ik ga even een rondje fietsen zei ik tegen liefste… ik pak de fiets van pa en dan rij ik even een rondje… even mijn hoofd leegmaken, even ademhalen na de gespannen week. En dus pakte ik mijn ereader en wat te drinken, mijn tasje met van alles en nog wat en stapte op de fiets… dikke teugen lucht inademend tegen de wind in… ik word daar werkelijk intens gelukkig van.
Na een kleine tien kilometer in filefietspadgedoe en overal volle bankjes ging ik via de bosrand terug richting Doetinchem om daarna richting Gaanderen te gaan. Ik zag een fijn bankje en besloot daar even lekker te gaan lezen. Ik zette mijn fiets er tegen aan, pakte mijn cola zero, mijn boek en een paar dropjes… bliss!! Er kwamen wat mensen langs fietsen en ze zeiden allemaal gedag… op een gegeven moment werd het even wat stiller… ik zat een beetje in een bocht en hoor opeens een man fluiten op een manier die ik niet heel okay vind …huh, wat? waar? , ik kijk op… en zie iemand richting mijn bankje fietsen, dwars door het bospad heen. “Zoooooooooooow” zegt hij en hij bekijkt me van top tot teen, en zet zijn fiets neer naast mij. Ik voel mijn nekharen overeind gaan en tot in elke vezel…bad news…wegwezen Paool. Ik spring op, pak mijn boek en ik hoor hem zeggen “ach u gaat toch niet weg omdat ik bij u wil komen zitten” op zo’n zalvende toon… dus ik zeg, “nee hoor, het is een mooi plekje maar ik ga nu verder” Op het moment dat ik dat zeg schiet hij op het bankje, benen en armen wijd gespreid, zg nonchalant, zaakje naar voren en met zijn vingertoppen langs de leuning waar ik net 5 seconden geleden als een raket vanaf schoot. Bah yak bah… ik moet hier heel snel weg… “nee hoor, zegt hij dan” het is geen mooi plekje, ú vind het een mooi plekje… er gaat zoveel mis in de communicatie met mensen op deze manier”. Ik kijk hem aan en denk echt zoveel… ik wil eigenlijk zeggen “WTF vieze engnek, je kan nog zo welbespraakt en superieur doen maar er gaat in jou communicatie, zowel verbaal als nonverbaal naar mij al zoveel mis dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen, los van het feit dat je niet veel goeds van plan bent en je heel erg dicht bij me bent”… maar ik besluit dat dit niet het moment is om een punt te maken, pick your battles paool… deze man is sterker dan dus hang ff niet miss Gevat uit en knik maar gewoon….en ik bedenk koortsachtig of ik de sprayverf moet pakken of op de fiets moet springen… de fiets wint…. het voelt ook als heel belangrijk, maak de goede keuze Paool….het lijkt of dit uren duurde maar het gaat allemaal in een split second door me heen…. ik moest afstand creeëren met deze engerd en heel snel…. bizar ook dat er op dat moment werkelijk niemand langs kwam fietsen… ik gooi mijn boek in de mand, cola erin… pak mijn fiets die gelukkig niet op slot staat en loop snel richting fietspad. “Fijne dag” hoor ik nog achter me maar ik ben al weg… ik fiets en kom daarna meteen een aantal lege bankjes tegen wat me nog meer laat weten dat deze gast niet veel goeds van plan was…. ik trap snel door, afstand moet er komen… en na een km voel ik dat ik echt zit te trillen…het is lang geleden dat ik zo bang was.
Weet je wat ik nog het allerergste vind, dat ik een split second dacht, had ik toch maar een lange broek aangetrokken…alsof het gatverdamme aan mij lag dat hij vond dat hij mij wel even lastig mocht vallen. Het is niet de eerste keer dat ik lastig gevallen werd maar ik ben zelden echt zo bang geweest. Ik heb een tijd geleden een alarmding en een soort verfspray gekocht en dit was de eerste keer dat ik dacht het echt nodig te hebben. En nu zit ik thuis dit te typen en ben ik echt zo kwaad…. wat gaat er toch mis in de hoofden van dit soort klootviolen? Ik besef dat ik bewust die fiets niet op slot had gezet, ik had de omgeving gescand en ging ervan uit dat het druk genoeg was om te gaan zitten… allemaal onbewuste dingen die je als vrouw doet…inschatten of iets veilig is… blijkbaar was dit niet zo veilig als ik dacht…
Ik kom in Gaanderen aan en moet even naar de winkel…bij de kassa zie ik dat ik chips en chocola heb gepakt, ik tril gewoon.. gosh Paool… hier moet je echt wat mee, gewoon op de fiets en weer door. Er zijn ook heel heel veel lieve mensen…. die gedag zeggen, die naar je glimlachen en voel de zon….denk aan de mooie zonnebloemen die Daphne onderweg neer heeft gezet en adem de lucht in…ik laat me mijn geluk niet afpakken door mannen die denken dat ze vrouwen op deze manier kunnen behandelen. No way! En ik laat me niet weerhouden te fietsen waar ik wil maar ik denk dat het wel even tijd nodig heeft voor ik weer op een bankje durf te gaan zitten lezen…
OMG Paool. Wat goed dat je zo adequaat reageert op je alarm signalen. Ik was wellicht te lang blijven zitten uit een soort idiote beleefdheid. Ik word ZO boos en ook verdrietig als ik dit lees. Ben ooit, als 18 jarige, in een ‘fuik’ gelopen en flink
Misbruikt. Dacht dat t de tijdgeest van toen was ( en vooral dat t mijn eigen schuld was, had ik maar niet zo vriendelijk moeten doen) maar t gebeurd nog steeds. Samen met jou boos. En trots op jou dat je dit zo goed hebt gedaan.
Ja. Choose your battles, als dat kan . En zorg goed voor jezelf.
Ps: waar heb je die spuitbus vandaan?
Wat werkt jouw alarmantenne gelukkig goed zeg!! Het is van de zotte dat vrouwen altijd zo alert moeten blijven op hun omgeving. Hopelijk blijft deze ervaring je niet al te lang opjagen.
Verdomme, wat word ik hier boos en verdrietig van! Het is toch verdorie niet normaal dat je als vrouw alleen op zondagmiddag niet ergens alleen kunt fietsen of op een bankje kunt zitten. Ik had het er toevallig vorige week nog met iemand over, dat zoveel mensen tegen mij zeggen: goh Natas, waarom ga je nooit lekker ergens in een natuurgebied lopen? Nou, precies om deze reden dus! Jij kon gelukkig op je fiets snel weg komen ook al was het met trillende benen, maar ik kan met alleen mijn benen niet me heel snel uit de voeten maken. Ik ben zo blij dat je niets overkomen is, ik geef je een hele dikke virtuele knuffel!