toen Jezus nog Hendrik heette zeggen wij altijd…

ik zit veel in vroeger op het moment…. ik bracht net mijn mama wat kwarkoliebollen en appelbeignets van de bakker zodat ze ook mee kan genieten vanavond. En ik rij terug… de top 2000 staat aan, ik zing mee met highway to hell, en daarna gaat hij over in Pink Floyd’s Another brick in the wall… die koos ik niet dit jaar in mijn lijst, ik ging dit jaar voor Wish you where here… ik mag van mezelf altijd maar 1 plaat per artiest, heel veel strepen dus…. maar pink floyd heb ik vooral by proxy gehoord uit de kamer van mijn broertje en het heeft geholpen want ik hou er van…en terwijl ik meezing met heeeeee teachaaaaaaar leave us kids alone voel ik een traan over mijn wangen lopen… nah Paool, zo erg is het toch ook niet probeer ik nog tegen mezelf te zeggen, maar dat is het wel… ik schiet vol… de muziek brengt me in 1 klap terug naar mijn jeugd. Ik ben in de jaren zeventig nog een klein meisje maar mijn liefde voor die muziek is er altijd…. ik hou van de mijngodwewarenzostonedalseengarnaalmuziek…. ik kan me daar helemaal in verliezen… en jullie stellen je nu een dansende Penny de Jager Hippie voor he?…. en ja,….dat klopt! Ik ben toch bijna altijd alleen en de katten zijn er aan gewend, die denken dat alle mensen zo gek zijn als ik door de kamer zwier…mijn huis, mijn zwier… Ha!

Ik ga deze week van mijn eerste schuifelplaat (Angie) naar verliefd op de jongen die later mijn man werd (Romeo and Juliet) , en van de kamer van mijn broertje naar mijn eerste LP (bridge over troubled water) Ik zing mee met Dock of the bay van Otis en Walk on the wild side van Lou dat we met een schoolbandje deden en meneer de president van Boudewijn de groot dat ik zong in een schoolmusical… totaal onbevangen… zou ik nu nooit meer durven…maar dat terzijde.

Mijn halve singel en platen collectie komt voorbij, van Abba tot Fleetwood Mac tot de Dire Straits. Aan de muziek van nu heb ik weer andere herinneringen, maar daar zit toch iets heel dieps merk ik… ik moest van de week heel hard fietsen naar het ziekenhuis omdat het me eindelijk gelukt was om samen met vele anderen opeens Bruce Springsteen’s Jersey Girl te horen, voor het eerst in de top 2000, de aanhouder wint. Die wilde ik thuis horen en niet op de fiets maar dansend in de kamer….Ik wilde dat meisje zijn dat hij uit het publiek trok in Dancing in the Dark… en zij droomde toen nog niet dat ze Monica zou worden ooit in Friends :-) Maar Jersey Girl…in de live versie….ik voel dat als intens geluk.

Misschien is het melancholie, vind ik meer troost in de muziek nu in deze rare tijd? Ik weet het niet, het is altijd belangrijk voor me geweest maar nu helemaal. Ik doe overigens niet mee aan het vroeger was alles betergedoe want we hebben fantastische muziek ook hier in het nu…. maar daar heb ik andere herinneringen bij… deze gaan naar een tijd dat het leven nog voor me open lag, ons hele huis naar hyacinthen rook omdat papa kerststukjes maakte, ik in de zon licht gaf met mijn witte huid met sproetjes… dat ik alles nog kon worden en er zelfs vanuit ging dat er altijd sneeuw zou zijn en dat schaatsen gewoon een hobby kon zijn die je in de winter deed op de vijver bij het kasteel……. boy, bleek dat even tegen te vallen… naja, dat dus…

Kortom.. ik heb een bescheiden trip down Memory Lane…

en dan ga ik nu luisteren naar Michael Kiwanuka… uit 2016…wonderschoon want ja, ook nu is er fantastisch muziek!!