soms moet ik even een tijdje nadenken over hoe ik iets onder woorden wil brengen.. ik hoor nu letterlijk mensen in de lach schieten, tuurlijk Paool…jij die alles er altijd uitflapt… klopt…maar soms lukt dat niet. Dan borrelt het maar wil het niet in woorden komen… in de juiste woorden bedoel ik eigenlijk. Omdat alles wat ik zeg, te kort doet aan wat het betekent… misschien is dat het wel…dat het niet in woorden te vatten is waardoor iemand anders het belang begrijpt? Ik vind dat altijd zo mooi in de songtekst van “zij maakt het verschil” van de Poema’s:

“Zoveel zangers, zoveel woorden
en het moet allemaal gezegd
maar wat ze ook proberen,
geen vergelijking is terecht

Misschien is het wat simpel
maar alles wat ik horen wil is

zij maakt het verschil”

De Poema’s

Misschien is het omdat ik dan toch weer even heel diep bij het gemis ben van zoveel jonge vrouwen die er niet meer zijn, mijn eigen angst maar ook de angst om andere mensen die ik liefheb… kanker is een heftige reisgenoot. Ik probeer dat door het jaar heen vaak te parkeren, je reist maar mee in mijn leven maar ik bepaal vriend…maar soms kan hij daar toch even gemeen doorheen prikken en voel ik opeens het gemis en het verdriet, tegelijkertijd is die nare gast er ook verantwoordelijk voor dat ik heul hard voor mijn geluk en dat van mijn geliefden ga… en dat brengt me dan weer terug naar die alp… daar waar 5000 mensen keihard cancer’s butt kicken. Op welke manier dan ook zijn we daar allemaal verbonden met hetzelfde doel… keihard geld ophalen voor onderzoek en oplossingen. Want ooit gooien wij die reisgenoot keihard het ravijn in… genoeg is genoeg… genoeg is al heel lang meer dan genoeg…

Ik trainde maandag in mijn eentje op de col d’Oz… en dat was heerlijk maar die klim wilde ik niet alleen doen… dat kon ook niet natuurlijk want om half 5 ’s morgens was het al retedruk in de startvakken. Wij hadden afgesproken om samen te fietsen en elkaar te ontmoeten op de berg, Arjan, Chantal en ik… en op de 1 of andere manier moest het zo zijn… samen dit avontuur begonnen in 2017, ik op de tandem bij Arjan en Chantal ernaast, en nu alle drie samen op de fiets. naja, ieder op zijn eigen dan he… dat vind ik op zich al circus genoeg he… laten we het niet gekker maken dan we al zijn :-)

ik kreeg natuurlijk geen hap door de keel maar om half 3 snachts vind ik dat op zich ook niet heel gek… hoewel ik mensen ken die op dat tijdstip met veel plezier een broodje kapsalon naar binnen werken maar dat hadden ze nu net niet he… dus ik nam maar een banaan mee voor onderweg, de rest vind ik onderweg wel ergens. Genoeg liefde op de berg.

maar hoe de tocht voor mij was kan ik zo slecht onder woorden brengen, los van de inspanning dan, dat snapt iedereen wel… ik vond het zo tof om los van elkaar toch samen te fietsen. Ieder met zijn eigen gedachten, liedjes, mooie woorden en stille vloeken… helaas kreeg ik ook een nare opmerking naar mijn hoofd over mijn fiets, de enige gelukkig, het maakt me zo kwaad dat iemand niet verder kan kijken dan zijn eigen “kijkmijeenszeskeernaarbovenknallen” Iedereen heeft zijn eigen verhaal op de berg en niemand fietst daar omdat het lekker makkelijk is of omdat ze lui zijn….en toch wil je jezelf beter voelen door een ander neer te halen… classy. En zo niet nodig, naja, het sterkt mij dan maar weer dat ik gelukkig zo niet in het leven sta.

we hadden onderweg nog een interview met JanWillem en Jeroen van Radio 2 maar ik heb het vooral langzaam licht zien worden onderweg, kaarsjes zien branden, waaronder die van ons.. gedacht aan mijn lieve vriendinnen die er alleen nog in mijn hart zijn, maar ook de mensen die daar allemaal aan het fietsen waren, allemaal met hun eigen gevoelens en redenen, zelfs johnnyzeskeer die ik stiekem toch wel een lekke band gunde, hee ik ben niet roomser dan de paus he…

wat geweldig om over de finish te komen, ik heb er zo van genoten… en ik moet zo lachen om die finishfoto’s… het zegt alles! Deze was voor jou Chantal, dat er nog maar zoveel goeds uit die onderzoeken mag komen zodat we nog heel lang elkaar lullige kaarten kunnen sturen, met elkaar lachen en fietsen, appen, knuffelen en dat je mij met een stalen gezicht blijft vertellen dat de zeem aan de buitenkant hoort en dat die clown echt al in de slaapkamer was… hmmm come to think of it, dat laatste maar niet meer :-)

Hopelijk is mijn tweede ook nog gefotografeerd maar ik ben bang van niet want die vind ik nergens tot nu toe. Want ik ging zowaar nog een keertje in de middag… het kon, ik kreeg de kans om mee af te dalen en ben helemaal in mijn eentje de tweede beklimming gaan doen, rustig aan, want het was echt 40 graden op de berg, overal water drinkend, eten wat er te eten viel en sponzen in mijn nek, in mijn shirt en op mijn hoofd want links en rechts zag ik mensen oververhit uitvallen. Ik hoefde niks en ik heb 3 uur lang zo ontzettend genoten…in mijn eentje maar toch ook met zoveel mensen… zoveel aanmoedigingen, zoveel lieve woorden, zoveel liefde… want echt, die supporters, wat een kanjers zijn dat ook!! Maar ook met mijn vriendinnen bij me… ik heb gesprekken met ze gevoerd, gelachen en gehuild met ze, ik heb ze verteld over hoe zwaar het soms is, maar ook hoeveel ik nog van het leven geniet, hoezeer ze nog in mijn leven zijn… dat zij bepalend zijn over hoe ik in het leven sta, dat ik ze mis…en dat ze niet moeten zeuren dat ik wat moest eten…. maar ik deed het toch… eten… en drinken…. en ik nam de tijd want nu was ik daar…even heel dichtbij de hemel ..bij hen…en zij bij mij.

Dankjewel lieve Francy, Thea, Marga, Nicole, Frieda en natuurlijk mijn lieve lieve Daphne… deze was voor jullie allemaal!