tsja, deel 2…. de finish, en dan?
voor mij was de finish niet echt het doel…het doel was al begonnen, een paar uur daarvoor toen we op de fiets stapten… maar het moment dat je over de finish komt is toch wel even een dingetje hoor…. ik ben zo trots op dit team….. op de stokers, maar zeker ook op de captains die dit voor ons mogelijk maakten…allemaal kanjers…. en Frieda en Jeroen die het samen deden, hoe ontzettend gaaf!
dan geef je even gewoon licht… tenminste zo voelde het wel… wow, dat hadden we toch maar mooi geflikt, behalve dat ik ontzettend emotioneel was wilde ik ook vooral iedereen omhelzen en feliciteren maar dat is niet gelukt volgens mij…. ik kon alleen maar een beetje verdwaasd rondkijken… ik stond boven op die berg…hoe dan? :-) Gelukkig waren er wat mensen wat meer bij de pinken dan ik en die kwamen naar me toe….if I had a brain I would be dangerous… I know…. ik had van alles bedacht van tevoren maar op het moment zelf wist ik daar niets meer van… beter ook hoor, dance like nobody’s watching kun je in mijn geval ook beter alleen maar doen als nobody watcht…. mijn lief vloog me in de armen en ik kon alleen maar in zijn oor fluisteren dat ik zo genoten had, dat het zo gaaf was en dat ik zo gelukkig was… niet uit te leggen, doe ik dan ook maar niet maar hee het was bijzonder!
Daarna hadden we een interview met radio alp d’huzes… ik had geen tijd me zorgen te maken, volgens Arjan moest ik gewoon antwoord geven op de vragen…right, de man moet nog een hoop leren in paola land he… hier kan in theorie zo ontzettend veel fout gaan dat ik hem alleen maar met bambi ogen aan kon kijken…
Gelukkig begon de ontzettend aardige meneer eerst met vragen stellen aan Arjan, dus dat gaf me iets meer rust…tot ik hem hoorde zeggen, nou, dat kan Paola vast veel beter vertellen… tuurlijk kan ze dat :-) Ik weet echt niet meer wat ik allemaal gezegd heb maar ik denk te weten dat ik hele goede dingen over 2climb2raise gezegd heb, tenminste dat hoop ik zo…het kan ook maar zo zijn dat ik het over de kruidenbuiltjes van Maggi heb gehad of hoe je monchou taart in een schaaltje maakt hoor…. maar ik heb Arjan niet van kleur zien verschieten en in elkaar zien krimpen dus ik denk dat het goed gekomen is :-) Hopelijk kan ik het nog een keer terugluisteren… dit is echt minuten na de finish gedaan, dus dat moet je kunnen horen, dat ik klink als een blij ei.
Ik had twee armbanden laten maken voor Chantal en mij…. dankjewel lieve Nicole…ze zijn prachtig geworden, die doe ik echt niet meer af voorlopig….”Breast Friends Forever” Mijn haar zit ook te gek zie ik…
De fietsen gingen snel naar beneden met de nieuwe captains want onze tweede groep ging starten… we slipped into something more comfortable…dat wil zeggen andere schoenen in mijn geval want ik was een onderbroek vergeten… natuurlijk zou ik bijna zeggen…. laat ik het zo stellen, het zit niet echt in mijn systeem…. nah, dat klinkt gek…. normaal wel he…maar als ik een fietsbroek aan heb vergeet ik het wel eens… pfieuw… bijna mijn reputatie down the drain…. maar nee echt heus, zo kinky ben ik niet… echt heus niet…. (niet te vaak niet zeggen paool, dubbele ontkenningen en je bent weer terug bij af)….lief blijven lachen en verder met je verhaal… dus gewoon in mijn fietskloffie rond blijven lopen was ook goed… want wij waren hartstikke coole mutsen he…. kuch…. mutsencreme rules!
ik was al blij dat het schoenenverhaal wel goed was gegaan, want ik wiebelde al door de dag en op mijn fietsschoenen leek ik helemaal wel op een tuimelaar…
Arjan ging als begeleider nog een keer naar boven met een ander team (de derde keer he)… ik mocht helaas niet meer, uiterst stom gewoon dus gingen wij ergens maar eens iets eten ofzo hadden we bedacht…
op een terras ergens in Frankrijk in de zon…..
zit een man die het tot gisteren nooit wonHij heeft eindelijk de wind weer in z’n kop
‘k heb een tweede kans gekregen
En da’s meer dan ik verdien
Maar als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
En we zullen het wel zien’O, o, o,
Even rustig ademhalen O, o, o,
’t lijkt of het regent als altijd
Maar het regent en het regent zonnestralen
man, vrouw, whatever….dit was ik gewoon…..dat liedje blijft voor altijd verbonden met mijn fietsavontuur…
Maar wat fijn om dat samen met lieve mensen te delen…. allemaal on cloud 9… dat hadden we toch maar mooi geflikt he… Rob ging daarna nog naar bocht zeven om de anderen aan te moedigen maar ik ben boven gebleven, het koste allemaal toch net iets meer energie dan gedacht… Wij haalden boven de mensen in, zij iets lager…
op deze foto kun je al zien dat het weer aan het veranderen was…het was drukkend heet en ik kon alleen maar vurig hopen dat onze teams op tijd binnen waren… ik weet niet meer precies hoe laat het begon te regenen maar toen het los ging ging het los, hagel, grote regendruppels en onweer…. in het begin nog wat verder weg maar het werd steeds heftiger… we mochten niet meer aan de finish staan, niet meer de hekken vasthouden en waren langzamerhand behoorlijk doorweekt… daar stonden we onder een afdak van een gebouw en zagen de teams finishen in de stromende regen… ik vond het echt indrukwekkend… het bliksemde, donderde en al die stoere mensen kwamen gewoon binnen… We zagen Anton, Ciska en Judith binnenkomen en toen hoorden we dat er een motard door de bliksem was getroffen (gelukkig is het goed afgelopen)
het onweer was te dichtbij gekomen en hing pal boven de berg… metafoor anyone?…ik voelde dat wel….iedereen was inmiddels van de weg gehaald maar Yolanda en Annemieke waren er nog niet, samen met Arjan en Michael… en ik had mijn lief ook nog niet gezien…. ik probeerde de angst weg te slikken maar dat ging even niet lukken… dit was zo heftig, zo’n noodweer…daar kun je alleen maar heel nederig van worden…. niet bang voor mezelf he… maar we waren nog niet compleet….daar stonden we dan… ik voelde dat dit niet zomaar over zou zijn en we liepen terug naar de trailer, ik was inmiddels kleddernat tot op het bot en had geen droge kleren meer bij me… niet erg, ging wel weer over… ik was alleen vergeten dat je daar heel koud van werd… van 38 graden op de berg naar 6 graden boven is heftig… gelukkig waren er van die fijne dekens en stuurde Rob die inmiddels boven water was (thank God) me naar het palais du sport… daar zaten we dan met ons allen…nog steeds onzeker over een aantal mensen en ik wilde niet als een stalker mensen lastig vallen… want laten we wel wezen, ik heb me zelf geen seconde onveilig gevoeld daarboven…, alleen erg bezorgd om anderen….maar ik was veilig, klaar…ik zat daar op de grond omdat staan nu eenmaal niet mijn sterkste punt is en ja ik had het koud maar verder was er niets aan de hand…
goud is niet echt mijn kleur he…ik had hem andersom aan moeten doen zie ik nu…. waar is Leco als je hem nodig hebt, niemand die je dat even zegt ofzo :-) En zo’n deken lijkt heftig maar echt… niks aan de hand met me hoor, gewoon heel erg moe…ik voelde me alsof ik een berg had opgefietst :-)
er liepen mensen rond met bouillon, lakens, een lekkere trui van Mieke en later kreeg ik nog een lekker warm fleecevest.. er zijn zeker 6 mensen bij me geweest die me mee wilden hebben naar de medische post, nee echt het gaat goed met me, heus, er zijn mensen die het veel kouder hebben, die in de stromende regen gefietst hebben, ik zit alleen omdat ik niet zo lang kan staan, echt, ik voel me goed….jullie zijn geweldig… 1 vrouw geloofde er geen bal van, je voelt harstikke koud aan en je haar is nat… yup, maar dat is niet erg, echt niet… wat een warmte en wat een lieve mensen allemaal… Amber, dankjewel dat je mijn handen gewarmd hebt, jij bent gewoon een kacheltje… heerlijk was het…..superlief was je!!!
Dat zitten op de vloer was ook niet echt bevorderlijk maar ook daar was een oplossing voor…gewoon naar de grote zaal, daar speelde inmiddels een dweilorkest, en het was warm…fijn! Maarten speelde, de eindstand werd bekend gemaakt en we werden constant op de hoogte gehouden van de stand van zaken… ik durfde eindelijk een appje naar batman te sturen die me liet weten dat ze in bocht 2 waren en bij een dj in de camper lekker warm zaten… adem in adem uit paool…. het gaat goedkomen… de donder en de bliksem werd langzaam minder maar de regen kletterde maar door…. bij Guus klinkt dat een stuk gezelliger met die meters bier…. niet veel later kwamen ze gelukkig binnen, ik ben nog nooit zo opgelucht geweest en waren we weer compleet!! Ik gok dat Batman dacht dat ik gek geworden was toen ik hem zag *kuch*…. die redt iedere avond de wereld dat weet ik ook wel ….maar het is gewoon een naar gevoel als je maar af moet wachten… ik ben daar slecht in, dan sta ik er liever zelf…
En toen begon het wachten, hoe nu verder, er mocht niemand de berg op… niemand de berg af maar hee, wij waren warm en droog….iedereen werd van de berg afgehaald …..er kwam wat te drinken, er waren stroopwafels, er was zelfs paracetamol :-) ik dank God op mijn blote knietjes dat Durex niet de hoofdsponsor was… (wat een intens sleeeechte grap paool, maar ik moet er stiekum heel hard om lachen)
Natuurlijk is er een rampenplan en je weet nooit hoe iets loopt als je hem in werking moet stellen maar mensen, dit rampenplan werkte…informatievoorziening was geweldig, duidelijk en in stappen werd geregeld hoe we allemaal weer op de plek van bestemming aan konden komen…er was geen moment paniek of boosheid of wat dan ook, er was vertrouwen dat het goed zou komen…iedereen probeerde er het beste van te maken… … dit schoot door mijn hoofd:
Ik was inmiddels zo moe dat dat dansen er niet meer inzat…maar het gevoel was er wel… wat een toestand maar gossamme zeg, wat een goed verhaal hebben wij…. alles zat erin, laten we wel wezen, een Indiana Jones film is saaier…. ik denk persoonlijk dat er wel een verfilming inzit…. iemand een idee wie mij moet spelen? wel graag een stoer wijf he… niet zo´n natte krant graag….je weet wel, van die tutholas´s die de hele film lopen te gillen, en vallen en die de held zes keer moet redden, okee, dat vallen zal er wel in blijven maar verder…. een stoer wijf….met twee tieten… dat mag ook….dat lijkt me een stuk makkelijker casten (gniffel) en wat moet de titelsong worden? Ik voel een projectje aankomen… Hollywood, here we come!!!
Langzamerhand kwamen de bussen aan, en wij hadden geluk dat we in de laatste konden zo ongeveer…. maar het woord bus klonk me beter in de oren dan het woord skilift…. zoals Amber tegen me zei, hee Paool, er is ook goed nieuws, nu hoef je niet in de lift :-) ik zweer dat ik iedereen naar me zag kijken, wat nou, ik heb niets maar dan ook niets met die toestand te maken….. toevallig…..ik had gewoon een zooi valium ingenomen en was op de vloer gaan liggen…. high with a little help from my friends…..
wat ontzettend lief dat er iemand voor me opstond om me te laten zitten, dankjewel Frieda dat je dat rondriep daar, ik durf dat zelf dus gewoon niet he…. en daar gingen we…met een bus de alp af, het dorp door en bij Oz de berg weer op… ik kon niet naar buiten kijken en het was warm maar ik werd niet misselijk… dat vond ik toch wel een bijzonderheidje…. want ik draaide al de horlepiep de hele dag… we zaten wat te kletsen met mensen om ons heen toen ik direct achter mij een man hoorde zeggen dat hij knettermisselijk was… dat zijn geen woorden die je wil horen van iemand die een potentiele kandidaat was om in mijn mijn nek te spugen…. rustig en diep ademhalen meneer…. en vooral niet spugen…. gelukkig vond zijn vrouw dat ook een uitermate dom idee… ik hoorde haar streng zeggen dat hij niet mocht overgeven en ik zag dat hij daar wel naar luisterde :-)…. ik had al meer mensen groen zien worden en ik begon even te inventariseren waar de kotszakjes waren……. gelukkig zaten er een paar enorme hoeden schuin voor me… ik denk dat ze hun eigen zitplaatsen hadden maar dat kon ik niet helemaal goed zien…. het was niet nodig gelukkig maar ik had jullie hoed geconfisceerd als de nood aan de man kwam… ik was me persoonlijk vooral aan het concentreren op mijn blaas…. plassen moest ik…heel heel erg plassen :-) en ook daar had ik die hoeden voor gebruikt, zonder pardon :-) of ik had in mijn zeem geplast, die zijn daar toch voor nietwaar Tallie?
uiteindelijk waren we rond half 12 thuis en werden we opgewacht door de hoteleigenaar die iedereen welkom heette, in de armen vloog en zoenen uitdeelde, hoe lief is dat….Marijke stond met dekens klaar…. warmte…. superlief… en zo zaten we bijna midden in de nacht aan tafel… nadat ik was wezen plassen en eindelijk die natte zeem had uitgedaan….ik had geen trek maar heb er toch maar wat ingegooid, geen idee wat trouwens… iemand?….maar lief was het!! Eten he…. niet in de zeem…. maar in mezelf…en die zeem was nat van de regen.. ..ik had er niet echt in geplast…jullie dachten het even he, geef maar toe…
En toen naar bed…. liefste ging douchen en ik ging daarna douchen had ik bedacht…. kortom, ik werd midden in de nacht wakker, kleren aan, liefdevol ondergedekt… dacht ik toen nog… later hoorde ik dat ik op zijn dekbed lag en hij die gewoon zelf nodig had… ah mensen, de romantiek…het was dus een wonder dat ik nog in bed lag gewoon
:-)
Het is allemaal goed afgelopen, we hebben een fantastische belevenis gehad en ik kan altijd zeggen, oh die AD6 editie van 2017?…. je weet wel, die later verfilmd is met die muts die de hele film viel en dat ze steeds gered moest worden…
daar was ik bij!
Hoi Paola, heel mooi jouw beleving gedeeld hoe fijn het is om lieve mensen om je heen te hebben. En zo moet het zijn.