We zijn eindelijk weer in het prachtige Frankrijk… na al die jaren… wat superfijn. Het weer is tot nu toe heerlijk en ik geniet er zo van. Ik heb nu pas tijd om even een berichtje te gaan posten. Dat zegt genoeg denk ik… of het zegt vooral dat ik een watje ben en heel veel moet rusten… ik zelf hou me bij de eerste variant, maar da’s logisch. :-)

Gisteren was onze eerste trainingsrit. De beklimming van Col d’Oz stond op de planning, en ik had er stiekem toch wel schrik voor… ik heb echt maar heel weinig kunnen fietsen omdat ik het niet zo goed deed… keistom!! Maar goed, als je naar beneden gaat moet je ook weer naar boven… dus ja, het eerste gedeelte ging als een tierelier, heerlijk naar beneden zwieren… hoe leuk is dat. Ondertussen zo genieten van het uitzicht… wat is het hier toch wonderschoon..

En dan weer naar boven, eerst maar even in mijn eentje met de versnellingen oefenen en de nieuwe schoenen in en uitklikken… dus ik liep als een gek heen en weer te klikken op het eerste stukkie… ik gok dat het echt vertrouwen uitstraalde…nou die Paool die komt er wel…

En dan de bocht om naar Oz… en het is niet eens een yellow brick road :-) Maar het voelde meteen goed, klein verzet en gaan met die banaan (zonder sliertjes he… dat dat even duidelijk is)..

Ik heb een heel stuk alleen gefietst, helemaal zen en alleen met de bergen en mijn fiets. Het enige dat ik niet had verwacht is dat ik er zo emotioneel door zou worden…. dat overviel me behoorlijk… maar het doet toch meer met je blijkbaar…. ik had het kunnen weten he, ik ben zo’n jankert… calimero is er niks bij en wees eerlijk, wat een irritant eendje is dát zeg! Maar hee, ik was allenig, dus wie dut mi’j wat vandage…ik heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen…

op naar nog meer moois!!