Aanvliegroute…

soms komen ze zomaar van links… als je er niet op bedacht bent. Dat doen ze het liefst….onbewaakt en dan toeslaan….hoewel dat natuurlijk niet helemaal waar is als je later terugdenkt maar zo voelt het op dat moment meestal. Net als je denkt dat je het allemaal best heus voor elkaar hebt komt daar zo’n zwarte wolk… buiten waait het, regent het en is het koud… en grijs… en zo is het ook in mijn hoofd… het waait…wat zeg ik…het stormt…. en ik heb het koud… en ben allenig. Vooral dat…. allenig….In mijn zere lijf, in mijn hoofd en in mijn huis… de muren komen op me af…

En dan kun je nog zoveel bloesems, tulpen, kaarsjes, knuffelkatten, om je heen hebben…je puzzel ligt klaar, fijne muziek aan, je bent weer aan het haken geslagen, je hebt een goed boek, hoewel ik het laatste deel van de zussen alweer uit heb (gil, zo jammerdebammer) … warm onder een dekentje… een lekker glaasje cola en een paar chippies die je van jezelf mag… allemaal goed… zou je denken… ik vind ook dat ik dat moet denken, dus ik tel al mijn zegeningen maar eens een keertje… en nog een keertje…en nog een keertje…. en meestal is dat genoeg, dan voel ik de rust terugkomen en ontspan….

maar eerlijk gezegd komen de zegeningen even mijn keel uit… dik vet vloek en nog veel meer lelijke woorden mijn keel uit….ik wil energie… voor mijn part door een spuit EPO in mijn reet… of 26 blikjes redbull……of het bloed van een profwielrenner…of alles tegelijk….maar ik ben alles zat…die puzzels, het haakwerk, de boeken, het komt me mijn neus uit…. ik wil naar buiten, op de fiets… of lopend, tien kilometer… minstens….. in het bos….en daarna wil ik dansen, een hele nacht… en naar de sterren kijken in de sneeuw en met een slee de berg af en er weer oprennen……. ik wil lachende spelende kinderen horen bij de vijver, de warmte op mijn huid… maar vooral wil ik mensen om me heen… maar mijn ogen vallen alweer dicht… wat nou mensen om me heen…. lekker gezelschap ben ik…

je zal maar twee weken in quarantaine moeten hoor ik mensen zeggen, wat een ellende… opgesloten… echt twee weken, WTF is dat nou… okay, ik kan naar buiten soms, dan doe ik boodschappen…of bezoek ik een keer een vriendin of mijn mams, of ga ik sporten…maar veel meer zit er ff niet in… en echt… het vliegt me zo aan… en ik ben niet zielig en ik ben eigenlijk nooit eenzaam, ook al ben ik veel alleen… ik heb heel veel contact met andere mensen, gelukkig….maar mijn niet bestaande energie bezorgt me een isolement waar ik het soms benauwd van krijg. Ik kom alleen nog functioneel buiten op een enkele keer na… kon je maar een potje energietjes kopen… en echt, het hoeft niet eens voor altijd….hoewel dat wel heel fijn zou zijn… maar ik begrijp ook wel dat de wereld daar niet klaar voor is….een Paola met energie…stel je voor dat dat losgelaten werd…daar moet je niet aan denken natuurlijk…dus ik ben bereid daar wat in te onderhandelen. Ik ben de moeilijkste niet…

Aan de andere kant kun je ook Dre Hazes zijn die een songtekst die faithfully heet quote nadat hij van de ene liefde van zijn leven weer terug is bij de andere… de ironie mensen, de ironie…. of nog erger, Monique die het kind weer in huis neemt… daar heb ik gelukkig geen energie voor… pfffff! Ha verdomd, toch een zegening gevonden… ik wist wel dat ik het kon!