Na een beroerde nacht viel ik in de ochtend in slaap waardoor ik totaal uit mijn ritme was… laat wakker maar niet uitgerust en de ogen op half zeven.. en dus geen tijd om mijn stukje te typen van gisteren… uhoh dacht ik, zo’n dag gaat het worden… een achterdefeitenaanloopdaggie, u kent ze wel.

Maar na een lekker ontbijtje met voor de tweede dag op rij een gelukt eitje en dit keer zonder dat ik de chocomelpoeder in het water gooide in plaats van in de melk ( even ter info: VIES) begon het er wat beter uit te zien… bij mij dan… naast mij zat iemand wiens naam ik niet noem maar meestal is ie een superheld een snotei open te maken omdat het te lang duurde voor ie kookte… en even later had hij een ei met een embryo, (overdrijven is ook een vak) die overigens wel goed gekookt was maar die hij ook niet op wilde eten :-) Ik dacht dat er aan het eind van de rit 25 eieren lagen zo ongeveer maar het kan er ook eentje minder zijn geweest he…Kortom, buikpijn van het lachen!

Daarna zijn we samen met een paar busjes richting de Alp vertrokken… even de sfeer proeven en zien hoe mooi het ook alweer is… het was al retedruk onderweg naar boven, zoveel fietsers en wandelaars aan het trainen… en de spanddoeken werden opgehangen etc… een lichte kriebel in mijn buik ook… oja, dit was het ook alweer… en oja, er komt echt geen einde aan die berg, weer een bocht, en nog 1…naja en nog een heuleboel… gelukkig zijn ze genummerd… of minder gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt.

Boven was het ook behoorlijk druk en nadat we mijn rolstoel af hadden geleverd boven zijn we naar Palais du Sports gegaan, en daar was mijn lieve vriendinnetje Chantal. Na de hugs, een drankje en meer van die fraaie dingen zijn we de kaarsen, vlaggetjes en alle andere mooie dingen gaan regelen…

Het was heerlijk weer daarboven… echt onvoorstelbaar warm en blauw en genieten. Nadat we de MTB met ondersteuning in de bus hadden gezet die ik van Tallie mag lenen om hier te fietsen (dank dank dank dank dank dank dank dank dank, you get the drift, je maakt me er heel gelukkig mee) hebben we bij een hele gezellige pizzeria lekker gegeten…

En om half vier reden we weer terug in de bussen met ons allen… mijn fiets stond achterin en het jeukte…gelukkig had ik geen fietskleding en dergelijke mee, het was echt te ver voor me geweest maar ik kan niet wachten om het uit te proberen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Mijn dag zat vol emoties, het wilde niet in mijn hoofd… hier waren we dan… op mijn berg…maar ik kon mooi niet fietsen met dit stomme lijf… het zat als een zwarte rand om mijn dag steeds… echt ik ben niet jaloers, nooit, ik gun iedereen echt alles in hun leven maar wat was ik graag ook een fietser geweest… ik kan niet uitleggen wat deze berg met me doet. En soms moet je accepteren dat je lijf achteruit gaat… maar dat is retemoeilijk. En ik weet het wel he, ik kom van ver, wie had vier jaar geleden gedacht dat ik uberhaupt dit allemaal nog zou kunnen… maar na al die jaren een negatieve spiraal te hebben gehad had ik die jaren daarna zoveel moois opgebouwd dat ik zomaar in het afgelopen jaar weer af zag breken… en ik wil het niet meer… maar zo werkt dat niet in een ziek lijf. En ik ben ook zo boos op mezelf…er gaat zoveel energie in frustratie zitten, die kan ik beter voor alle mooie dingen hier gebruiken! Maar ja, leg dat maar eens aan je hart uit he… die heeft meestal niet zoveel op met Vriend Verstand. Ik heb er de hele dag last van gehad, tot in de vroege middag deze beelden naar ons toe kwamen:

• 

• 

Maandag was het niet gelukt om de Oz berg met de Hazepinofiets te bedwingen, zoveel verdriet teleurstelling en spanning… maar na allerlei aanpassingen, deze gedreven mensen die wilden dat het zou lukken, de helpers, de groep er omheen, het doorzettingsvermogen om iemand die je het zo ontzettend hard gunt na al haar harde werk over de finish te krijgen… als iemand echt alle alle zeilen bij heeft gezet om hier toch bij te zijn, dan zijn dit de mooiste plaatjes ter wereld….. echt ik kan dit niet typen zonder vol te schieten… want vandaag is het gelukt! Dit team gaat het onmogelijke mogelijk maken, samen!! Want samen is hoe het wel kan. Wat een emoties voor ons allen! En dan weet je weer, ik ben hier een onderdeel van…van dit geweldige team… en misschien kan ik het dit jaar niet maar er is altijd morgen, en er is altijd de kans dat het wel iets beter gaat… Lieve Miranda, ga als de koningin naar boven, daar wacht ik op je met alle andere mensen die jullie over de streep juichen!

• 

• 

Oh, oh, oh, even rustig ademhalen
Oh, oh, oh, lijkt of het regent als altijd
Maar het regent en het regent zonnestralen