Het is morgen 6 jaar geleden dat mijn wereld even totaal in elkaar stortte… ik ben al een week niet lekker in orde, wil huilen maar snap niet waarom… en dus doe ik dat ook niet… tot vanmorgen het kwartje viel…. lowlands weer… hoe is het toch mogelijk dat ik dat elk jaar wel voel terwijl ik de link totaal niet leg….ik hoef maar terug te lezen in mijn blog om het vaker tegen te komen….mijn ademhaling zit hoog, mijn lijf doet pijn en ik voel aan alle kanten dat er wat is…. en toch klikt het dan toch niet in mijn hoofd… bizar….
Rob was dat weekend daar en ik bracht dat weekend eigenlijk alleen maar op de badkamer door omdat ik dacht iets te voelen, of niet, of wel, en zat er nu een deukje in mijn borst, nee zo niet, ja maar zo wel….en het zal wel niks zijn, of toch, Oh god, het zal maar kanker zijn?… nee joh… als ik zo voel zit er niks… maar wat als het toch kanker is? en dan? en dan? Ik kan zelfs die angst weer proeven… zittend op de wc, borst in mijn hand…en maar voelen… op een gegeven moment doet alles zeer….gekmakend!
en ik probeer weg te stoppen dat ik ook toevallig morgen weer een mammografie moet maken… ik heb niet alleen een ontzettende hekel aan dit verschrikkelijke onderzoek maar op een datum als dit is het opeens iets waar ik een dikke strot van krijg…
6 jaar geleden… maar vandaag voelt het opeens als gisteren… ik kijk naar de foto’s die ik die week maakte… een paar maanden geleden heb ik deze BH weggegooid… omdat ik hem toch nooit meer aan zou kunnen… niet met verdriet, gewoon, oja, hier heb ik niks meer aan… en zo is het meestal gelukkig ook… nu lukt dat even niet… ik voel weer die angst… mijn lief en ik samen zittend op een bankje, hand in hand, mijn borst was net geplet, onder een echo geweest en kapot geschoten door 5 puncties… de radio stond aan… “zeg me dat het niet zo is”, zong Frank Boeijen…echt dat verzin je toch gewoon niet… ik kan er nog niet naar luisteren….
Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant
Een tafel voor twee
Ik heb gebeld, ze weten ervan
En we drinken totdat de zon opkomt
En we vergeten
De oneerlijkheid van het lot
maar het was wel zo… morgen ga ik weer richting ziekenhuis… en natuurlijk komt het vast weer terug…. en kan ik weer lachen en kijken naar die foto aan de andere kant…. die vrouw die er over het algemeen in slaagt om stevig in de wereld te staan….
maar vandaag….
vandaag voel ik het niet.
Lieve Paool,
De datum dat je het voor het eerst merkte of te horen kreeg, zal altijd als een zwaard boven je hoofd hangen. Elke controle is een hel….. Ik vind je een supersterke vrouw en natuurlijk zijn er dagen dat je je even niet zo voelt.
Zet ‘m op powervrouw! En succes met je mammografie