met trillende vingers keek ik in het ziekenhuis naar de uitslag van mijn bloed… en niet omdat ik hoopte dat bepaalde uitslagen goed zouden zijn… maar omdat ik hoopte dat mijn verslechtering hierdoor verklaard zou kunnen worden… Mijn HB was nl behoorlijk laag, en ik werd rond de kerstdagen eigenlijk alleen maar beroerder… zoveel pijn in mijn lijf, spieren, uitputting… je ziet het ook aan me…. uitgeblust….en ik zweer dat ik hoopte dat het daardoor kwam… dat het nog meer gezakt was… hee, ik snap dat niemand zit te wachten op slechte uitslagen…maar dat is als je je goed voelt… als je je slecht voelt wil je gewoon een makkelijke diagnose…..maar helaas.. het was ondanks dat het nog steeds niet heel hoog was in ieder geval niet slechter geworden… B12 zat ook nog in de marge, wel bijna aan de ondergrens maar ik hoopte zo dat ik dit keer met een paar ijzerpillen of een spuit B12 in mijn billen opeens weer tonnen energie zou krijgen…dat het op te lossen was… dat ik niet uit hoefde te kijken naar het andere alternatief… mijn huisvriend longcovid die veel te lang bleef hangen……

de tranen sprongen in mijn ogen… echt ik voelde alle lucht uit mijn lijf gestompt worden….ik merk nu pas hoeveel hoop ik daarop had gevestigd… het is te verklaren door iets waar we een pilletje tegenaan kunnen gooien, of een spuit, voor mijn part gooien ze er tijdens een dartwedstrijd een miljoen miljard spuiten in…zolang ze de bullseye maar overslaan, dank u! maar echt, als het maar op te lossen was….het besef sloeg echt letterlijk in mijn lijf…. nee Paool… je zal toch echt door moeten gaan met zoals je nu leeft… en heel eerlijk… ik vind het nu niet zo leuk… ik probeer het leuk te maken, en ik geniet heus van de dingen die ik kan hoor… maar het is zo fucking zwaar om alles te plannen, om uit te gaan van heel veel rusten en van daaruit zo min mogelijk inspanning te leveren…mijn grens is zó snel bereikt, ik lijk monaco wel, 1 windvlaag en je staat weer aan de grens… zelfs met een goede voorbereiding.. en ja ik kan nog best veel maar er is ook zoveel weg…en het was al niet heel veel om mee te beginnen he…

is het dan gek dat al mijn hoop even lag in een bloeduitslag die een oplossing bood? die me stiekem in mijn dromen een toekomst voorspelde die er iets anders uitzag dan die ik nu voor me zie? Die me soms zoveel angsten geeft dat ik het niet meer zie zitten? Die me een leven voorschotelt die niet echt overeenkomt met het leven dat ik in gedachten heb….

vandaag kwam naar buiten dat er met long covid echt iets met je lichaam gebeurt… je spieren sneller verzuren en je enkel vanuit rust kunt opbouwen… ik weet dat dat zo is… echt, ik leer het proces een beetje te ontwarren… maar ook hoe dat inzicht voor mij een leefbaar leven maakt….mijn therapie is daar gelukkig al die tijd al vanuit gegaan dus ik heb niet zoals veel covid patienten de verkeerde therapie gehad gelukkig… mijn dankbaarheid is zo groot naar de mensen die zo zorgvuldig met me omgaan….me inzichten geven, een schop onder de kont waar nodig maar vooral heel veel afremmen… mijn grenzen afzetten met rood lint en me proberen te helpen hiermee om te gaan….maar feit blijft dat het einde van de therapie in zicht is… en dat ik echt veel geleerd heb, nieuwe inzichten heb gekregen maar mijn energie is zo verschrikkelijk laag dat zelfs met alles wat ik geleerd heb ik me lichamelijk niet veel beter voel…ik ben daarin zo teleurgesteld…maar ik kan er echt heus beter mee omgaan, naja meestal dan…vandaag niet…ik ben zo teleurgesteld … ik zag mezelf alweer keihard tegen de wind in ploeteren over de dijk of door het bos… en dan heel moe maar voldaan thuiskomen met een paar rode blossen op de wangen….. maar dat zit er voorlopig nog niet in… kleine fietstochtjes met alle ondersteuning die er is….en dat betekent geen Alp d’HuZes voor ons… ik hou het niet vol, en ik wil niet weer een week op mijn hotelkamer zitten me eenzaam te voelen…. dat doe ik dan toch liever thuis….in mijn eigen cocon en ik zweer dat ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat het me lukt om af en toe op de fiets te stappen , maar hee ik ben ook maar een mens he…ik hoef echt niet Fem van Empel te zijn maar gewoon Paola…

het duiveltje op mijn schouder wint het nu even….ik wil gewoon leven, dansen zonder naar adem te snakken, wat zeg ik, de trap oplopen zonder sterretjes te zien… naar het theater gaan zonder daarna in een put te vallen van zes meter diep, zonder oortjes met noise cancelling in, zonder te wachten tot iedereen de zaal uit is… zonder in de pauze te blijven zitten in de zaal, zonder vooral niet teveel rondkijken naar andere mensen of er uberhaupt interactie mee te hebben… ha, hoe dan? ik ben altijd met anderen bezig….zonder bijna om te vallen omdat de hele wereld om je heen draait…ik wil in de zaal zitten zonder stress omdat ik weet dat het ondanks voorbereiding niet best gaat worden de dagen erna.

Het engeltje aan de andere kant houdt wijselijk haar mond, ze is net zo verdrietig als ik en weet wanneer het even geen zin heeft de mooie kanten te benoemen….ze weet nl dat ik wel weer kan zien dat ik in ieder geval wel naar het theater kon, dat ik ondanks alles heel erg genoten heb van de prachtige dansers en het zwanenmeer… dat ik verliefd werd op Odette die me betoverde als zwaan, zo gracieus, bescheiden… ik voelde haar onmacht… haar angst……. en zelfs op Odile die doelbewust, arrogant de prins probeerde te verleiden en de touwtjes in handen nam…die door haar bedrog andere mensen heel veel verdriet deed en daar absoluut niet mee zat.. dezelfde ballerina, dezelfde bewegingen vaak maar met zoveel verschil in expressie…. het was echt waanzinnig… de vier zwaantjes die samen dansten… zo mooi synchroon… zoveel schoonheid

maar dat was gisteren….

ik kijk naar mijn witte bekkie, met de zwarte wallen onder mijn ogen… okay Paool, zeg ik tegen het spook van de opera die me aankijkt…..die al haar hoop op een minder zware weg had gericht… ik probeer de stukjes weer een beetje bij elkaar te pakken …maar ze glippen vooralsnog tussen mijn vingers door… dit is het, je zal het er mee moeten doen… nog meer rust na de feestdagen en nog meer proberen de balans te vinden maar is het heel gek dat ik dit leven even niet meer zo leuk vind? Het ligt als een steen in mijn maag… de angst dat dit het is… hoe dan? Dat ik bijna alle sociale dingen af moet zeggen… ik ben soms te moe om te reageren op een appje of berichtje… alles te wikken en wegen…oja kerstkaarten, naja dit jaar maar niet, en dat met iedere scheet in mijn leven….. en erger nog, ik niet alleen…ook voor mijn liefste verandert er veel.. dat vind ik eerlijk gezegd nog veel moeilijker te verkroppen…. ik kan het soms wel uitschreeuwen van onmacht, ik wil dat Odette haar leven terug krijgt, dat ze danst en met de prins weer haar leven kan leven, dat de vloek wordt verdreven…. omdat ze het verdient…. maar vooralsnog wint Odile nog net iets te vaak….

Om over de vloek nog maar te zwijgen.