoofdpersoon waren maar laten we wel wezen, door dit team kon deze vrouw haar droom om de alp te beklimmen wel doen. En hoe geniaal is dit… de mensen waar het eigenlijk om gaat maar daar om wat voor reden dan ook te ziek voor zijn toch de kans geven om deze ervaring te mogen beleven.. je moet er maar opkomen he… en ik merk in alles dat zij niet bezig zijn met zichzelf maar met het team, met de stokers, met de organisatie eromheen want met zo’n kwetsbare doelgroep moeten er heel veel dingen geregeld worden naast de gewone organisatie… ik voel dat namelijk… ik voel dat ik “belangrijk” ben en dat ze dingen voor me weg willen nemen (in mijn geval een heleboel beren dus ga er maar aan staan)… ik voel me ergens bijhoren, gewenst… en ik heb 15 jaar gehoord dat ik nergens bij hoor, dat er niets voor me gedaan kan worden dan dat wat het nu is en dat het altijd zoeken is… niet dat mijn artsen er niet voor me zijn he, dat zijn ze zeker wel maar ik heb nu eenmaal meerdere heftige ziektes die elkaar behoorlijk in het vaarwater zitten… ik snap best dat ze af en toe met de handen in het haar zitten… ik volg alles op wat ze me aanbieden, ik probeer therapieën die ik eigenlijk niet zie zitten omdat ik altijd hoop dat er iets gaat werken… ik heb 7 maanden gerevalideerd en het heeft me lichamelijk niets opgeleverd, qua pijn, fysiek…maar het heeft me gelukkig wel heel veel geleerd over plannen, over doelen stellen en over energie verdelen… en natuurlijk val ik nog wel eens meters diep die kuil in maar het gaat wat dat betreft echt stukken beter met me… ik laat circussen voorbij gaan, kies heel egoïstisch voor mezelf en plan mijn activiteiten…maak keuzes in wat ik wel of niet doe…en soms zal ik daar mensen mee kwetsen maar echt ik moet dit doen anders kan ik niets meer… dat is niet dramatisch, dat is de waarheid… en voor iemand die verpleegkundige is en die altijd heeft gezorgd voor mensen is het retemoeilijk om hulp te vragen… ik leer het steeds meer hoewel daar wel een aandachtspuntje of 25 ligt he vrienden?

maar goed, even terugkomend op 2climb2raise… ik vind dat het heus wel gezegd mag worden dat het dankzij jullie mogelijk is dat ik een keer wel met een circus mee mag… en wát voor circus zeg, ik ga de alpe beklimmen, (hoewel ik gisteren zag dat die tandem nog een hele happening voor me gaat worden maar dat is een ander verhaal captain…. be afraid, be very afraid ) en voor het eerst sinds jaren kwamen er hier mensen vertellen dat het natuurlijk mogelijk was toen ik heel eerlijk vertelde hoe de vlag er qua energie en gezondheid bij hing… echt, het ontroert me…. jullie hebben me de afgelopen weken meer gegeven aan hoop, aan kracht en aan invulling van mijn leven dan ik in jaren heb gevoeld… en ik ben daar nu al dankbaar voor… het geeft me zo’n positieve vibe! En daar zijn dus mensen voor nodig die dit allemaal doen, die naar mij toekomen, die meedenken en die me het gevoel geven dat ik het waard ben… dankjewel! Dat is voor iemand die nooit teveel wil zijn en altijd bang is dat ze anderen tekort doet een heel waardevol gevoel!

dus,heel veel veren captain en iedereen van het team, heel veel veren… al hoop ik wel dat je ze eruithaalt als ik achter je zit die berg op

:-)

Bewaren