In januari werd ons leven opgeschrikt met het heel plotseling overlijden van de vader van Liefste. Los van het feit dat dat heel verdrietig was en nog steeds is kwam er ook heel veel op ons af daarna. Want moeder was tien jaar geleden al overleden dus was daar opeens een huis dat verkocht moest worden… en leeggehaald moest worden. Letterlijk een heel leven afsluiten….maar ook óns leven daar afsluiten….

Het afgelopen halfjaar hielden wij ons bezig met opruimen, dingen uitzoeken, anderen blij maken met mooie dingen, zelf herinneringen meenemen of spullen die we niet kwijt willen en naar de kringloop gaan. De laatste keer hadden we alle kopjes, etc mee en nadat we die van de kast naar de tafel naar de auto en naar de kringloop hadden gebracht zonder dat we puzzelstukjes hadden zetten we het voor de laatste keer op de kar, keken we elkaar aan met een klus geklaard blik en liepen we terug naar de auto…om nog voordat we de deur open hadden gedaan klatskletterrinkeldekinkel te horen… okay…. niet kijken.. blik op onverstoorbaar…. we gingen zitten in de auto, haalden diep adem, keken elkaar aan en gingen ook stuk…bizar dit… hoe dan? Even keihard lachen…. het is zo louterend….
Maar goed….onze gevleugelde uitspraak sinds die tijd is, “gooien we dit weg of laten we het door de kringloop op de grond flikkeren?” Het kan zo op een tegeltje :-)

Liefste houdt zoveel mogelijk de tuin bij, en dat is een heel werk…we stofzuigen, lappen ramen en ruimen op…. we vullen vele dozen…we lachen om alles wat er altijd bewaard moest worden, om de vele rieten mandjes, zijn ontroerd door de bakjes waar de ribbeltjeschips altijd in zaten en zien de struik die met kerst altijd versierd werd….stukje bij beetje wordt het huis leger… we halen kasten uit elkaar… ik voel me bezwaard, door het leven te gaan van 2 mensen die van elkaar hielden en er nu niet meer zijn. En niet alleen hun leven maar ook die van opa die tot aan zijn dood op 100jarige leeftijd bij hen inwoonde aan de achterkant…. Ik laat papieren en belangrijke dingen voor liefste en zijn zus om uit te zoeken en probeer verder met alles te helpen…we lachen veel samen maar kunnen ook volschieten door onverwachte dingen….. het is moeilijk, mooi, druk, het is van alles…maar het kost ook energie….veel energie… niet alleen lichamelijk maar ook in onze koppies. Het verlies was zo onverwacht en het huis voelt zo leeg… de ziel is er uit. Dat maakt dat je iedere keer weer afscheid neemt als je de deur open en dicht doet…. en aan de andere kant is het fijn om er te zijn… rollercoaster… maar mijn lijf is moe…doodmoe. Ik lig weer meer op mijn bed. Toos Energieloos noem ik mezelf… en Toos is niet mijn favoriete persoon…ik kan er niet zo goed tegen, word er onrustig van en dat kan ik nu net niet gebruiken. Ik moet rust nemen…, mijn hoofd moet rust want ik vergeet weer meer…. en mijn lijf moet rust want ik wil weer op mijn fietske…. en dus ga ik morgen niet mee helpen de grote spullen uit het huis te halen… ik stap later wel weer in om te helpen.

Want het huis is verkocht…… er gaan weer mensen gelukkig in worden!! Dat verdient dit prachtige huis ook….er gaat weer geleefd worden, mensen gaan het in het huis wonen, het inrichten en veranderen naar hun smaak, ze gaan er zingen en dansen, huilen en lachen en een leven opbouwen…. ik word daar zelf ook oprecht gelukkig van, ook al doet het ook best zeer dat het huis dat pa en ma gebouwd hebben straks van iemand anders is. Maar zo moet het zijn… het leven doet wat het leven moet doen. Dat ze er maar heel gelukkig mogen worden… onze herinneringen zitten niet in het huis, maar in onze harten.

Huizen in de binnenstad

Die huizen in de binnenstad,

waarvan je eens de sleutel had.

Elk wonen voel je als voorgoed,

totdat je toch verhuizen moet.

Je naambord bij een andere bel

en na wat weken went het wel.

Je treft je oude huizen aan

en kunt er niet naar binnen gaan.

Ze staan er nog precies als toen

hun huiselijke plicht te doen.

Ondanks de reuma in hun hout

worden ze heel erg langzaam oud

en halen ’t jaar 3000 wel

als ’t goed blijft gaan met Stadsherstel.

Die huizen in de binnenstad,

waarvan je eens een sleutel had,

waar nu een ander slaapt en eet,

die nog van geen verhuizen weet.

Willem Wilmink