Ik hoorde dat veel mensen gisteren de tranen in hun ogen hadden staan toen ze mijn stukje hadden gelezen… dus daar moet nog even een tandje bij… dat gaat me vandaag niet lukken maar morgen vast wel. ( ik ga er by the way ernstig vanuit dat dit als positieve boost gezegd werd en niet omdat mijn stukkies om te janken zo slecht zijn…. mocht dat wel de bedoeling van den opmerkingen zijn geweest, sorry! :-)
Vanmorgen vroeg was het al direct prachtig weer…vandaag ging ik fietske uitproberen had ik me voorgenomen… linksom of rechtsom, ik ging fietsen! Dus daar moest een stevig ontbijtje aan vooraf gaan…en dat werd weer een hilarische ochtend, het blijkt dat Lau thuis over de stofzuiger gaat… en dat dat nog een hele happening is, maar met een beetje geluk weet hij nu dat hij niet zelf met die slang aan zijn mond de hele benedenverdieping hoeft te doen maar ik durf er geen vergif op in te nemen.
Maar goed, fietsen dus, en daarvoor moest ik ook voor het eerst van mijn leven afdalen van een berg… het leek mij dat ik dat toch wel heel eng ging vinden… ik zag het al voor me, hoezo remmen en dan keihard van de berg afjoekelen… dat is ook afdalen he maar dan anders. En ik had mijn zinnen wel gezet op eerst maar eens een keertje normaal naar beneden te gaan. Voor zover dat mogelijk is in mijn geval natuurlijk.
Gelukkig wilde Lau met me mee want ik mocht niet alleen had ik begrepen… ik fiets thuis altijd alleen dus had er geen seconde bij stil gestaan dat ik dat hier niet zou mogen. We besloten te dalen en dan een stukje van het fietspad te volgen die ze gisteren ook hadden gedaan. Ik ging voorzichtig de eerste bocht door, hmmm dat viel wel mee, tweede… okay…dit was wel tof, hier was ik niet bang voor… op een gegeven moment kwam Lau van achteren naar voren…je gaat maar 54 hoor :-) en ik had nog wel harder gedurfd maar goed, ik kende deze bochten niet en dat vond ik nog wel ff een dingetje en je kan maar beter niet overmoedig worden had ik zo bedacht….en wat was het prachtig onderweg, ik heb zo ontzettend dik vet mega genoten van deze tocht… en de terugweg was behoorlijk zwaar maar zo gaaf… ik heb bijna de hele weg in de ecostand 1 gefietst. En echt, dan moet je nog heel hard trappen… maar ik dacht, het kan altijd hoger als ik dat nodig vind. En dat geeft ook rust heb ik gemerkt. Dat er altijd een backup is. maar ik wilde niet Lau het snot voor de ogen rijden, dat wil ik bewaren…you never know of ik daar nog iemand voor kan strikken :-)
maar de verrassing van de dag was wel dat we op het fietspad Tallie tegen kwamen… bizar om je naam te horen als je ergens fiets waar je nog nooit geweest bent, en datzelfde gold voor haar. Fietsen we eindelijk ook samen nog een stukje, hoe gaaf is dat! Nou gewoon hartstikke superdupergaaf…
Relive
Wat een fijne bijzondere week is dit toch, allemaal mensen die een gezamenlijk doel hebben maar elkaar ook al die mooie momenten in hun leven gunnen. Kanker is zo’n ontzettend inbreuk op je leven, en niet alleen op die van jou maar ook op de dierbaren om je heen. Ik zeg altijd dat ik het liever allemaal zelf onderga dan dat liefste dit zou moeten, ik zou gillend gek worden… echt dikke vette hoed af voor alle partners en familieleden en vrienden die rondom iemand staan. Dat heeft voor mij toen echt zoveel verschil gemaakt. Niet dat ik hulp kon vragen, maar ik wist het wel…dat het geen probleem was…. ik bleef maar doormodderen.. tot een vriendin van mij met tranen in de ogen naar me keek op mijn zoveelste, neejoh, dat is echt niet nodig… lieve Paola, je moet het me gunnen om iets voor je te doen! “Ik kan de kanker niet wegnemen, je vermoeidheid niet, je pijn, alle shit waar je doorheen moet maar ik kan wel naar je luisteren, je boodschappen doen of voor je koken (eet Rob ook eens fatsoenlijk, dat zei ze niet he, maar dat vulde ik in gedachten aan :-) ) Ik wil je helpen, gun me dat nou” Oeps, die kwam wel binnen hoor, ik heb er een paar dagen mee lopen mutsen in mijn hoofd maar heb het wel in mijn oren geknoopt… soms moet iemand je gewoon de oren wassen he… het gekke is dat hulp geven geen enkel probleem is maar je zal maar iemand tot last zijn… pure onzin natuurlijk en eigenlijk ook uiterst irritant… Kortom, ik heb haar daarna mijn rider gegeven met daarop mijn wensen, alleen de blauwe m&m’s en 15 vlinders op mijn kamer waren daar nog de minst gekke aanvragen van.
Maar ff serieus, als je geen hulp aanneemt van de mensen om je heen doe je jezelf ontzettend tekort, niet alleen emotioneel maar ook praktisch, als ik toen niet had besloten om mee te gaan achterop de tandem was ik nu niet zover geweest… dat weet ik heel heel zeker! Deze week gaat er weer een groep lieve mensen naar boven, allemaal op hun eigen manier, en hun eigen bagage maar ze gaan! En hoe! Ik verheug me erop hen binnen te halen en als ze maar een kwart voelen van wat ik toen voelde is de missie geslaagd… Ga ervoor allemaal, fietsers, wandelaars… enjoy the ride!
Alles met een lach en een traan zo is het leven, maar ik heb weer genoten van je mooie worden en wijze raad dank je Groetjes Wim
KLOPT maar ook tranen dat je zo goed voor jezelf zorgd, neem je rust !
Lieve Paool, wat heb je dit toch weer prachtig verwoord en wat maken jullie weer een fantastische herinneringen daar. Een brok in m’n keel. En een aantal dikke tranen voor die “enorme hoed af”, ik heb me in de jarenlange zorg van mijn man heel alleen gevoeld en kom er nu, middels mijn therapie, achter hoe zwaar die jaren zijn geweest. Door jouw blog heb ik het gevoel erkent te worden (schrijf ik weer met de tranen in m’n ogen) dank, dank, dank! Succes nog daar ❤️
Ieks tuttebol, ik kan mijn letters bijna niet zien door de ttanen, hulp aannemmen zodat de ander iets voor jou kan doen is super zwaar want dan geef je toe dat je t zelf niet red.
Lieve meis ik ken jou niet persoonlijk maar je bent een voorbeeld
Veel liefs Ellen
Prachtige blog Paola-jou woorden komen telkens zo binnen! Je kracht, je plezier en je kwetsbaarheid -dank je wel dat je dit deelt!!