zonder er al te dramatisch over te doen… ik slaap slecht. En dat mag heus het understatement of the year genoemd worden. Slapen is sinds ik tamoxifen slik iets geworden wat niet meer vanzelfsprekend is… het middel onderdrukt al mijn vrouwelijke hormonen, wat op zich goed is omdat mijn borstkanker hormoongevoelig is, dus je pakt alles aan om herhaling of uitzaaingen te voorkomen…. geen garanties natuurlijk… tot de deur zeg ik altijd tegen mijn oncoloog maar ik kan er ook niet mee stoppen gevoelsmatig….elke procent dat ik meer kans heb om het terug te krijgen maakt me zo misselijk van angst…. en dus ga ik maar door,  maar het is zo ongelovelijk heftig… de vervroegde overgang gaat met zoveel geweld dat ik soms van de hitte niet meer weet waar ik het zoeken moet… en dan dan 15 keer op een dag… maar nog steeds te doen he… ik zit overdag voor de ventilator, heb natte doeken in mijn nek, drink ijskoud, en gooi nu met die hitte regelmatig mijn kleren uit na een tripje in de winkel ofzo… en ja dan ben ik inmiddels thuis he (duh) en heb ik dus de gordijnen dicht he mensen mocht u soms denken dat ik overgegaan was tot naaktlopen…. nope, hoewel het erg bevrijdend kan zijn heb ik begrepen :) en oja, ik wapper met blaadjes en met herman die sinds kort in mijn tas zit…. herman rules:

voor u gaat denken dat dit way too much information is… er zit dus een dopje op en herman heeft een waaierhoofdje… ik zie opeens dat ze ook voor iets heel anders door zouden kunnen gaan… nope nee niet… daar heb ik het veel te warm voor mensen :-)

tot de nachten beginnen, dan is in mijn lichaam schijnbaar in de vergadering geweest en het besluit gevallen om er weer eens even flink tegenaan te gaan. En dus lig ik wakker…zit ik voor de ventilator… onder 1 dun dekbed…onder geen… onder twee…. onder geen… ik sta onder de douche om af te koelen, om 3 uur, of 4 uur of noem maar op… ik slik slaapmedicatie… mijn tamoxifen lacht daar hartelijk om… het werkt niet of ik val in de ochtend om zes uur in slaap om om 11 uur totaal van de wereld wakker te worden…. ik weet het niet meer…. ik ben op… ik raak in paniek van de kleinste dingen, huil om van alles en nog wat… ik ben zo moe….. dus heb ik net de huisarts gebeld om te overleggen na weken van over een drempel heen stappen… ze bellen me terug… ik heb om een anesthesist gevraagd maar ik geloof niet dat dat doorgaat maar ik dacht, ik zet hoog in…

ik hoop zo dat er een oplossing komt (zegt ze met een diepe zucht)

tot die tijd, mocht u mij oververhit tegenkomen, of met wallen tot onder mijn oksels… zeg maar niet dat ik er niet uitzie ofzo… ik ga vast huilen…en zoals u weet huil ik zo niet filmsterachtig maar gewoon met veel snot enzo… altijd zo’n gedoe

PS…morgen doe ik weer gewoon leuk hoor!! Beloofd!