Disclamer:
dit wordt een lange blog, dus wees gewaarschuwd… het is een hetmoeterffuitendoorblogje…….die zijn vaak een waterval van woorden die uit mijn toetsenbord vliegen…. dattu niet straks zegt, ja lekker Paool maar ik wist niet dat ik een week vrij moest nemen om je blog te lezen… er is geen enkele vorm van restitutie. #justsaying

een jaar therapie… een jaar van hoop, wanhoop, kleine stapjes vooruit, flinke smakkerds achteruit, van tranen, van klein geluk als iets weer kon maar ook van verlies… van frustraties naar nog meer frustraties naar kleine acceptaties…. en daar zit het hem vooral in….mijn weg vinden in het doolhof.
Langzamerhand begint het tot me door te dringen dat beter worden niet meer het doel is, maar omgaan met het verlies…mijn therapie was voor mij altijd gericht op beter worden…mijn doelen waren, weer fietsen, weer veel sociale dingen doen met vrienden, theaterbezoek, weer volop meedraaien met het PR team van het Oude IJsselhuis en 2climb2raise. Weer de berg op en vooral zelf weer bergop met alles…was het altijd al te hoog gegrepen of speelde ik struisvogel? Geen idee maar ik heb een jaar gewerkt aan weer keihard tegen de wind in 70 km fietsen. Geen concessies.

Afgelopen dinsdag had ik mijn laatste ergotherapie… we zijn op een punt belandt dat we alle handvatten ingezet hebben, ik werk hard aan het toepassen daarvan… en het heeft me veel inzicht gebracht. Vanuit rust dingen ondernemen, plannen, je energie verdelen, het ook inzichtelijk maken door een planbord bij te houden etc… ik merk dat ik echt zie dat dit me wat brengt… ook al vind ik het moeilijk om op deze manier dingen te doen. Dat plannen deed ik altijd al wel maar ik word vooral ook heel erg gelukkig van trainen, mijn lijf lekker moe maken door veel te fietsen, juist heel veel lichamelijk bezig zijn…veel rust pakken na inspanning en dan weer door…altijd maar doorgaan met alles draaiende te houden hier… ik vind het belangrijk dat hier thuis een warm nest is, maar ook dat mijn lief dat ook zo voelt… dat ik voor hem kan zorgen…. ik word steeds ongeduriger, drukker ook…als er een beetje energie is moet die op… en maar opstaan en weer iets pakken, de was moet gedaan, en wel nu… boodschappen moeten… en ik weet ook waar dat vandaan komt hoor… ik wil iets betekenen voor mezelf maar zeker ook voor anderen… mijn hemel, als ik ook al niet mee de toko draai wat kan ik dan nog wel? Het maakte me zo onrustig… liefste werd gek van die onrust… ga toch eens zitten paool… je gaat maar door. Daar heb ik gelukkig wel wat meer rust in gekregen maar hee… dit is al niks in mijn ogen….dus ja, wat is er dan?

wat beteken ik nog in dit leven? Voor mezelf, maar ook door anderen?…

het is een wezenlijke vraag, nu nog een antwoord….het liefst pasklaar en morgen.

en het heeft volgens mijn therapeute alles te maken met rouw… rouwen om wat er niet meer is, om wat er steeds minder is en een nieuwe manier vinden in dit leven. Want lichamelijk niet veel beter worden dan dit vereist een nieuwe manier van omgaan met alles… en ik denk daarbij vooral aan anderen, zij gaf aan dat het vooral mijn weg is die ze belangrijk vind. Mijn lijf is zo verschrikkelijk moe… zo moe…kortom, ik ga op zoek naar een psycholoog die mij daar even mee op weg helpt… mijn sociale leven ligt plat…maar niet alleen die van mij he… maar ook die van liefste… altijd nee zeggen tegen feestjes, vrienden, uit eten, maar ook simpele dingen als even boodschappen doen, ( ál die mensen…de muziek staat overal echt keihard, veel te veel licht, echt, na 1 winkel ben ik kapot…) ik wil naar vergaderingen en daar ook nog een zinvolle bijdrage leveren, meedraaien in de PR, mee naar activiteiten, álles maar dan ook álles kost zoveel energie en moeite.. kan ik dat allemaal nog wel en zo niet wat blijft er dan nog over in mijn leven? Want hoe heerlijk het er soms voor andere ook uit mag zien als ik een fotootje deel van mijn uitzicht, mijn knutselprojecten of dat ik op de bank lig met mijn katten besef dan dat dat heerlijk is als je dat een week mag doen…maar dag in dag uit je dag zinvol besteden zodat het voor jou ook leuk is vereist echt veel meer moeite dan iedereen weet… niet omdat ik er niet van genieten kan meer maar omdat het niet is wat ik wil… ik wil niet met oortjes met noisecancelling op in de kamer zitten omdat liefste een film kijkt die mijn oren in knalt… het is leuk om voor het raam te liggen en te kijken naar de fietsers, wandelaars… maar feit blijft dat ik dat ook wil… ik wil op vakantie en mooie plekken bekijken, naar de dierentuin, naar het theater, naar een tante betsy winkel met mijn vriendinnen of een kerstshow met een miljoen miljard glitters, huisjes en lichtjes, of voor mijn part een verjaardag, een workshop… wat dan ook, en niet nadenken over het aantal bezoekers, de muziek, of ik ruimte heb… dingen waar ik me nooit mee bezig hield.

Plannen heb ik altijd gedaan… na mijn kanker is dat wel duidelijk geworden, mijn vermoeidheid gaat nooit meer weg. Maar nu is daar zoveel meer waar ik rekening mee moet houden, waarvan alle prikkels echt zoveel energie kosten dat die de vermoeidheid met honderd vermenigvuldigen… het voelt eigenlijk altijd of ik een flinke griep heb…

verlies dus… gaat het daarom?…

van wat ik had… en wat nu?

ik weet het even niet… echt oprecht niet… hoe ik het voor mezelf in moet gaan vullen maar ook wat het voor mijn omgeving betekent… hoe onleuk ben ik voor iedereen. Altijd maar degene met wie je rekening moet houden, of dingen voor moet regelen… ik durf bijna geen plek in te nemen… nergens… maak me steeds kleiner en doe werkelijk niets anders dan me verontschuldigen. Ik vind het leven even niet zo leuk zo… en daar zeg ik zelfs sorry voor… en echt ik ben niet depressief.. absoluut niet! Ik geniet nog echt van heel veel dingen omdat ik al snel heel gelukkig kan zijn met wat er op mijn pad komt…maar mijn wereld is zo verschrikkelijk klein… ik vind dit echt zo’n zware onweersbui… en ik heb er zo ontzettend veel verdriet van….ik heb zo fucking hard gewerkt om te zijn waar ik wilde zijn met al mijn beperkingen… en het voelt zo oneerlijk dat zelfs dat me niet meer gegund is…ik hoop dat het me lukt deze met een frisse bries iets verderop te blazen…storm Paola… die is zo boos dat haar dat gaat lukken ook…. zodat de zon ook weer schijnt en dan mag het best af en toe onweren.