Vandaag alweer de laatste dag… aan alles komt een eind en ook aan een hele gave week… Natuurlijk was het weer prachtig weer, ik word daar zo gelukkig van… blauwe lucht, de zon….en dat uitzicht… mannoman wat ga ik dat uitzicht missen zeg! Te mooi!
Esther en Jos gingen naar Bourgh om de kaarsen op te halen en even te shoppen en lunchen, Rob besloot het kalm aan te doen, bij de pizzeria wat eten met een groepje en ik hoopte heul hard dat ik nog een rondje kon fietsen als in nubenikertoch :-) En dat ging lukken, Arjan wilde me wel op sleeptouw nemen… en later besloten Alita en Thijs ook aan te haken. Toen ik me aan het omkleden was vertelde Tallie dat ze met haar lieve club aan het fietsen was en ze col d’Oz op kwamen… gelukkig waren we er nog, dan konden we elkaar nog even zien. Zij gingen ook naar de pizzeria een straatje beneden ( de bakker was ’s morgens een paar uurtjes open en de pizzeria de hele dag, verder was alles uitgestorven…tot aan de bar aan toe Ik had netjes wat glazen gevraagd om te gebruiken aan 1 van hen en daar bleek later weer een territoriaal gedoetje aan vast te zitten van de barman… er is daar serieus een plasjeoverelkaarheendoenprobleempje volgens mij maar het boeit me niet…Chantal moest wat drinken en ik kon hem wel aan ;-)
Het fietsen was zwaar… het waaide echt enorm… op de berg betekent dat ontzettend windvlagen tijdens de afdaling en ik kreeg op een gegeven moment een flinke zwiepert en voelde mijn achterwiel gewoon wegslippen…okay, dat gingen we ff een tandje rustiger dan 55 km per uur doen *kuch* Ook op het rechte stuk over het prachtige fietspad tussen de weilanden en langs het water op waaide je bijna uit je broek. Dus ik moest er stevig aan trekken… in eerste instantie fietsten ze bijna 27 gemiddeld… dus ik heb even gevraagd of ze rekening wilden houden met die arme arme arme kankerpatiënt :-) en dat hielp…. gelukkig maar want ik had geen adem meer om ook Brigitte Kaandorp er nog uit te gooien… “ik heb een heeeeeeeeeeel zwaar leeeevuuuuuuh, heel zwaar) want dat was optie twee geweest….. maar het werd geen extra berg voor Paool. Beetje jammer maar ik had het ook echt niet gekund kwam ik later achter….want we moesten Oz ook nog weer op. De beide anderen reden een stukkie door en wij draaiden om voor de terugrit. Deze keer heb ik Arjan het tempo laten bepalen en ben ik in zijn wiel gegaan en heb mijn ondersteuning aangepast aan zijn snelheid. Ik had twee dagen eerder zoveel gegeven dat dat er ff niet meer inzat dus ik moest nog heftig aan de bak. Wat een uitkomst zo’n fiets, echt… ik gok dat we er anders nog een uurtje langer over hadden gedaan. Dit was echt super zo. We kwamen Chantal ook nog tegen toen we weer omhoog gingen…
Lieve Chantal, je bent een superschat!! Je hebt mijn week zoveel mooier gekleurd, niet alleen omdat je gewoon mijn allerliefste Breast Friend Forever bent maar ook omdat je mij zomaar je fiets liet gebruiken. En je kent mijn reputatie… echt, dat is vriendschap he… (ik gok dat ik ernstig zwaar verzekerd rondreed daar, dead or alive! Nu ik erover nadenk heb ik wel vaak mensen in de buurt gezien die me in de gaten hielden, ik dacht dat ik in de markt lag….nu valt het kwartje opeens, of beter gezegd, het half miljoentje :-) ) Maar ff zonder alle gekheid en stokjes enzo, jij maakt mijn wereld echt zoveel mooier!! LoveYou!
Eenmaal boven hebben we nog even rustig bij elkaar gezeten, kreeg Rob het bijna aan de stok met de barman die volgens mij niet bij kon houden of ie over alles heengeplast had die dag…. wat een haantje was dat zeg! En als ie nou achter zijn geliefde bar bleef staan en niet iedere 5 minuten zijn longen aan het verkankeren was was er niks aan de hand geweest maar ja, first things first he… om ons vervolgens beautiful people te noemen… right vriend, die fooi… op je buik… daar hielp geen beautiful people meer tegen…zelfs niet als Melanie het zou zingen en dat wil wat zeggen!
Daarna gingen we samen aan een franse BBQ… laat ik het zo zeggen, het was niet zo erg als het jaar daarvoor toen we volgens mij de koeien doodstaken op het bord maar veel beter was het niet, het vlees was rood, bleef rood en de kip ook… en ja hoor, liefste kreeg alweer een uitbrander.. hij had met de vork een plaatje kaas omhoog gewipt en wilde met zijn vingers dat plaatje op zijn bord leggen… alleen zijn plaatje he… verder raakte hij niets aan… op dat moment vliegt de kok uit de keuken op hem af als de brandweer en stopt met zijn neus tegen liefstes neus om hem een uitbrander te geven. Ik had inmiddels ook zo’n vork in de handen en mijn lief is gewoon een schatje die gewoon sorry zei en flabbergasted was… ik daarentegen had hem absoluut de vork in zijn hand gejast als ie dat bij mij geflikt had. Een cursusje #doeslief is aan deze meneer zeker besteedt volgens mij en we hebben de rest van de avond “not with your hands” geroepen bij alles wat we tegenkwamen… ik gok dat er trouble in paradise was aan het thuisfront :-) Want dat kleine ding had duidelijk de broek aan zagen we later…. Ik won met mijn team ook nog de pubquiz en daarna hebben we lekker samen genoten van de muziek. Weer een fijne dag in the pocket!
Lieve Esther en Jos, wat ontzettend fijn om deze week met jullie te delen. Ik heb er echt enorm van genoten, we hebben echt tranen gelachen, maar ook traantjes weggepinkt, wat zeg ik, zakdoeken volgesnotterd en vooral genoten van alles wat er op ons pad kwam. Dank dat jullie dit met ons wilden delen, wie weet zit er volgens jaar wel een deelname in… dat zou tof zijn! Esther en ik zijn aan het eind van het jaar 30 jaar vriendinnen… nu weet ik weer waarom…als je samen hebt gewoond, samen hebt gewerkt, en alles met elkaar hebt gedeeld gaat dat niet meer kapot. En gelukkig bleken we met ons vieren ook super te klikken.. dank voor jullie vriendschap, jullie liefde en alles wat jullie voor ons doen. Ik hoop dat jullie weten hoeveel jullie voor ons betekenen. Wat nou als je toch in het andere huis was gaan wonen Es?…. aan de andere kant… en daar komt ie : at… at… at… at de hond niet had gedretten had hi’j un haas gevangen :-) Soms moeten dingen gaan zoals ze gaan!
Op naar nog 30 jaar samen!
En nu ik ze weer nodig heb zijn ze niet in de buurt. Die stomme zakdoekjes moet je ook altijd zoeken als je ze nodig hebt. Lieve Paola en Rob ook wij vonden het super om deze week mee te mogen beleven samen met jullie. Enne die volgende 30 jaar vriendschap gaan we samen beleven. Misschien wonen we dan wel weer samen in het verpleeghuis. Wat een lol zullen we dan hebben. Heb nu al zin in een rollatorrace, wel in een tante Betsy hè want die gaan gewoon mee. Knuffel
Dank je wel voor deze week met lach en traan Wim
Zo mooi en ontroerend en wat kun je toch gaaf schrijven!! Wat gaaf dat Esther er nu bij was!