als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik iemand die langzaam afvalt (veel te langzaam by the way maar dat is een ander verhaal) maar ik zie verder gewoon mezelf.. en dat is tegenwoordig mezelf met 1 borst. Ik schrik er niet meer van, het hoort bij me… tuurlijk had ik het liever anders gezien maar het is wat het is… ik heb bijna drie jaar lang de spiegel vermeden…. in het begin controleerde Rob mijn wond want ik kon er niet naar kijken… ik voelde me zo verminkt… en ik dacht dat ik nooit zou kunnen wennen aan mijn eigen spiegelbeeld…maar hee, kijk mij nou eens… ik ga die spiegel iets minder haten en ik ga weer steeds meer op de Paola lijken die ik was en ik ben er blij mee… op die ene borst na dan, kleinigheidje hou je altijd he :-)

Ik heb lang nagedacht over een reconstructie maar wilde eerst afvallen, iedereen weet dat je borsten vaak ook kleiner worden als je afvalt en dan zit ik dadelijk met twee verschillende borsten, vind ik ook niet tof… mijn borst is erg diep weggehaald, ik ging er vanuit dat ik een platte rechterkant zou krijgen maar het werd een kuil… en door die kilo’s die ik kwijt raak gaat dat steeds strakker staan… ik kan mijn arm steeds minder goed bewegen en heb sinds een jaar oedeemtherapie nodig om dat allemaal wat los te krijgen en te houden…het staat zó strak om mijn ribben…in de eerste jaren zat er steeds heel veel bloed in de wond die eruit gehaald moest worden en dat was heel vervelend maar maakte wel dat er ruimte zat…nu zit ik in een vacuum getrokken kuil te kijken… mijn meelevende chirurg vond het zo sneu…word je nog gestraft voor het afvallen ook …

mwoah, valt wel mee… zo voelt het niet voor me… wat ik wel moeilijker vind is dat ik van alle kanten hoor dat ik natuurlijk een reconstructie mag als ik dat wil maar gezien mijn nieren, en alle gedoe het sterk af te raden is…..het maakt het nog een stuk moeilijker dat ik persé geen siliconen in mijn lijf wil, dat is heel persoonlijk en ik snap heel goed dat mensen die keuze wel maken he, het voelt alleen voor mij niet goed….. ik heb daar verder geen oordeel over omdat ik ook heel goed begrijp waarom mensen het wel doen… voor mij is het  een diepflap of anders niet… en dat maakt het allemaal nog veel lastiger… want dat is een retezware operatie waarbij eigen vet uit mijn buik wordt gebruikt om een borst van te maken en dat is nogal een happening… komt nog bij dat het hele strakke gebeuren aan mijn rechterkant ws erg moeilijk op te rekken valt… dus van alle kanten hoor ik dat het beter van niet is…of het lukt is al niet zeker maar of mijn lijf het nog blijft doen is al helemaal niet zeker….ik ben ook bang dat ik er zo’n enorme terugval van krijg en wat heb ik dan…twee borsten en lig ik hier weer hele dagen op bed te koekeloeren… en ik lig er nu al zoveel…ik ben bang dat ik er dan nooit meer uitkom… dat is echt een reële angst die niemand bij me weg kan nemen…

en dus kies ik ervoor om voorlopig met 1 borst door het leven te gaan…zeker gezien het alpavontuur… 1 avontuur per jaar vind ik meer dan genoeg…en ik wil dat zeker niet in gevaar brengen door nu dit soort dingen aan te gaan…. batgirl worden is doel 1 en de rest komt allemaal daarna….  maar ook dat brengt weer allerlei keuzes en gedoe met zich mee… een prothese zit niet goed, in eerste instantie niet door het bloed en nu omdat het allemaal zo strak en gevoelig is… ik kan er helemaal geen druk op hebben… dat is voor mij geen probleem meer… dan draag ik niets… ik heb een B cup aan de linkerkant en rechts dus niets… dat maakt dat het niet pamela anderson opvallend is maar je kunt het wel zien… ik voer soms een kort gesprekje met iemand die naar mijn rechterkant zit te kijken… heb je tieten kijken ze niet in je ogen maar als je ze niet hebt doen ze het soms ook LOL… ik begrijp dat het opvallend is of dat je het opeens ziet als je met me praat….. het is zo… niet erg… ik vind het niet meer erg laat ik het zo zeggen….

maar ik ben er nog niet helemaal… ik durf niet te zwemmen, en ik ben al weken bezig om een sportshirtje te vinden die wat losser om mijn lijf zit… ik hou niet van die strakke sportdingen… die broekjes boeien me niet (niks mis met mien benen he)  maar die shirtjes… ik had bijna een shirt 3 maten te groot gekocht maar liefste zei dat dat echt niet kon :-) ik vind vast nog wel iets… denk ik maar zo… en ooit ga ik weer zwemmen….laatst was ik op een workshop en vroeg iemand of ze iets tegen me mocht zeggen… ja tuurlijk, altijd he… ze vond me dapper dat ik gewoon mezelf was en dat het duidelijk te zien was dat ik maar 1 borst had maar dat ze daarvoor nog meer respect voor me had…

oh wow

ik vond het een lastig compliment,….omdat het niet echt als een verdienste voelt….. het is allemaal zo gelopen…en het is wat het is…maar ik kijk tegenwoordig in de spiegel..en ik zie een big smile, twinkelogen en oja ook nog 1 borst…want laten we wel wezen…ik heb maar 1 borst maar die ander is leuk voor twee :-)…. ik weet ook wel dat ik geluk heb dat ik zo’n positieve miep ben en dat ik daar niet echt de hand in heb en dat het in me zit,  maar het was echt een hele lange zware weg om van daar naar hier te komen..believe me….en ik kan dat, zorolik namelijk! Ik heb geen invloed op de ziektes die ik heb, of de kanker terugkomt, of mijn nieren het nog lang volhouden, of die tumor in mijn hersenvlies gaat groeien of toch kwaadaardig blijkt te zijn, of die niet werkende bijschildklieren nog meer ellende aanrichten in mijn lijf… niets van dat al…maar ik heb wel in de hand hoe ik er mee omga… en dat pakt niemand van me af!

Dus Dat!!