afgelopen vrijdag ben ik begonnen met een oncologisch trainingsgroepje…. wij noemen het trèèèènen :-) Jammer dat ik geen trèèningspak heb maar dat terzijde. De eerste 20 km heb ik weer in de benen gefietst…en ik deed nog wat meer dingen om sterkere spieren te krijgen, drukte wat kilo’s weg met mijn benen, deed oefeningen en trainde mijn armen en dat is nogal een happening met die rechterarm…. dus fijn dat het onder begeleiding kan van een deskundige….echt, zo blij dat dit zo kan. Ik kan niet hard genoeg benadrukken hoe belangrijk het is dat dit bestaat. Aankomende dinsdag ga ik weer en vanaf nu twee keer in de week… bring it on! Ik ben er klaar voor.

volgens haar had ik een big smile toen ik daar bezig was… ze zag me gewoon opknappen… soms kun je van geluk bijna uit elkaar klappen he… omdat ik weet dat daar de weg is… naar herstel weer… ik heb zo’n behoefte aan de vrijheid die ik op de fiets ervaar… dat het maar heel snel beter weer mag worden zodat ik het weer buiten kan proberen. En ja dat kan nu ook in de regen en de wind maar dat kost zoveel energie dat ik niet meer fietsen kan… maar ik weet ook dat ik er weer energie van krijg als het wel weer kan dus dat die lente maar eens opschiet en mijn lijf vooral weer eens een beetje normaal gaat doen…dat ook… en dat ik niet te lang binnen hoef te fietsen…. want kijk nou zelf… dit is geluk: