Een jaar geleden alweer… wat vliegt de tijd toch, het hele jaar door kreeg ik herinneringen waar Francy reageerde op mijn berichtjes… ik koester die keer dat ze samen met Tallie bij me op bezoek kwam als grote verrassing toen ik zelf weer totaal in de prak lag… ik schreef iets voor haar afscheid …dit is een klein stukje daaruit:

 

Toen ik hoorde dat ik kanker had viel mijn wereld in duigen… en ik denk dat dat voor ons allemaal geldt… het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen en ik zat in een grote bubbel narigheid…maar na verloop van tijd merkte ik dat ik op zoek ging naar antwoorden op mijn vragen, naar behandelmogelijkheden, naar steun, naar hoop… en zo vonden wij elkaar door een simpele app op onze telefoon te installeren die later een groep op facebook werd.

Van lotgenoten werden we langzamerhand vriendinnen. Wij hebben samen zoveel plezier gehad, en zoveel mooie dingen gedeeld….als de kanker ons iets positiefs heeft gebracht is het wel dat wij allen elkaar hebben leren kennen. Persoonlijk had ik liever gehad dat we als gemeenschappelijke hobby kantklossen hadden of voetbalplaatjes sparen maar dat is een ander verhaal… het is zoals het is… wat ik van Francy heb geleerd is dat we elkaar vonden in onze manier van omgaan met onze ziekte, dat je geen invloed hebt op wát er allemaal met je gebeurt en wat je moet doorstaan in het leven maar dat je wel kunt bepalen hoe je daar mee omgaat… dat de kracht in jezelf zit… en dat is iets dat wij voor de rest van ons leven met ons meedragen. Je bent ons grote voorbeeld als het gaat om kracht, veerkracht en hoe sterk iemand kan zijn…jij was zo ongelooflijk stoer en dapper! wat heb ik daar een enorm veel respect voor!

Lieve Francy, we gaan je zó ontzettend missen… maar je zit in ons hart en daar ga je nooit meer uit! Dank dat je zo’n lieve vriendin voor ons was…. jij hebt verschil gemaakt in onze levens.

En dat is echt zo… soms komt er iemand in je leven die echt verschil maakt… vanuit de lotgenotengroep heb ik een aantal hele dierbare vriendschappen… intens, warm, gelukkig, wij begrijpen elkaar en ja wij lachen ook heel heel veel…. we zijn net mensen…. en ze brengen me zoveel in mijn leven… keihard lachen, keihard gelukkig zijn voor elkaar en met elkaar en ja, ook keihard verdriet is daar een onderdeel van…maar verdriet kan er alleen maar zijn als er ook heel veel liefde,  warmte en houden van is geweest en dat zal bij mij altijd 10.000 keer belangrijker zijn dan de dood.

Vandaag mis ik haar…. ben ik verdrietig, brand ik een kaarsje… maar ik ben ook heel blij dat ik deze ontzettend waardevolle vriendschap mocht meemaken.