en zo zat ik dus gisterenavond in Helmond bij de Benefiet van een aantal kanjerteamgenoten… ik had “ja” gezegd op de vraag of ik mijn verhaal wilde vertellen tijdens deze avond en stiekem was ik daar ernstig nerveus voor…niemand die dat zag natuurlijk…dus daarom zeg ik het maar even *gniffel* ik vind spreken in het openbaar eng… gewoon echt heel eng… maar ik wil ook heel graag vertellen waarom 2climb2raise zo belangrijk is, wat het met mij gedaan heeft en wat het voor toekomstige stokers kan betekenen. Naast het feit dat het natuurlijk leuk is een toffe avond te organiseren voor een goed doel is de boodschap ook belangrijk.

waar ik me druk maakte over, zit mijn jurkske goed, is mijn verhaal niet te saai…of te langdradig of te truttig, praat ik wel luid en duidelijk of juist niet… en luisteren ze überhaupt naar me…je kan je maar ergens druk over maken he…..laten we het zo zeggen, over alles waar je je druk over kon maken had ik al wel een vergadering gehad in mijn hoofd en ik hoopte van harte dat de broodjes gezond even zouden wachten tot ik klaar was… dan word het net iets te makkelijk om eieren en tomaten te vinden om mee te gooien he…

Ik had een poosje geleden al een gedeelte van dit verhaal vertelt tijdens de kickoff van ons team maar er moest wel een aangepaste versie komen…dus mocht u denken, dit komt me bekend voor…. dat kan…. ik lees tegenwoordig voor uit eigen werk…. Ha!
Voor de meneer die naar me toekwam en een stuk van mijn verhaal had gemist en naar mijn website vroeg,  hier komt ie dan:

Een aantal maanden geleden ging de telefoon, Ton belde mij om te vragen of ik hier een woordje wilde doen… en ik mocht er over nadenken zei hij… mijn eerste reactie was, oh spreken voor een groep mensen, dat is helemaal niks voor mij, schrijven alla…maar spreken, liever niet… en dus zei ik Ja, dat doe ik…omdat je soms dingen moet doen in je leven die je uit je comfortzone laten stappen en omdat ik wist dat als ik na ging denken ik met grote stevige stappen weer die comfortzone in zou vliegen. Kortom… topidee.

En hier ben ik dan, Paola, blij ei en levensgenieter….getrouwd met Rob, wannabee schrijfster die zich het liefste door het leven lacht… daarnaast heb ik een aantal ziektes waaronder een schildklier met een eigen mening, ernstig nierfalen, borstkanker en nog wat van die gezellige dingen… sommige mensen sparen olifantjes of katten…. ergens heb ik een verkeerde afslag genomen denk ik… geen goede combi dus en langzamerhand door de jaren heen werd mijn wereldje erg klein.. letterlijk…ik kon gewoon steeds minder en dat is lastig. Mijn hoofd zat vol met alles wat ik met mijn leven wilde doen, mijn lijf floot me terug, gooide me terug… gelukkig was daar het wereldwijde web want hoeveel er ook op gemopperd wordt, voor mij was het een uitkomst, contact met vrienden, lotgenoten, gewoon even weg zijn uit dat stomme bed waar ik in lag… dromen… meeleven…of afleiding zoeken… het heeft me veel moois gebracht in tijden dat het leven echt zwaar voor me was… zo ook het contact met mijn lieve vriendin.

Twee jaar geleden stond ik boven op de alp mezelf ontzettend zielig te vinden…ik was daar om haar aan te moedigen … hee, als zij tijdens haar chemo’s die alp op ging fietsen kon ik op zijn minst boven op die berg staan om er voor haar te zijn…..dacht ik… het bleek een ontzettende confrontatie met mezelf, ik kon nauwelijks ergens naar toe zonder 25 keer te gaan zitten om uit te rusten want de meegenomen rolstoel en rollator waren niet echt een aanwinst boven op de berg kwamen wij achter… maar 25 keer zitten of niet…ik was er wel, aan de finish…wát een ervaring…keikapot was ik…maar daar stond een stoel voor me klaar, daar had ik zelf niet eens aan gedacht… ik moest er gewoon zijn… over het hoe had ik nog niet eens nagedacht…

Chantal gaf aan dat ze zo graag met mij zou willen fietsen… hoe gaaf zou dat zijn… maar dat zag ik echt niet zitten.. ik hoor het haar nog zeggen, maar ik heb ook tandems gezien, misschien is dat wat…ja die had ik ook gezien en zelfs die vond ik geen optie…. ik vond dat hilarisch… wie zou dat nu met mij willen doen?…..maar stiekem liet het me niet los… thuis ging ik googelen en kwam ik al snel op de pagina van 2climb2raise terecht en ik zocht een contactadres op, ik weet hoe dat werkt met mij dus ik stuurde meteen een mailtje, die prompt beantwoord werd… we spraken af na de vakantie……en daarna kon ik weken, maanden niets… en mailde ik dat het niks zou worden, ik wilde niet hun tijd verdoen… stel je voor….
“Maar hee, je kan toch op zijn minst het gesprek aangaan” hoorde ik… tsja dat vond ik eigenlijk ook wel…op zijn minst het gesprek aangaan en dan zagen ze het zelf wel… ik dacht die mensen komen dat hele eind naar mijn huis rijden, zien mij en de situatie en gaan met vliegende vaart en gierende banden terug naar Brabant…. kansloze missie, klaar…. leuk geprobeerd maar doe maar niet mop.
Tot mijn grote verbazing was dat helemaal niet zo… zij zagen wel mogelijkheden… ik schrok me te pletter, ik hoorde werkelijk al 15 jaar dat ik beter dingen niet kon doen, dat alles onvoorspelbaar was en dat ik heel zuinig met mijn energie moest zijn… maar nu hoorde ik dat zij voor mij op zoek zouden gaan naar een captain en dat het heus zou kunnen…. okay… dat was nog veel enger eigenlijk… het is namelijk ook op den duur heel veilig om nee te horen of doe maar niet, je gaat er toch aan wennen…. veilig…..maar nu had ik A gezegd en vond ik dat het eens tijd voor een B werd… ik ging dit doen! ….. Ik had bij voorbaat al ernstig medelijden met mijn toekomstige captain want ik kon nauwelijks iets… ik was uitgeput als ik de trap op ging, laat staan dat ik kon fietsen, kleinigheidje hou je toch en zoals Rob altijd zegt, vaak bu’j te bange… ik wist natuurlijk ook niet dat er gewoon een heel team superhelden klaar stonden om dit te doen…. nu weet ik dat wel…. ze bestaan gewoon!

En dan die tandem…. ik vond het wel een dingetje hoor, achterop zitten…. dat betekende controle loslaten en vertrouwen op Arjan… ik ben nogal een controlfreak en had vaak tandem gereden maar altijd voorop, ik was verpleegkundige op een woongroep met meervoudig gehandicapte mensen geweest…. maar dit was andere koek….voeten vast, geen remmen en geen invloed op het sturen, bij de eerste training heb ik zo vaak in de niet bestaande remmen van het stuur geknepen dat mijn vingers totaal verkrampt waren… en ik zat de helft van de tijd met de ogen dicht als er plotseling een boom overstak… doodeng….maar op de momenten dat ik wel durfde te kijken en steeds meer mezelf durfde te zijn zat ik enorm te genieten….de trainingen werden uitjes, whatever laat los en ga genieten… tranen in mijn ogen vaak als ik besefte dat ik gewoon fietste in een prachtige omgeving….dat ík fietste. Ik besloot ter plekke dat ik een captain nodig had na die alptijd maar dat was van later zorg…. echt, er ging zo maar een hele nieuwe wereld voor me open… bizar gevoel na al die jaren…. wat had ik dit gemist!

Ook het groepsgebeuren was erg belangrijk voor me… gezelligheid, steun, meeleven met elkaar, soms verdriet delen maar vooral ook heel veel lachen…humor en zelfspot…. altijd mijn wapens in het leven… alles kwam voorbij en ik ging steeds meer uitzien naar de trainingen, zowel de binnen als de buitentrainingen, ik vond het fantastisch… en ik merkte dat het wat met me deed in het gewone leven… niet dat ik nu opeens een hallelujagevoel had en alles kon maar ik had wel wat meer energie, mijn ziektes gingen er niet mee weg, sterker nog, er kwamen nog wat obstakels bij maar ik ging dit echt niet uit handen geven…. ik vond het fietsen leuk… daar was ik zo verbaasd over… ik zei altijd, het lijkt me fantastisch om die alp op te gaan, die sfeer en alles eromheen maar dat fietsen…. helemaal niks…. maar na een aantal trainingen wilde ik vooral koersuh… lopen kon ik nog steeds niet goed, ook nu nog niet helaas maar fietsen ging best redelijk…het opende letterlijk de wereld voor me…

En toen kwam de alpweek…. ik kon me er geen voorstelling van maken hoe dat zou zijn, met de hele groep in een hotel op een berg naast de alp… maar vanaf het moment dat we begroet werden was het feest, ik heb zo enorm genoten van eigenlijk alles die week, de training op maandag, zo spannend, maar wat gaaf, ik fietste een berg op… en wat was het mooi daar…. . soms stond ik gewoon maar op het balkon mezelf een ontzettend verwende poepert te vinden…. ik heb me echt in jaren niet zo goed gevoeld als toen die week… ik sliep nauwelijks, maar dat was ook niks nieuws, dus ik zat iedere morgen al heel vroeg op mijn stekkie bij de trap met een poef en een tafeltje en mijn laptop te bloggen..ik blog al mijn halve leven dus alpe dhuzes of niet, geblogd moest er worden… schrijven dus… én dat proberen te plaatsen…. ik dacht, ik moet dit allemaal opschrijven, als ik het thuis doe ben ik het kwijt, vergeet ik dingen… en dat wil ik niet… schrijven is mijn uitlaatklep. ik wil een klein stukje voorlezen uit het blog van D day toen:

En dan op weg…. gewoon 1 groot feest!!! Ik heb werkelijk de hele godganse weg met een vage dwaze blik zitten stralen, zo lekker wezenloos voor je uitkijken….met een glimlach van oor tot oor……ik gok dat de helft van de mensen dachten dat ik de teamarts van Thomas Dekker tegen was gekomen…. maar nee, ik kan van nature zo kijken….pretletterhoofd….… iedereen die de berg wel eens op is gegaan weet dat het begin meteen aanpakken is, niks te lanterfanten, trappen Paool… het is gelijk retezwaar… maar ik dacht geen moment waar ben ik aan begonnen… en ik hoop zo ontzettend dat de mannen om mij heen dat ook niet dachten…. ik heb echt alles gegeven wat ik had en ik hoop zo dat het ook mijn verdienste was, deze klim…..let wel, ik weet dat ik zonder Arjan echt niet boven was gekomen maar wij waren volgens mij wel een goed team.
Echt, ik heb er geen moment spijt van gehad, sterker nog, dit was 1 van de beste beslissingen van de laatste 15 jaar…Wow, dit gebeurt nu echt gewoon….. echt…. ik droom niet…. ik fiets de effing Alp op…..echt als je puur geluk opzoekt in het woordenboek zie je een foto van mij op dát moment….en dan begrijpt iedereen wat puur geluk is ook…… en ja ik weet dat het verhaal over mij gaat maar team Paola kon ook team Paola zijn omdat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en alleen maar hoefde te genieten….
alles werd voor me geregeld, het hotel, de fietsen, de trainingsplaatsen, alle dingen die ik maar kon bedenken, ik voelde me een koningin en werd ook nog zo behandeld… respect daarvoor, jullie geven mij het gevoel dat ik het waard ben om iets voor te doen en daar kan niets tegenop… ik ben al heel heel lang niet meer onbezorgd…. nu was ik het…. totaal onbezorgd….. fijn om dat weer eens te voelen….dus tegen diegene die tegen mij riep “ja zo kan ik het ook wel’ , ik nodig je uit dat eens te proberen…. maar dan wel op mijn manier met al mijn gedoe erbij…. praten we daarna nog een keer vriend….. grapjassen heb je overal he… vaak zijn het nederlanders die denken dat ze Guido Weijers zijn… maar die fietste toevallig zelf mee dommies…. maar daarnaast heb ik alleen maar fantastische dingen gehoord, zo gaaf….ik kan het gewoon niet uitleggen hoe dit voelde… je moet het meemaken om het te snappen, mensen die je naam roepen langs de kant, (bizar vond ik dat in het begin, hoe dan? Later kwam ik er achter dat je naam voor op je fiets stond bij je nummer… ojaaaaa) iedereen moedigt je aan en ook zoveel complimenten van andere renners en lopers… in het begin riep ik alleen maar dank je, lief, bedankt, jullie ook, dank… maar ik kon het gewoon niet bijhouden… teveel… en ik probeerde ook nog wat van de omgeving te genieten, ook niet onbelangrijk… Ik durf te beweren dat ik in geen jaren zo verschrikkelijk gelukkig ben geweest!! Tuurlijk deed mijn lijf pijn, tuurlijk was ik moe, tuurlijk liep mijn hartslag naar grote hoogtes, van alles aan de hand maar ik kon alleen maar stralen… ik ken veel #kleingeluk momenten, iedere dag weer…. maar dit was grootgelukinhetkwadraatmaal400 ofzo… wat een belevenis!!

voor mij eindigde het verhaal niet die week, het begon….ik vond fietsen zo leuk dat ik zelf door ging… mijn oranje fietske en ik zijn een goed team…. ik sta weer in de wereld, in plaats van de wereld aan me voorbij zien gaan liggend voor het raam.. fietsen maakt me zo gelukkig, wie had dat gedacht? Tuurlijk betekent een rondje fietsen dat ik heel veel andere dingen niet kan doen, maar het brengt me zo waanzinnig veel… en ja daarnaast lig ik nog steeds heel veel, het enige verschil is dat ik daar een zere kont bij heb tegenwoordig naast de brede smile….

Nu op weg naar nieuwe uitdagingen, solo de alp op…met een aantal exstokers mogen we weer met dit fantastische team mee… ik zie weer beren op de weg, logisch ook… ik weet dat het echt over mijn grenzen gaat…. maar ik heb het er zo voor over…. daarna vind ik mijn weg wel weer….ik heb een aantal flinke terugvallen gehad en ook de laatste weken weer de nodige confrontaties met mijn beperkte lichaam, het is wat het is….. gelukkig ben ik met een achterlijk irritante positieve inslag gebakken dus kom maar op…ik moet het er gewoon mee doen en dat doe ik ook… ik hoef me niet te bewijzen, voor niemand… het is mijn overwinning op mezelf…. afgelopen week fietste ik een moeder voorbij met een klein meisje naast haar die net alleen kon fietsen…. “kom op schatje, iets harder fietsen, anders valt mama om hoorde ik…. ik schoot in de lach… team Paola ziet er precies zo uit…. ik hoop op standje kinderfiets naar boven te komen en ik hoop ook dat Arjan naast me niet omvalt…want mijn captain is nu mijn begeleider… wij gaan dit samen fixen…. in een uurtje of 8 vrees ik…. maar hee, who cares?….mijn lief loopt dit jaar de berg op… sneller dan ik fiets waarschijnlijk… maar wij gaan dit rocken met ons allen…. ik doe dit!! Loslaten…

Ik leef!

Dankjewel voor alle lieve reacties, knuffels en mooie woorden en dankjewel dat jullie stil waren toen ik aan het woord was… en sorry dat ik even mijn tranen weg moest slikken, ik hoop dat ik iets heb bijgedragen aan de avond en ook heul lief dat niemand na die tijd aan mij vroeg waarom ik in hemelsnaam die lange stelten niet gewoon omlaag kon houden… ik had geen idee dat ik er zo bij zat mensen… maar wel in een kek jurkske… zo rol ik namelijk tegenwoordig. Ik ben ontzettend trots op mijn teamgenoten die echt een geweldig sponsorbedrag bij elkaar hebben gehaald… wij gaan een mooie week beleven samen!