soms komen er zomaar dingen op je pad… dingen waarvan ik dacht dat ik dat nooit zou doen… maar dan ook nooit! Period! Omdat het way out of my comfort zone is… ik kijk nog niet eens naar mezelf in de spiegel… niet eens bewust maar ik merkte het laatst opeens toen ik er per ongeluk in keek.. wow Paool, daar zit nog wel een therapietje of zes he… de tamoxifen maakt het er niet beter op… maar heel langzaam krijg ik er nu wat kilootjes af… ik moet er ontzettend hard voor werken, want je loopt niet zo hard achter een rollator he… hoewel… ik zou een nieuw soort olympische sport op kunnen richten ofzo…hmmm ik zie potentie… ga ik hierna maar eens uitwerken :-)*note to myself*

maar opeens was daar het besef dat ik mijn levensgeluk af liet hangen van de kilo’s… ik leef ontzettend in het hier en nu, dat deed ik al toen mijn nieren raar gingen doen maar nadat ik de borstkanker kreeg besefte ik opeens dat het leven geleefd moet worden…wow cliché alert mensen…. in eerste instantie niet natuurlijk, dan ben je in overlevingsmode, bikkelen, doorgaan, afgebroken worden tot nul.. uithuilen, en door naar de volgende kuur… ik durf nu wel te bekennen dat ik op de zwaarste momenten in mijn strijd wel eens hoopte dat ik niet meer wakker zou worden, niet dat ik dood wilde maar ik kon gewoon niet meer… dat klinkt verschrikkelijk nu ik het zo opschrijf maar zo was het wel… niet dat ik dat ook maar tegen iemand zei natuurlijk… ik had zelf al verdriet genoeg, dat ging ik mijn lief en mijn familie en vrienden niet aandoen…dus voelde ik me soms zo enorm eenzaam in mijn gevecht… zelfgekozen maar daarom niet minder zwaar… en voor jullie nu denken dat ik een soort superwoman was… echt niet hoor, ten eerste zie ik er belachelijk uit in zo’n pakje, ten tweede ben ik ernstig gezakt voor dat examen en ten derde heb ik in moeilijke tijden echt heel hard in de armen van mijn lief of mijn mams gehuild…of in mijn eentje onder de douche… of tegen mijn vriendinnen gemopperd….omdat je dat soms gewoon nodig hebt om weer door te kunnen… maar ik vind het moeilijk om mijn kwetsbare kant aan mensen te laten zien….dat wordt minder… ik groei hierin… want zei een wijs iemand tegen me, als jij mensen niet laat weten hoe moeilijk je het soms hebt kunnen ze het ook niet weten he…  hoe waar is dat he….maar ik merk ook dat mensen graag willen dat je “positief” bent… ik krijg gelijk rode vlekken van die zin, en jeuk, en een beetje misselijk… en bloed.. ohnee, geen bloed….dat zou wel erg overdreven zijn he…. dat snapt u ook wel……. maar al dat andere wel…. het geeft je namelijk het gevoel dat je het niet goed doet… dat je geen doorzetter bent…ik ben zomaar heul blij en gelukkig maar als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat moet ik dus soms zeggen dat het zwaar is en moeilijk en ruk… en ik merk dat mensen dat lastig vinden… want positief blijven helpt schijnbaar tegen kanker… ik denk te weten dat dat niet zo is maar blij in het leven staan helpt natuurlijk wel in hoe je dat leven leidt… en dat de zon schijnt.. en de vogels fluiten… maar soms regent het… en ook dat kan heel mooi zijn, op blote voeten in de tuin staan, de geur van frisse lucht, de regen die tikt op je pluutje met tulpjes aan de uiteinden… het is fijn als je dat óók kunt zien!

en dus lezen julie wel eens een update van me die ik eigenlijk niet durf te delen en om even aan te geven hoe dat gaat (ik schrijf een stukje, ik haal het weer weg, ik schrijf iets nieuws, ik haal het weer weg, ik plaats het soms en haal het weer weg enzovoort)…daar kun je druk mee zijn mensen…. ik vind het leuk om grappige verhaaltjes te schrijven, om zelfspot te hebben en om te laten zien dat ik ongelovelijk kan genieten van de meest mutserige dingen… ik heb veel gelukjes in mijn leven namelijk… gelukjes die mijn hart laten zingen…. maar soms durf ik ook te laten zien dat het zwaar is… want laten we wel wezen… alleen maar laten zien hoe goed je bezig bent is lollig maar niet echt…. en hee, ieder zijn keuze he, het is ook jarenlang de mijne geweest maar ik wil dat niet meer… en dus schrijf ik af en toe iets wat ik eigenlijk niet durf te delen, waarvan mensen via een omweg tegen je zeggen dat sommige mensen ook maar alles op internet knallen *rolt met de ogen* waarbij ik dan opmerk dat sommige mensen schijnbaar alles van iedereen lezen en daar een oordeel over hebben….ha ooit wordt ik nog wel eens assertief… ben ik soms gewoon boos en schop ik in het rond (figuurlijk he, dattu niet denkt dat ik hier on daily bases gewoon de boel kort en klein sla) dat zou zo jammer zijn van mijn leuke blondservies he… en plastic bordjes smijten is het net niet helemaal…

en om weer even to the point te komen… er kwam iets op mijn pad… een aantal weken geleden werd in mijn lotgenotengroep een oproepje gedaan voor mensen die mee wilden werken aan een fotoboek over kracht en schoonheid van vrouwen en mannen na de diagnose borstkanker, zoals hij schrijft, “het gaat niet over littekens, niet over amputaties of borstreconstructies. Het gaat over beauty, kracht en charisma.” en daar zat hem de crux voor mij, hoe kon ik in hemelsnaam kracht uitstralen als ik zo ongelukkig over mijn lijf was… en dus zei ik nee… maar het bleef knagen… zoals mijn vriendinnetje zei, “het komt niet voor niks op je pad Paool” en een aantal andere mensen die mijn mening respecteerden maar ook aangaven dat het misschien wél heel goed voor me zou zijn… na een heleboel wikken en wegen, welles/niettussen en datdurfiknieten/datdurfikwellen voelde ik opeens dat ik dit wel wilde… ik had inmiddels een aantal prachtige foto’s gezien van de meiden in de groep en afgelopen vrijdag gingen mijn lief en ik in de auto naar Wormerveer….met ballen in mijn buik… dat wel…maar ik ging toch maar mooi…. en mijn lief ging mee…omdat hij vond dat ik het moest doen als ik het wilde… en dat je dan bang bent dat de arme fotograaf 500 foto’s moet schieten en dan zegt, tsja, dat gaat hem niet worden he… er zit niks bij… echt ik ben zo goed in mijzelf afmaken, dat hoeft echt niemand anders te doen, kan ik zelf als de beste… zo onzeker… zo ongelukkig… zo verdrietig….

Maaaaaaaar…. ik heb het dus gedaan!!!!!!!!! Ik die niet naar mezelf kijk, die soms huilt omdat ze zichzelf zo kwijt is, die vooral heel goed is in het benoemen van haar minpunten, die zoooo streng is voor zichzelf is op de foto gegaan voor het boek “Ik, het boek dat niet over borstkanker gaat” dat u hier kunt bestellen. Je steunt hier niet alleen de patienten mee maar ook gaat een gedeelte van het geld naar borstkankeronderzoek… en als je het boek niet wil kun je ook een bijdrage doen om het boek zo mooi mogelijk uit te laten brengen…dat hoeft niet natuurlijk he… het kan…het mag… en het zou leuk zijn….. Ik vind het retespannend, en doodeng… maar ik ben zo ongelovelijk trots op de foto… hij is stoer en kwetsbaar tegelijk… en ik straal iets uit dat ik lang niet gezien heb… dankjewel Michel dat je mij zo mooi op de foto hebt gezet!! Zonder dat je het weet heb je een groot verschil in mijn leven gemaakt… en daar ben ik je intens dankbaar voor!
Dit boek moet op de mammapoli’s komen te liggen en op plaatsen waar men op het moment dat deze diagnose je leven overhoop gooit, je het boek kunt pakken en herkenning ziet… maar tegelijkertijd ook hoop ziet… en dat je ondanks alles mooie stoere vrouwen en mannen ziet… ik vind het idee dat ik zoiets nalaat in mijn leven zo mooi… het ontroert me… en aan de andere kant is het natuurlijk ook heel helend voor mezelf… hoe meer ik naar de foto kijk, hoe meer ik zie dat ik misschien gewoon in dat rijtje powerpointwijven hoor… nah… een beetje dan toch he….