ik kom het nieuwe huisje van mijn moeder binnen die ik alleen nog maar leeg had gezien op wat dozen na… oh wow… ik knipper een paar keer met mijn ogen… okay, vol en nog een beetje rommelig, logisch want alles moet nog op zijn plek vallen… maar er is zoveel gedaan… en ik schrik er van….

opeens is het echt, woont mijn moeder met haar spulletjes ergens anders. Het tafeltje met de urn van mijn vader en zijn foto… ik kijk een tijdje rustig rond en zie Nimo rondscharrelen die de weg kwijt is…voor poesjes is verhuizen ook een happening zie ik…

ik dacht dat het voor mij allemaal wel mee viel… okay, mijn oudershuis maar ik was al heul lang zelf verhuisd… dus waarom valt het zo zwaar opeens… ik stopte het weg… blij zijn voor mama en het niet moeilijker voor haar maken…dat was mijn motto…  maar mijn mam woont nu gewoon ergens anders… en het raakt me

gewoon

dacht ik

dus ik loop na een tijdje door naar het balkonnetje die vol zit… met broerlief en zusje en vrienden en mama…druk…. ook vol…

het vliegt me aan

en zegt mijn broer, wat vind je ervan?

en ik zeg, rommelig

serieus…. ik zeg rommelig

tegen mensen die zich te pletter hebben gewerkt om alles te verhuizen en mama een fijne plek te geven… ik schrik er meteen van maar kan het ook niet meteen uitleggen… het is druk… en vol…maar vooral in mijn hoofd…

daarnaast speelt dat ik dus niet mee kon helpen met het fysieke gedeelte en ik weet heus wel dat ik ook veel heb gedaan maar ook dat is blijkbaar wat zerig in mijn toch al zere herstellende lijf die het zwaar heeft om deze aanval af te weren… ik ben moe, en op en opeens is mijn moeder verhuisd… ik ben in de war… ik zie dat ze moe is, en pijn heeft… en dingen niet kan vinden…en ik wil het oplossen…. allemaal… ik wil dat ze wat eet… en ik zorg en bemoei en loop te redderen….ook voor mezelf….. oplossen…

maar dat kan even niet…

ik stuur later een appje naar mijn broer en zussie dat ik het zo niet bedoelde

en vandaag zit ik rustig achterthuis en snap ik dat het allemaal heel snel ging en ik ook moet wennen… en dat het wel degelijk een dingetje is dat je moeder na 51 jaar opeens ergens anders woont…. voor haar maar ook voor mij…..dus sorry voor mijn trutopmerking lieve mensen….

soms is het opeens moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk zoals Brigitte Kaandorp zou zeggen

mam geniet van je huisje… ga ik ook doen…. ik weet zeker dat het heel snel jouw huisje is en dat het vertrouwt voelt om daar naar toe te rijden en bij je te zijn… dat voelt vandaag al heel anders… ik zit met een glimlach aan het mooie plekje te denken en weet dat je er heel gelukkig bent en gaat worden…

want wát is het mooi!!!!!!