Toen onze kleine Klaartje plotseling overleed brak mijn hart in duizend stukjes… ik heb zelden zoveel verdriet gehad bij het verlies van een dier en ik zei tegen Rob, dit ga ik nooit meer doen. Zoveel verdriet kan ik niet meer aan… we lieten Klaartje cremeren en ik haalde haar terug naar huis. Zij moest weer naar huis komen en we besloten dat het zo goed was en dat we onze Jip alleen zouden laten. Dat ging een tijdje goed, tot Jip duidelijk aan het verpieteren ging… hij was eenzaam, mauwde veel, richtte al zijn aandacht op mij en kon zichzelf totaal niet vermaken. Speelde niet meer, en verdween veel naar de zolder of lag bij mij. Prima natuurlijk als dat is wat hij wilde maar dat idee hadden we niet… dus opperden we voorzichtig of we niet toch zouden proberen er een poesje bij te nemen… maar ik durfde niet. Tot ik de kleine Helia voorbij zag komen bij Stichting Dierbemiddeling Europa. Helia was 10 maanden oud en zocht een plekje… ze kon goed met andere katten en wilde niet persé naar buiten. Omdat wij (nog) geen ren buiten hebben is dat wel een pré… hmmm misschien wel misschien niet….

Een aantal dagen later was er nog niemand voor haar… waarom snapte ik niet want ze was überschattig. Een klein lapje…. erg klein voor haar leeftijd maar ik voelde dat zij misschien bij ons zou kunnen passen. Toch vond ik het te eng… wat als het mis gaat, wat als Jip haar niet wil, wat als zij ongelukkig wordt, ik had heel veel wat alsen…. en vooral, wat als er wat met haar is, kan mijn hart dat nog een keer aan. Maar je kunt niet je hele leven je hart beschermen door dingen niet te durven of te doen…dan heb je misschien minder pijn maar je loopt ook zo ontzettend veel moois in het leven mis. Dus appte ik en toen ging het snel… na een aantal gesprekken hoorden we dat we haar op konden halen… in Rotterdam zat ze in de opvang…

Afgelopen zondag haalden we haar op… en ze is nu bijna een week bij ons. De eerste dagen waren niet makkelijk, Jip was totaal over de pies van angst en zij moest ook haar weg vinden. Hij spuugde van de spanning en wilde niet eten…. Ik heb ze veel apart gehouden maar ze ook regelmatig bij elkaar gelaten waar ik bij was… zij slaapt boven in de krabpaal die daar staat en hij beneden in de kamer. We hadden bedacht ze bij elkaar te laten na een tijdje maar zoals het er nu uitziet vind zij dit prima…ze gaat ’s avonds zelf al vaak naar boven.

Ze brengt zoveel leven in de toko… ze speelt, ze daagt uit en Jip speelt zelfs mee… we weten niet wat we zien :-) Hij vind haar overigens echt nog wel een veel te drukke kleine garnaal maar stiekem toch ook heel gezellig. Helia is stout, ondeugend, speels, lief, aanhankelijk en we hebben er onze handen aan vol. We moeten alles wegzetten want ze vind alles wat eetbaar is. Gisteren vond ik haar met het hoofd in de gebruikte soeppan waar ik de deksel vergeten was op te doen en als ik iets te eten maak is het zaak dat niet ergens neer te zetten. Wij zijn lerende zal ik maar zeggen :-)

Lief zonnetje… (Helia betekent zon in het grieks vertelde mijn buuf)… wat fijn dat je bij ons woont, het begin is er, we hopen dat je heel gelukkig mag zijn bij ons. Ik vrees met grote vrezen het moment dat er een kerstboom zijn intrede in ons huis gaat doen maar dat gaan we dan weer zien….voorlopig horen we haar regelmatig vertellen wat ze ergens van vind, en als ze geen Helia had geheten hadden we haar Diva genoemd… wat een dramaqueen :-) Ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen, ik probeer mijn hart nog een beetje te beschermen merk ik… kan nog niet loslaten, ben nog erg verkrampt en de stress om het allemaal goed te doen kost veel energie maar ik durf wel te stellen dat we met heel ons hart gaan proberen haar hier een goed plekje te geven samen met Jip.

Wees welkom garnaaltje!