ik zie tig dingen voorbij komen op facebook…het is wereldkankerdag vandaag….lieve berichtjes, mooie gebaren en vele verhalen… ik ben vooral bij Daphne… en bij Acda en de Munnik… en wat was en nooit meer komt… soms kun je opeens iemand zo missen dat het letterlijk pijn doet in je hart… ik hing vandaag een beetje in de hema en de action en reed vooral rond met keiharde muziek aan…. hoe langer het duurt dat ik haar niet zie, hoe meer ik haar ga missen… het verdriet wordt niet minder… het is er alleen niet altijd zo heftig gelukkig maar minder…nee, ik merk dat niet….

Ik kreeg tweede kerstdag haar plakboek en foto album van Acda en de Munnik van haar ouders… ik zie een georganiseerd plakboek en schiet in de lach, die van mij was een grote chaos, die van Daph natuurlijk niet… dat snapt iedereen… ik kijk naar de foto’s en ik hoor ons nog buiten gillen nadat we een fantastisch weekend in Delft hadden gehad… twee avonden op rij 1, voordat we verbannen werden naar achteren en logeren in Mamalou… een pipowagen in het hartje van Delft…de middagen in het Vondelpark… de vele keren dat we ’s nachts in de rij lagen voor kaartjes, en de vele avonden dat we in het theater zaten in heel Nederland… dat wij beiden kanker moesten krijgen en dat jij in het jaar stierf dat onze mannen er mee ophielden vind ik zo bizar…. we waren erbij toen het allemaal begon en we waren er bij toen het stopte in Carré…

maar ik voel me zo beroofd…

van mijn muziek

van een groot onderdeel van mijn leven

en vooral van mijn lieve leuke grappige vriendin…..

ik zie foto’s en ik voel het gemis…

zo hard…

het is wereldkankerdag vandaag Daphne…

en ik mis je zo ontzettend!!

Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht

Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet cafe
Ik zal er zijn zodra je even denkt
ik heb er vrede mee

Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: Nu heb ik rust
Heb ik je onverwachts en zachtjes
Keihard op je ziel gekust

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet

Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte grote verdriet

Ik schuil in weggestopte foto’s
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank

Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet

Naar het liefste kom ik ’s nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan