en zo vond ik mij vanmorgen huilend aan de telefoon met een kattengedragdeskundige…. waar we eerst nog wel konden lachen om TJ (TerrorJip) begint het nu wel echt een probleem te worden met het mannetje… laat ik voorop stellen dat hij ontzettend leuk en lief en grappig is, hij is heel aanhankelijk en waar ik ben is hij ook…hij ligt heel veel bij me en is een grote knuffel,  tot zover: Leuk!

aan de andere kant weet hij van geen ophouden, ik speel met hem, hij heeft ontzettend veel leuke uitdagende speeltjes etc. maar hij heeft ontzettend veel energie… ook niet erg, dat zijn kittens, hij is nu bijna een half jaar oud en ik snap dat hij veel en lekker wil spelen… het probleem is dat hij al die energie op mij richt…zowel in zijn spelgedrag als agressie… hij valt mijn handen en voeten aan en bijt me… veel en vaak… mijn armen zitten onder de krassen en beten en dat kan ik niet gebruiken, zeker niet aan mijn amputatiekant waar net een ontsteking weg is…of in mijn zere neuropathie peutjes waar sommige tenen na de chemo geen nagels meer hebben… ik heb van alles geprobeerd, boos worden, negeren (niet echt te doen met die scherpe tandjes en klauwen in je voeten of armen en handen) oppakken en niks zeggen en in de gang zetten… and so on…adviezen zijn ontzettend tegenstrijdig, nooit dit, nooit dat maar ondertussen precies het tegenovergestelde van elkaar beweren…. hij gilt als ik sta te koken de hele keuken bij elkaar omdat hij er bij wil zijn, hij loopt me als een schoothondje achterna en kan zich soms erg goed zelf vermaken, vaak ook niet….ik ben ontzettend veel thuis maar het mupke is eenzaam… en een tweede kat zie ik echt niet zitten… ik heb er echt stress van…

vanmorgen had ik het na de zoveelste aanval gehad…tot bloedens toe gebeten worden vind niemand leuk denk ik…. dus ik belde de dierenarts die in ieder geval feliway voorschreef, dat doe je in het stopcontact en geeft iets vrij waar katten rustiger van zouden kunnen worden en ik kreeg het nummer van een gedragstherapeut voor katten… can you believe it zeg, 5 en halve maand oud en regelmatig een onhandelbare tijger…zij had toevallig spreekuur voor vragen dus dat heb ik meteen gedaan…dat zegt wat over mijn wanhoop op het moment want ik zou dat normaliter nooit gedaan hebben, ten eerste hou ik niet van bellen met vreemde mensen en ten tweede kan ik toch wel gewoon een kat opvoeden ofzo… zij gaf aan op het moment net zo’n beestje in huis te hebben die ze op had gevangen van mensen die na een week besloten niet voor het dier te kunnen zorgen omdat hij iedereen aanviel… een grieks opvangkatje… of zoals zei noemde een griekse terrorist :-) hetzelfde verhaal, er zat ws siamees in en straat/boskat…ook dat klinkt me ontzettend bekend in de oren… het komt er op neer dat we beslissingen moeten nemen… hij gaat in ieder geval zo snel mogelijk naar de dierenarts voor castratie en dan kijken we verder… het schoffie zal ws naar buiten moeten en heeft veel meer leven nodig dan ons kleine gezin… hoewel ik heel duidelijk had aangegeven dat rob en ik alleen waren en een binnenkat wilde, zij voorzagen geen probleem… ik dus ook niet…misschien naief  maar zo ontzettend goed bedoeld….

en nu zitten we er mee, met mijn gerafelde armen… en een gefrustreerd klein katje…

ik heb er zo’n verdriet van… heb je 15 jaar twee katten gehad die we heel snel na elkaar in moesten laten slapen en dan wil je iets goeds doen door een diertje te adopteren en een warm mandje te geven en gaat het tot nu toe behoorlijk mis….en hoewel iedereen steeds zei dat ik het heus heel goed deed heb ik steeds gezegd dat het niet goed voelde, dat hij tekort komt bij ons en meer nodig heeft… je gevoel houdt je niet voor de gek he…

ik vind deze valentijnsdag tot nu toe dikke vette kak