hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoeveel ik op mijn vader lijk… wij hielden van veel dezelfde dingen, ik vind het zo jammer dat ik niet meer tijd heb gehad om met hem te praten… als je jong bent vind je dat zo stom, en ik schaamde me vaak kapot voor hem als ie weer gek deed… nu durf ik te beweren dat ik gekker ben dan hem maar ik zou echt nooit zo worden als hem met zijn gekke fratsen… hee Paool, kijk, we mogen eieren naar je vader gooien, hij zit in zo’n paal met zijn hoofd en zijn armen… of hee Paool, ome Henk zit op een paard… en ja hoor, daar kwam ie de bocht om, zwaaiend als Sinterklaas… echt ik kon wel door de grond zakken… hij was altijd iets aan het uitvreten of iets aan het uitdenken :-) Ik herinner me zijn prachtige verhalen, mijn broer en ik kunnen dat ook… smakelijk verhalen vertellen.

mijn vader is er al bijna 18 jaar niet meer…wat een tijd… en ik moet zo hard lachen om al die dingen die hij deed… eigenwijze moeilijke man kon het zijn maar wat was hij ook lief… wij deelden onze liefde voor kerstmis, en als ik nu hyacinten ruik denk ik aan hem, altijd, Pavlov zou trots op me zijn… en door hem ging ik zingen bij de Hohner Boys, 16 was ik toen ik daar begon… tot mijn 30ste ongeveer denk ik… toen ging mijn gezondheid achteruit, en durfde ik opeens niet meer… hij was als jonge knaap mondharmonica gaan spelen en nog jarenlang de penningmeester geweest… ik kon geen noot lezen maar een klein beetje zingen dus daar ging ik… totaal niet mijn repertoire, verre van zelfs, maar ik heb er zo van genoten… en ik zing nog steeds heel hard onder de douche, in de auto en waar dan ook. Van de week kwamen de foto’s voorbij op een groep waar ik lid van ben en gingen mijn gedachten regelmatig terug naar toen… leuk om weer te zien… even een klein tripje down memory lane…