mijn gevoelens gaan alle kanten op deze weken, van intens verdriet naar huilen van geluk en keihard lachen… alles is aan de oppervlakte… dat kan heel fijn zijn en soms heel zwaar… nu ben ik altijd al wel van de diepe dalen en de hoge bergen geweest… voelen is voelen… zo erg dat als ik in feestgedruis terecht kom de blije onrust kan voelen maar me ook heel naar voel als ik voorbij een cafe loop waar ruzie is…of ik het absorbeer… geeft niks maar het is heftig soms… ik vind daar verder niks van, het is gewoon zo… ik ben niet gelijkmatig,  nooit geweest…alles is intens…

dus ging ik van heel verdrietig naar kijkmijnoueenszieligzijn hier in bed…en dan moet ik oppassen… ja mijn ogen staan op stokjes en ik ben uitgeput…geen rust gehad nog maar moet wel… dus mijn lichtje is uit… maar dat is niksnietzieligpaool! Kijk wat je er voor hebt gehad… onvoorstelbaar groot geluk kost ook energie… punt. of uitroepteken!

dus net op het moment dat ik me over wilde geven aan zelfmedelijden kreeg ik een prachtige lieve kaart van mijn lieve vriendin…met de liefste tekst ever… en een keilief klein cadeautje… dat er iemand een engeltje voor mij had gehaakt, hoe lief… en ik huilde…heel heel hard….. en ik besefte dat ik een ongelooflijk rijk mens ben met zoveel lieve mensen om me heen.

Keilief! En een beetje aan heb bijgedragen? Heel veel aan heb bijgedragen bedoel je… mijn grote voorbeeld ben je met je doorzettingsvermogen en je kracht, 3 keer de alp op ondanks alle kakzooi van je ziekte… en je humor, je humor… dankbaar voor jou in mijn leven.. stoer wijf! Breast Friends Forever… en hee, samen hebben we er gewoon twee! :-) En mijn volgende uitdaging….geen idee nog, maar die komt er wel….

DIe avond kreeg ik een schaal met heerlijke hapjes die ik had gekregen van Verwenmoment gemaakt door Anouk, en kreeg ik voor een heel klein prijsje mijn wensjurkje in de brievenbus… mijn wensjurkje!….in die prachtige kleur, met die mooie vogelprint…zomaar, hopla…daar was ie dan… omdat iemand hem aanbood op de groep en mijn naam er op stond… ja het leven is soms keizwaar en het verdriet en de intense moeiheid tekent me, ik zie het in mijn ogen, mijn strakke witte bekkie…  maar daar tegenover staat altijd weer iets moois in mijn leven. #dankbaar

nu is het zondagmorgen, het is een grijzig weer… ik hou er niet van maar het deert me niet…ik ga op de fiets straks naar de verjaardag van een vriend, Rob neemt wel een blij jurkske mee… zodat ik toch een beetje fris en fruitig kan zijn daar …. en moe ben ik toch wel…. ik drink nu een kopje verse muntthee met zoethout…gewoon omdat dubbel en dwars ens zo dik is zoals mijn mam altijd zegt… en dat soms moet….

gewoon omdat het kan!