wat een week… maar dan ook echt! Ik had geen idee wat ik kon verwachten…sterker nog, ik was nog nooit in zuid Frankrijk geweest… ik had wel eens een berg gezien…. maar dat waren zoals nu blijkt gewoon mierenhopen ofzo… kwestie van perspectief…

wij gingen hier bij Beek de grens over en daar begon onze vakantie al… want dat het hier in de achterhoek mooi is dat wisten we wel…maar de hele weg door Duitsland, en net voor Zwitserland naar Lion, als in een engelse leeuw :-) (onze tomtommeneer noemde Lyon, Lion toen we nog in Duitsland waren…eenmaal in Frankrijk schakelde hij over op Lyon maar ja, toen was het kwaad al geschiedt… dat raak ik nooit meer kwijt :-)… maar goed, ik dwaal af…bij Lyon dus naar beneden… en daar doemden opeens de alpen op… zo ontzettend mooi… tranen prikten in mijn ogen, ik heb wel 300 keer gezegd hoe prachtig ik het vond… en na een reis van bijna 12 uur stonden we opeens onderaan alp d’huez… niet te bevatten… wát een berg en wát hoog… er gaan mensen tegenop wandelen en fietsen en hardlopen…hoe dan? Ik deed het al in mijn broek in de auto… wat een bochten, en vooral wat een hoogte… maar je voelde meteen de sfeer, mensen waren spandoeken aan het ophangen, overal stonden al kaarsen in de bochten en overal fietsers en wandelaars aan het trainen… hier ging het gebeuren!

Chantal en haar mams wachten ons op, wat fijn was dat… ik zag er een beetje tegenop… mensen waren er allemaal al dagen en misschien pasten Rob en ik er wel helemaal niet tussen ofzo… je kan je maar druk maken in het leven he… en het sloeg ook nergens op….gelukkig :-)

Alles wat er georganiseerd was, de sfeer, de berg, de mensen… het maakte zo ontzettend veel indruk op me…. ik had mijn rolstoel mee, en mijn rollator maar het moment dat we het dorpje boven op de berg inreden wist ik dat dat niet uit de auto zou komen… het zou veel te zwaar zijn… maar als ik naar de finish wilde moest ik er wel komen zonder auto… opeens overviel het me, ik kan hier geen kant op… sterker nog, ik kan verdomme niks… zo dichtbij en zo veraf tegelijk… want ik zou nooit die berg op kunnen wandelen of fietsen of wat dan ook…sterker nog, ik kon niet eens naar de finish lopen…800 meter steil omhoog… tranen van frustratie dat ik nooit zoiets gaafs zou kunnen doen… nooit over de finish komen, mijn naam horen noemen… en zoiets geweldigs volbrengen… groen van jaloezie was ik…niet omdat ik hen dat niet gunde, verre van…maar omdat ik zelf ook zo graag iets zou willen betekenen… kortom…frustratie all over the place…. ooit namen we een rugzakkie mee en gingen we wandelen en dingen bezichtigen… nu moest ik nadenken of ik mee wilde naar de winkel of toch maar beter van niet…. waar hebben we het over?

Natuurlijk is dat thuis niet anders…maar omdat ik daar veel op bed lig en ondanks alle niet zo heel goede beslissingen (hoest hoest zeswinkelsachterelkaarafkleppenofzo hoest hoest) maar hier ben ik in mijn eigen wereld en kan ik me toch beter redden….of valt het niet zo op…. daar bleek opeens hoe weinig ik nog kan… het overviel me zo… waarschijnlijk omdat ik ook al zo ontzettend emotioneel was…ik voelde me zo’n ontzettend watje… hier ging iedereen geschiedenis schrijven, grenzen overwinnen en fantastische dingen laten zien… en daar was ik… ik kon misschien wel een keer zelf een stokbrood halen… niet echt iets om over naar huis te schrijven he…

We liepen een beetje rond, ons appartement stond aan de route dus dat was heel fijn, maar de gezelligheid gebeurde 800 meter verderop…en omhoog…we stonden onderaan die steile weg te kijken en Rob vroeg wat ik wilde doen…leek me logisch…naar de finish… loop maar in je eigen tempo..ik kom wel… en daar begon ik omhoog te lopen… en rusten op een muurtje, en weer lopen en weer rusten en weer lopen… het was afzien maar ik kwam er… volgens Rob was het mijn eigen alp…lief maar zo voelde het niet… gewoon niet… ik had niet gedacht dat ik zo ontzettend met mijn beperkingen geconfronteerd zou worden.. nu viel dat natuurlijk extra op door al die mensen die alpen opfietsten om me heen… en ik weet heus wel dat ik mezelf niet moet spiegelen aan hen en dat het er voor hen ook heel anders uit zou zien als ze al mijn ziektes erbij kregen maar toch… het was heftig, in alle emoties, ik ben ontzettend gelukkig en blij geweest maar ook ontzettend verdrietig en gefrustreerd… daar had ik van tevoren geen rekening mee gehouden… ik ging tenslotte niet voor mezelf…het heeft ook te maken met mijn halfvolle glas, ik kijk altijd naar wat ik nog wel heb waardoor ik de dingen die ik niet heb makkelijk naast me neer kan leggen….maar hier ging dat even niet want ik werd ontzettend teruggeworpen op mezelf….wat een rare gewaarwording…. maar ik denk zomaar te weten dat het zo heeft moeten zijn….het was een fantastische ervaring die ook mij op mijn eigen microniveautje heel veel gebracht heeft… ik ben oprecht zo gelukkig voor vriendinnetje, (wat zeg ik, dat is een understatement…ik straal als ik er aan terugdenk gewoon)  heel erg trots, heel verbonden met iedereen daar op die berg  heb leuke mensen leren kennen en ik heb een paar fantastische dagen met mijn lief gehad… en als het me niets anders opgeleverd had dan dat ik zo blij voor vriendinnetje zou zijn is het het nog waard geweest, want dáár ging het voor mij om….altijd! Dat ik erbij was om haar te zien shinen….ik zal altijd die keuze weer maken als ik de mogelijkheid heb….en dat ik last van mezelf had moest schijnbaar ook zo zijn… ik heb nog met wat dingen af te rekenen… dat zoeken we de komende tijd wel uit…

’s Avonds ging ik met de rhonna app een foto bewerken, ik gebruik die heel vaak en opeens kwam ik deze tegen… tranen in mijn ogen… ik had hem nog nooit gezien… en nu opeens wilde het universum mij wat zeggen… dat mijn traject misschien ook wel iets te betekenen had… mooi!

Wie weet zie ik dat zelf ook eens

:-)